Δεν ξαναγίνεται κανείς παιδί.

Τι γλυκιά κουβέντα είναι ο τίτλος του σημερινού σημειώματος, αν εξέλειπε το αρνητικό ΔΕΝ. Αιτία αυτού του συλλογισμού, ένα τηλεφώνημα από μια κυρία, «πήγα τα παιδιά μου στον Επανωσήφη, να δουν τα ψαράκια και ξανάγινα παιδί». Πριν από λίγα μόλις χρόνια, έβλεπε και εκείνη τα ψαράκια. Πόσο μεγάλη είναι η ανάγκη του ανθρώπου να ξεφύγει από την πραγματικότητα, φαίνεται από τις πιο απλές και καθημερινές αντιδράσεις μας.
Στον Επανωσήφη, και ιδιαίτερα στην νότιο δυτική του γωνιά έζησα 14 χρόνια. Έξω από το κελί υπήρχε ένα ακάλυπτος χώρος, που σκιάζανε δυο μεγάλες μουριές, εκεί από κάτω κάναμε σε κάθε ευκαιρία που μας δινότανε συνάξεις. Πέρασαν από εκεί πολλά παιδιά, μικρά και μεγάλα φέρνοντας την ανεμελιά τους, και παίρνοντας άδολη αγάπη, την οποία ανταποδίδουν περισσώς σήμερα, που αυτά είναι στην ακμή τους και εγώ στο περιθώριο.
Επισκευάζοντας το υπολογιστή μου, ψάχνοντας στο αρχείο για τα προγράμματα, βρήκα και φωτογραφίες ξεχασμένες από εκείνη την εποχή.
Με την ευκαιρία αυτή σκέφτηκα να προκαλέσω λίγο. Καλώ λοιπόν να κοιτάξουν με προσοχή τις εικόνες που δημοσιεύω. Περιμένω να μου γράψουν όποιος μπορέσει να θυμηθεί τα ονόματα των υπολοίπων, ή ακόμα ας βρει όποιος μπορεί αν απεικονίζεται. Δεν είναι πολλές οι φωτογραφίες, δεν έχω όμως άλλες.
Στο Face book, υπάρχουν αρκετά παιδιά από εκείνη τη γενιά, στον Blocker λείπουν παντελώς. Είτε εδώ είτε εκεί, θα περιμένω ανταπόκριση.
Μην νομίζεται πως θα ξαναγίνεται παιδιά, να θεωρείται πως είστε τώρα παιδιά, λίγο μεγάλα, αλλά ακόμα νέοι άνθρωποι. Είναι πολύ νωρίς για να σας πιάνει η νοσταλγία από τώρα. Δείτε το σαν παιχνίδι.