Υπήρχε κάποτε μια τυφλή κοπέλα τυφλή. Μισούσε τον εαυτό της που ήταν τυφλή. Μισούσε τους πάντες, εκτός από τον ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ της καθώς αυτός ήταν πάντα εκεί δίπλα της για κάθε ανάγκη και επιθυμία της επειδή κυριολεκτικά την λάτρευε!
Του είχε πει πολλές φορές ότι αν μια μέρα γινόταν ένα θαύμα και θα μπορούσε να δει τον κόσμο, τότε θα τον παντρευόταν!
Μια μέρα κάποιος της δώρισε δυο μάτια και έτσι μπόρεσε να δει τον κόσμο που τόσο πολύ επιθυμούσε.
Είδε και τον ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ της.
Στο θάλαμο ανάνηψης εκείνος την ρώτησε γεμάτος χαρά:
«τώρα που βλέπεις τον κόσμο, θα με παντρευτείς;»
Η κοπέλα έκπληκτη διαπίστωσε ότι ο ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΣ της ήταν κι αυτός τυφλός και σοκαρισμένη από το γεγονός αρνήθηκε να τον παντρευτεί.
Το παλικάρι έφυγε από τη ζωή της με δάκρυα να πλημμυρίζουν τις κόγχες των ματιών του. Αργότερα της έστειλε ένα σημείωμα μιας μόνο αράδας:
«Αγαπημένη μου, σε παρακαλώ, να φροντίζεις τα μάτια μου...»
Του καθηγητή ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΙΠΕΡΟΠΟΥΛΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου