Διαφορετικά κριτήρια

Μια φωτογραφία κάνει για χίλιες λέξεις, τις δύο που αλίευσα κάπου στο διαδίκτυο, θα πρέπει να τις στολίσω με δυο χιλιάδες λέξεις.
Οι φωτογραφίες αυτές απεικονίζουν αθλητές του Σούμο, θαυμάζουμε κατ’ αρχάς το αθλητικό τους παράστημα, δευτερεύοντος το θάρρος με ποιους αντίπαλους καλούνται να παλέψουν. Άραγε στις προπονήσεις τους τι τρώνε; Και είναι ποτέ δυνατόν αυτού του είδους οι αθλητές να ντοπαριστούν;
Συνειρμοί στο μυαλό πολλοί, θα σταθώ σε δύο, όσες και οι φωτογραφίες.
Πριν μπει η χιλιετία που διανύομε, βρισκόμουν στην Σουηδία. Μια χώρα με άλλη πραγματικότητα, αυτήν που άρχισαν να βιώνουν οι Αθηναίοι σήμερα. Τα αυτόματα εκδοτήρια εισιτηρίων, οι αυτόματες τραπεζικές δοσοληψίες, οι μαζικές μετακινήσεις με το σιδηρόδρομο σε πολύεπίπεδα υπόγεια, οι διανομές φαγητού κατ’ οίκον, η διαρκής σύνδεση στο διαδίκτυο, με είχαν εντυπωσιάσει τότε.
Όμως μεγαλύτερη εντύπωση μου είχε προξενήσει η αδιαφορία για τον γείτονα, η απανθρωπιά τους, τρέχανε όλοι μηδενός εξαιρουμένου σαν καλοκουρδισμένα ρομποτάκια. Στους δρόμους έβλεπες κάθε φυλής και γλώσσας ανθρώπους να βιάζονται. Πολυσυλλεκτική η κοινωνία, ας την πούμε έτσι.
Είναι λυπηρό που φθάνουμε και εμείς το επίπεδο αυτό.
Εχθές πρωί πρωί χρειάστηκα βενζίνη, τα πρατήρια όμως δεν είχαν ανοίξει ακόμα, παλιά κάποια διανυχτέρευαν, σήμερα ακόμα και στην Σάμο έχουμε αυτόματους πωλητές καυσίμων. Για πρώτη φορά έβαλα από την αντλία μοναχός μου, χωρίς να πω καλημέρα του πρατηριούχου, να ρωτήσω για τα παιδιά του, να πάρω μια καραμέλα και να φύγω. Μου φάνηκε τόσο απάνθρωπο, σε συνδυασμό με το πρωινό κρύο, μου θύμισε την Σουηδία. Αμάν αναφώνησα που καταντήσαμε.
Παρομοίασα την Ελλάδα με τον πιτσιρικά που αδιαφορώντας για το μπόι του αντιπάλου του μπήκε στο αγώνα θαρρετά, και αφού μεγάλωσε έγινε σαν άλλο που είναι ναι μεν μεγάλος, αλλά ο αντίπαλος είναι γίγαντας και δεν το βάζει κάτω.

Αφού κοίταξα τις φωτογραφίες προσεκτικότερα άλλη μια φορά, εννόησα την Ελλάδα ως τον γίγαντα, περιμένει με σιγουριά τον αντίπαλο που είναι ασήμαντος. Είναι οι οικονομικοί μετανάστες, που τα τελευταία χρόνια πλημύρισαν την πατρίδα μας, ψάχνοντας ένα καλύτερο αύριο, άρα είμαστε οι Έλληνες αυτοί που μπορούμε να τους το προσφέρουμε. Είναι ο πιτσιρικάς που μεγαλώνει, παλεύει με πείσμα αλλά δεν φτάνουν τα χέρια του να πνίξουν τον γίγαντα.
Αυτοί οι συνάνθρωποι μας, έρχονται από τα πέρατα του κόσμου, απελπισμένοι, πολλές φορές πουλημένοι, αλλά με το πόθο να αγωνιστούν για την επιβίωση τους, με οποιοδήποτε κόστος. Κουβέντα έκανα με κάποιον από αυτούς, Γκαμάλ, το όνομα του, αραβικά σημαίνει όμορφος, αλλά αυτός είναι Αφγανός. Είναι περίπου τριάντα χρόνων, ζυγίζει λιγότερο από εξήντα κιλά. Τρώει την ημέρα ένα σάντουιτς κοτόπουλο, το βράδυ ένα γιαούρτι, κοιμάται σε ένα δωμάτιο με άλλους επτά και είναι ευχαριστημένος. Λίγα Ελληνικά, λίγα αγγλικά και πολύ κίνηση με τα χέρια χρειάστηκαν για μάθω πράγματα, για τα οποία έχω άγνοια.
Όλοι αυτοί που μένουν μαζί είναι συγγενείς μεταξύ τους, αλλά ο καθένας έχει το δικό του κουμάντο, είναι όλοι άντρες και κατά κανόνα κανείς δεν είναι πρωτότοκος, αυτός μένει πάντα πίσω, για να αναλάβει όταν πεθάνει ο πατέρας την οικογένεια. Τελευταία πνίγηκαν προτού καταφέρουν να πιάσουν στην Σάμο τέσσαρα άτομα, ένα από αυτά ήταν αδελφός του Γκαμάλ, ο οποίος τον περίμενε για να φύγουν στην Αθήνα. Τώρα θα περιμένει άλλον αδελφό, είναι 17 ακόμα αγόρια, τα θηλυκά δεν μετράνε. Δεν τον πόνεσε ο χαμός; Τον ένοιαξε περισσότερο η καθυστέρηση, διότι αν δεν πάει στην Αθήνα δεν θα μπορεί να νομιμοποιηθεί, και αυτός θέλει να μείνει στην Ελλάδα, και ειδικά στην Αθήνα, γι αυτόν είναι παράδεισος, πάντα σε σχέση με την δική του πατρίδα. Ο πατέρας του θα κάνει άλλο παιδί να αντικαταστήσει το πνιγμένο.
Αυτήν την Αθήνα της παρακμής, με τους κάθε είδους περιθωριακούς τύπους, τους αναρχικούς, τους άστεγους, τους ζητιάνους και τους ναρκομανείς, ο Γκαμάλ την έχει πρότυπο καλοπέρασης και πολιτισμού όπως και τόσοι άλλοι σαν αυτόν που κάνουν χιλιάδες χιλιόμετρα για να βρεθούν στην Ελλάδα για να ανασάνουν ελεύθερα. Θα προσπαθήσουν άραγε αυτοί οι οικονομικοί μετανάστες, όπως αποκαλούνται τα τελευταία χρόνια να ενσωματωθούν και να δημιουργήσουν; Ή σαν τον δεύτερο παλαιστή θα προσπαθεί, αλλά θα πνίγεται στο στήθος του γίγαντα.