Έχουμε και άλλοτε γράψει πως η ζήλια είναι αρρώστια, πολλές φορές ανίατος, αλλά όχι πάντα. Η ζήλια ως συναίσθημα έρχεται αυθόρμητα και φεύγει με την λογική.
Γενικά δεν με κυριεύει αυτό το πάθος, και προσπαθώ να το εξωτερικεύω για να ανακουφίζομαι. Ζήλεψα αυτές τις ημέρες το Λούνα-Παρκ. Ήρθε στο νησί μας περιοδεύον ένα Λούνα-Παρκ. Πηγαίνουν λοιπόν παιδάκια, και μετά μου διηγούνται, το πώς περάσανε. Μπαίνουν στον Πύραυλο, ανεβαίνουν στην Μεγάλη ρόδα, η οδηγούν τα συγκρουόμενα αυτοκινητάκια, κάνουν ιππασία, και διασκεδάζουν.
Ζηλεύω εκείνη την ώρα τους γονείς τους, ιδιαίτερα τους πατεράδες, που με πρόσχημα την ασφάλεια του παιδιού, ανεβαίνουν στην Ρόδα, και τρακάρουν τα αυτοκινητάκια. Ξαναγίνονται παιδιά με έμμεσο τρόπο και δεν τους παρεξηγάει κανείς. Και θέλω και εγώ να μπω στον Πύραυλο, με ποια όμως δικαιολογία; (του παλιμπαιδισμού), να γελοιοποιηθώ ως ξεμωραμένος, και κρατιέμαι.
Αναρωτιέμαι αν είμαι μόνος; Παρατηρώ στα κούλουμα τους χαρταετούς ποιοι τους αμολούν, πάλι πιο πολλοί είναι οι πατεράδες και οι παππούδες από τα παιδιά. Την τελευταία παράγραφο την γράφω ως δικαιολογία.
Ήθελα να μείνω για πάντα παιδί στην καρδιά και στο μυαλό, αλλά μεγάλωσα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου