Μαύρη πέτρα

Τι έφταιξε και ήρθε το τέλος; Τι έφταιξε και ήρθε η καταστροφή; Ερωτήματα απελπισίας, και η απόφαση τελεσίδικη θα ρίξω μαύρη πέτρα πίσω μου. Πόσο απερίσκεπτη έκφραση!
Από πού ξεκινά άραγε αυτή η έκφραση; Στην πολιτεία μάλλον την αγνοούν, όχι όμως στη επαρχία. Ο περκολατζής ή τραβακάς ή κεραμιδάς, μόλις τελείωνε την κατασκευή μια κεραμοσκεπής, έριχνε μια πέτρα, όσο μπορούσε μεγαλύτερη, για να έχει και του χρόνου δουλειά. Από τους οικοδόμους είναι ο μόνος, που αφού τελειώσει, ο νοικοκύρης μετά από το συνηθισμένο τραπέζωμα, θα τον συνοδεύσει μέχρι την έξοδο του χωριού, έτσι είναι σίγουρος πως δεν θα πετάξει πέτρα.
Ο νοικοκύρης τώρα είναι ήσυχος, δεν πέταξε πέτρα ο τεχνίτης, άρα η σκεπή είναι εξασφαλισμένη. Ο Τραβακάς είναι κι αυτός εξασφαλισμένος, διότι τη πέτρα που δεν πέταξε αυτός θα την πετάξουν τα παιδιά παίζοντας πετροπόλεμο, ακόμα έχει τα θάρρη του στα πουλιά, που αποζητώντας ασφάλεια στα ψηλά, θα του εξασφαλίσουν τον επιούσιο.
Ο πρώτος χειμώνας ή και ο δεύτερος περνά ήρεμα και στεγνά, μετά αρχίζει η πρώτη στάλα, η άμεση αντίδραση, αντί να καλέσουμε το τεχνίτη, βάζουμε μια λεκάνη να μαζεύει τις στάλες, και λίγο αργότερα, τοποθετούμε το κουβά στο άλλο σημείο, συνεχίζουμε με τρίτο σκεύος και αρχίζει η αγανάκτηση. Τολμούμε την επισκευή ριψοκινδυνεύοντας, να γκρεμιστούμε, αλλά χωρίς να έλθει το επιζητούμενο αποτέλεσμα. Καταφεύγουμε πάλι στον Περκολατζή, αλλά διαλέγουμε άλλον τεχνίτη, αυτός τώρα φτιάχνει τις κακοτεχνίες του πρώτου, ο οποίος σε άλλο σπίτι φτιάχνει τις κακοτεχνίες του δικού μας μάστορα. Γιατί όλα αυτά;
Με την πρώτη σταγόνα, έπρεπε να καλέσουμε τον ειδήμονα για να επιληφθεί του θέματος.
Δεν έρχεται απότομα καμιά καταστροφή. Είναι αρκετό να σκεφτούμε πως η φωτιά στην αρχή σβήνει με ένα ποτήρι νερό.