Το κέντρο αυτό δημιουργήθηκε το 1991-92 από τον γράφοντα, και συσπείρωσε τα τότε παιδιά του χωριού σε ομάδες. Στις δραστηριότητες του κέντρου, εντάχθηκε και η ανέγερση του μνημείου των σφαγέντων στην Μικρά Ασία, το 1922, και η εξιστόρηση του «Χρονικού», μέχρι την εγκατάσταση στο σημερινό χωριό Δαμάνια. Από αυτήν την έκδοση του 1995, είναι τα αποσπάσματα, που δημοσιεύει ο Αβραάμ, και από τα οποία αναδημοσιεύω ένα κεφάλαιο με τίτλο «Μέσα από το πρίσμα της νεολαίας». Γραμμένο από ένα παιδί τότε που σήμερα είναι καταξιωμένη φιλόλογος. Το κείμενο αυτό είναι και σήμερα επίκαιρο.
ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΙΣΜΑ ΤΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ
Μια ματιά στην κοινωνία που μας περιβάλλει μπορεί να επιβεβαιώσει μια αλήθεια που είναι εύκολο να τη δούμε από αρχαιότατους χρόνους. Ακόμα και πριν από τον ερχομό του Σωτήρα μας ο λαός που είχε γνωρίσει το Θεό και τις ευεργεσίες του όταν απομακρυνόταν από αυτόν έπεφτε στην καυτή λάβα της αμαρτίας που μετά από αυτήν ακολουθούσε η υποδούλωση και η καταστροφή.
Ένα καίριο θέμα το οποίο πάμπολλες φορές έχει συζητηθεί για το οποίο πάμπολλες γνώμες έχουν ακουστεί είναι τα ναρκωτικά, άλλο ένα παραστράτημα της κοινωνίας. Η λέξη αυτή με την προφορά της και μόνο προκαλεί τρόμο και δικαιολογημένα άλλωστε. Η εξήγηση για αυτό το αίσθημα φόβου είναι πολλή απλή. Οι άνθρωποι σε όλες τις εποχές αισθάνονται αγάπη για τη ζωή και τρόμο για το θάνατο, τον έσχατο εχθρό τους. Άρα τρόμο και για τα ναρκωτικά που είναι απόλυτα συνδεδεμένα με το θάνατο.
Είναι λυπηρό το γεγονός ότι τα ναρκωτικά έχουν μπει στη ζωή μας και μέρα με τη μέρα την απειλούν με καταστροφή όλο και περισσότερο. Ο στόχος των ναρκωτικών είναι τις περισσότερες φορές οι έφηβοι. Μπουμπούκια που μόλις ανθίζουν. Τα ναρκωτικά όμως όπως και ο θάνατος άλλωστε δεν έχουν όραση κι αισθήματα έτσι ώστε τι σημασία έχει κι αν ανθίζουν τα μπουμπούκια, αυτά τα μαδούν φύλλο το φύλλο ώσπου φτάνουν στη γύρη και τη ρουφούν κι αυτή.
Αλήθεια τι δυσκολονόητοι που είναι οι νέοι. Για να τους καταλάβει κάποιος χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια, πείρα κι υπομονή. Πάντα παρουσιάζονται προβληματισμένοι και πλημμυρισμένοι από δυναμικότητα. Είναι έτοιμοι να αγωνιστούν για τη διεκδίκηση των συμφερόντων τους ή των άλλων. Η εφηβεία είναι το κρισιμότερο στάδιο της ζωής. Κατά την παιδική ηλικία ο άνθρωπος αποκτά εφόδια για την επιβίωση του. Με την είσοδο του την εφηβεία μαθαίνει ο ίδιος να δημιουργεί και να εμπλουτίζεται με τους καρπούς τόσο της δικής του όσο και των άλλων δημιουργίας για να ζει πραγματικά. Και φυσικά η λέξη ζωή δεν περικλείεται εδώ στα στενά όρια της βιολογικής ζωής αλλά πολύ περισσότερο αναφέρεται στη πνευματική. Η εφηβεία λοιπόν δεν μπορούμε να πούμε ότι είναι σκαλοπάτι της ζωής αλλά σημείο της διαδρομής που λέγεται ζωή. Είναι η περίοδος που ο άνθρωπος ονειρεύεται, έχει φιλοδοξίες, στόχους και πάνω από όλα θάρρος και δύναμη για να κάνει το όραμα πραγματικότητα. Οι νέοι όμως δεν ζουν μόνο με το όνειρο να δημιουργήσουν ένα καλύτερο αύριο για τον εαυτό τους αλλά βροντοφωνάζουν και επιδιώκουν καθημερινά ένα σήμερα που να αρμόζει σε όλο τον κόσμο.
Είναι δύσκολο ένας νέος να μείνει ανεπηρέαστος από το κλίμα της εποχής. Ο άνεμος που μεταφέρει ιδέες, πρότυπα, είδωλα, αντιθέσεις καθώς και οργανωμένα συστήματα κοινωνικών αλλαγών φτάνει περισσότερο έντονος στους νέους, έτσι ώστε να αμφιταλαντεύονται μέσα σε αυτόν και όχι μόνο να διχάζουν τη γνώμη τους αλλά να την κομματιάζουν και να μένουν μπροστά του με ένα μεγάλο ερωτηματικό.
Το μεγαλύτερο μέρος των ενηλίκων είναι μακριά από όλους αυτούς τους προβληματισμούς των νέων κι όχι γιατί αδιαφορούν αλλά γιατί είναι ο τρόπος της ζωής, η εκπαίδευση και βασικότερα η πληροφόρηση που διαμορφώνουν την κοινωνική συμπεριφορά του κάθε ατόμου. Έτσι άνθρωποι που ήδη έχουν αποκτήσει οικογένειες, παύουν να ενδιαφέρονται για όλους αυτούς τους προβληματισμούς και τα ερωτηματικά της νεολαίας. Εναποθέτουν στην κορυφή της πυραμίδας της ζωής την ανάγκη απόκτησης υλικών αγαθών, σε ένα δεύτερο επίπεδο την υγεία τους και στο τέλος στο σημείο που αρχίζει να χώνεται στη γη την ψυχική τους ισορροπία.
Για αυτούς και για πολλούς άλλους λόγους όλοι σήμερα μιλούν για το χάσμα των γενεών. Είναι διαφορετική «η γλώσσα» της νέας γενιάς από την προηγούμενη ή προπροηγούμενη και φυσικά όχι η γλώσσα της γραμματικής. Η διαφορετική γλώσσα που μιλούν οι νέοι περικλείεται στον διαφορετικό τρόπο ζωής, στο διαφορετικό λεξιλόγιο, στον διαφορετικό τρόπο έκφρασης και στη διαφορετική τάση για κατάκτηση της ζωής. Αυτό που πρέπει να κατανοήσουμε είναι ότι το χάσμα δεν είναι αγεφύρωτο γι αυτό οι διαπραγματευτές από την κάθε πλευρά θα πρέπει να προσέξουν να μην είναι ακατάλυτοι και ασυμβίβαστοι. Βασικά στοιχεία για τη γεφύρωση του χάσματος είναι η οριστική απόρριψη της εμπάθειας και φυσικά της κατοχής της διορατικότητας. Όλα αυτά χρειάζονται μεγάλη προσοχή, γιατί υπάρχουν σημεία της ιστορίας μας που μπορούν να μας υποδείξουν τον τρόπο με τον οποίο διαφορές έμειναν αγεφύρωτες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το Σχίσμα ανάμεσα στις δύο εκκλησίες που έγινε το 1054 λόγο της κακής διαπραγμάτευσης Ουμβέρτου και Μιχαήλ Κηρουλαρίου. Ας μην ακολουθήσουμε αυτό το παράδειγμα και ας το χρησιμοποιήσουμε προς αποφυγή.
Παρά τις αντιδράσεις που θα έχουν να αντιμετωπίσουν. Οι νέοι με τη συνεχή ένταση και ενεργητικότητα απ’ την οποία διακατέχονται είναι πρόθυμοι να εκφράσουν τις απόψεις τους είτε με το γραπτό είτε με το προφορικό μέσο επικοινωνίας. Έτσι ξεκινούν από τις παρέες τους και αρχίζουν να μιλούν για τους προβληματισμούς τους, κάνουν προτάσεις και περιμένουν ανταπόκριση. Γίνονται πομποί διαφόρων μηνυμάτων όμως τα πρόσωπα τα οποία τίθενται απέναντι τους για να γίνουν οι δέκτες δυσκολεύονται αρκετά για να το πετύχουν. Έτσι τη στιγμή που τους δίνεται η ευκαιρία για συζήτηση, για αντιπαράθεση των απόψεων τους μένουν άβουλοι. Το πιο άσχημο όμως είναι η απόρριψη που γίνεται από αυτούς για κάθε σημαντικό που θα τους ειπωθεί. Είναι σκληρό να προσπαθείς να εκφράσεις τα ερωτηματικά, τις αντιθέσεις σου και οι άλλοι να μένουν άβουλοι κι αδιάφοροι προς τα λόγια σου. Η απόρριψη που νιώθεις είναι απερίγραπτη. Αρχίζεις να νιώθεις μοναξιά μέσα σε πλήθος ανθρώπων. Κι αυτό σημαίνει ότι η επιλογή της παρέας σου ήταν αρκετά λαθεμένη.
Συχνά ακολουθούμε κάποιες ομάδες συνομήλικων μας ή συμμαθητών μας απλά και μόνο γιατί αυτοί είναι φημισμένοι στο μικρό σχολικό κύκλο. Αδιαφορούμε για την εσωτερική εμφάνιση και την παραμερίζουμε έτσι γινόμαστε κι εμείς μέρος άβουλης μάζας. Πρέπει να ψάξουμε καλά μέσα στη ψυχή των γύρω μας και να βρούμε την ομορφιά ή την ασχήμια τους. Έτσι θα δημιουργήσουμε φιλικούς δεσμούς αυτούς που μας κάνουν να βλέπουμε τους άλλους με τα μάτια της καρδιάς, να τους αγαπήσουμε, να αισθανόμαστε υπεύθυνοι για αυτούς, να τους φροντίζουμε και να είμαστε πάντα σε θέση να τους βοηθήσουμε. Τότε αποκτάμε κάτι πολύ πλούσιο που κάνει τους άλλους να έχουν ξεχωριστή σημασία για εμάς.
Πολλές φορές ο φόβος των γονέων για τα παιδιά τους γίνεται ο λόγος για τον οποίο αυτοί θέλουν να επιλέξουν το είδος της παρέας τους. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που κάποιοι άλλοι γονείς, καθηγητές, επιβάλλονται στα παιδιά τους προτείνοντας τους φιλίες με κάποιους που τους αρμόζουν γιατί αυτοί έχουν ψηλούς βαθμούς στους σχολικούς ελέγχους τους, οι οικογένειες τους είναι ευκατάστατες, προσέχουν την εμφάνιση τους, άρα είναι καλοί νέοι(;). Βέβαια αυτό δεν συμβαίνει πάντοτε άμεσα αλλά και έμμεσα. Ίσως να μην είναι οι γονείς αυτοί που θα επιβληθούν στα παιδιά τους. Όταν όμως ιδέες για φιλίες με άτομα, οπωσδήποτε, ήσυχα κοινωνικά, με άτομα που δεν συνηθίζουν να αντιδρούν σε κοινωνικά προβλήματα, πιέζονται ασφυκτικά μέσα στο νου τους με αποτέλεσμα να τους αφαιρούν την ελευθερία σκέψεως και επιλογής και του επιβάλλονται.
Να λοιπόν που οι νέοι ανεξαρτήτου εθνότητας, θρησκείας, κατοικίας είναι δούλοι και βέβαια δούλοι όχι μόνο των παραπάνω απόψεων που ας μην τις κατηγορούμε απόλυτα γιατί είναι αποτέλεσμα του ενδιαφέροντος των μεγαλυτέρων μας αλλά και πολλών άλλων κοινωνικών ιδεών και αντιλήψεων. Ενεργούν σύμφωνα με το καταστημένο. Το αποτέλεσμα; Αποκτούν είδωλα τα οποία αντικατοπτρίζουν τραγουδιστές, ηθοποιούς, πολιτικούς. Φανατίζονται με ομάδες ποδοσφαιρικές ή ομάδες μπάσκετ. Πάμπολλες φορές έχουμε παρακολουθήσει σκηνές βίας από την ψυχρή οθόνη της τηλεόρασης.
Πολλές επίσης είναι οι φορές που έχουμε δει μέσα από την οθόνη σκυθρωπά, θλιμμένα βλέμματα. Αυτά είναι βλέμματα γονέων ή άλλων συγγενών, γνωστών και φίλων κάποιου θύματος. Ενός ακόμη θύματος των ναρκωτικών που βρέθηκε πίσω από κάποιο θάμνο ενός πάρκου εκεί που τη μέρα παίζουν και γελούν μικρά παιδιά η ίσως πάλι να βρέθηκε σε κάποιο εγκαταλειμμένο χώρο ή σχολείο. Αμέτρητες οι μαρτυρίες για σύριγγες και για άλλα αποτυπώματα του λευκού θανάτου. Ο θάνατος για τον οποίο όλοι αναρωτιόνται και που όλοι τον φοβούνται είναι ορατός. Περιφέρεται σε όλες τις μεγάλες πολιτείες και όχι μόνο, μεταφέρεται από τους εμπόρους στα βαποράκια κι από αυτά σε αγνά εφηβικά χέρια. Καθημερινά αφαιρεί από τη ζωή κι άλλα άτομα.
Μεγάλες προσπάθειες γίνονται καθημερινά από την αστυνομία για τη σύλληψη και τιμωρία των εμπόρων των ναρκωτικών. Όμως όσα μέτρα κι αν ληφθούν δεν είναι δυνατόν να καταπολεμηθεί αυτή η μάστιγα. Η κοινωνία πρέπει να αναρωτηθεί γιατί οι νέοι παίρνουν ναρκωτικά. Η χρήση των ναρκωτικών είναι ένα σύμπτωμα και όλοι αυτό προσπαθούν να καταπολεμήσουν. Όμως όσες φορές κι αν καταπολεμηθεί το σύμπτωμα η αρρώστια θα επανέρχεται. Αυτή λοιπόν πρέπει να καταπολεμηθεί. Η αρρώστια είναι η απάντηση στο γιατί οι νέοι παίρνουν ναρκωτικά.
Η στάση του μεγαλύτερου μέρους του ανθρώπινου συνόλου απέναντι στους χρήστες των ναρκωτικών είναι αρνητική. Πολλές φορές λοιπόν αυτό το αρνητικό συναίσθημα γίνεται εξοντωτικό πάθος όχι όμως τόσο για τα ναρκωτικά όσο για τους χρήστες τους. Υπάρχουν βέβαια και κάποιοι άνθρωποι που συμμερίζονται το πρόβλημα των ναρκομανών, έτσι δημιουργούνται ινστιτούτα ναρκωτικής απεξάρτησης.
Ένας λόγος για τον οποίο ο άνθρωπος καταφεύγει στα ναρκωτικά είναι η μεταμόρφωση της κοινωνίας μας. Παλιότερα ο κάθε άνθρωπος μπορούσε σε οποιαδήποτε δύσκολη στιγμή της ζωής του να συμβουλευτεί και να ζητήσει βοήθεια από κάποιον. Σήμερα η εμπιστοσύνη στον συνάνθρωπό μας έχει χαθεί. Πολλές φορές λοιπόν οι νέοι ιδιαίτερα, τους οποίους δύσκολα καταλαβαίνουν οι άλλοι έχοντας κάποια προβλήματα μικρά ή μεγάλα και νομίζοντας ότι δεν μπορούν να βρουν κάποιο στήριγμα καταφεύγουν στα ναρκωτικά.
Είναι αρκετά προβλήματα που έχουν να αντιμετωπίσουν οι νέοι κι ας λένε οι μεγαλύτεροί τους ότι τους ζηλεύουν για τη ζωή τους. Σκέψεις πολλές σχετικά με διάφορα προβλήματα τριγυρίζουν μέσα στο μυαλό τους και τους βασανίζουν. Πολλές φορές τα προβλήματα είναι οικογενειακά. Δύσκολες συνθήκες διαβίωσης, καυγάδες ανάμεσα στους γονείς, απώλεια κάποιου αγαπημένου προσώπου και πολλά άλλα. Κάθε χρήστης ένα ναυάγιο της ζωής. Σε μια τέτοια δύσκολη στιγμή κι ενώ όλοι φαίνονται αρνητικοί στα μάτια αυτών φτάνουν οι απεσταλμένοι του λευκού θανάτου. Τους μιλάνε για μια καλύτερη ζωή, ένα «Παράδεισο» που αργότερα αποδεικνύεται σε « κόλαση». Είναι πολύ λυπηρό αυτό το γεγονός γιατί αποδεικνύει για μια φορά ακόμη την αβεβαιότητα του κόσμου. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι κάτοικοι των πόλεων. Στο κτίριο μιας πολυκατοικίας ζουν πολλά άτομα κι όμως σπάνια γνωρίζει κάποιος τα προβλήματα του διπλανού του ή και ακόμα αυτόν τον ίδιο τον γείτονά του, ένας τοίχος τους χωρίζει κι όμως αυτός γίνεται τόσο μεγάλος που μεταφέρεται στις καρδιές τους και μένει εκεί για πάντα.
Η δυσκολία απόκτησης πραγματικής φιλίας είναι αιτία αυτής της καταστροφής. Αν κάποιος έφηβος είχε ένα πραγματικό φίλο τότε θα μπορούσε να βοηθηθεί από αυτόν. Όμως ακόμα κι αυτή η πραγματική φιλία χάνεται με το πέρασμα του χρόνου. Καθημερινά ανακαλύπτουμε ότι οι άνθρωποι που μας μιλούσαν για τη φιλία τους και που νομίζαμε πως μας την χάρισαν μας προδίδουν κι έτσι αμφιβάλουμε ακόμα και για την ύπαρξή της.
Κάτι άλλο το οποίο παίζει σημαντικό ρόλο σ αυτό το παραστράτημα των νέων είναι και η έλλειψη της χριστιανικής πίστης. Είναι δύσκολο να βρεθεί έστω κι ένας πού να ήταν μέλος πραγματικής χριστιανικής οικογενείας, να βοηθούσε φτωχούς ανθρώπους, να πήγαινε και να συμμετείχε στα μυστήρια της εκκλησίας και να έγινε χρήστης των ναρκωτικών. Πολλή μεγάλη και άξια επιβραβεύσεως είναι η δημιουργία κέντρων νεότητας, όπου οι νέοι έρχονται σε μεγαλύτερη επαφή με την εκκλησία και το Θεό γενικότερα. Μπορούν να εκφράσουν τις απόψεις τους να ζητήσουν και να λάβουν συμβουλές από τον Ιερομόναχο, γνωρίζουν καλύτερα άλλους συνομηλίκους τους, μαθαίνουν για τις ευαισθησίες τους και μπορούν επιτέλους, είναι έτοιμοι, να βοηθήσουν κάποιους που τους έχουν ανάγκη. Θα πρέπει λοιπόν η προσπάθεια αυτή να ενισχύεται και να στερεώνεται. Μέλη τέτοιων κέντρων είναι δύσκολο ή μάλλον αδύνατο να δοκιμάσουν τα ναρκωτικά. Δυστυχώς όμως ο μοντερνισμός του σύγχρονου ανθρώπου δεν του επιτρέπει να έχει σχέσεις με την εκκλησία είναι κάτι που δεν του αρμόζει γιατί αυτός ακολουθεί «το ρεύμα».
Βασικό στοιχείο που μπορεί να παρασύρει νέους στα ναρκωτικά είναι οι παρέες τους. Οι παρέες πλέον δεν δημιουργούνται για ανταλλαγή σκέψεων, ιδεών και προτάσεων αλλά από συνήθεια. Ο καθένας μέσα σ’ αυτήν προσπαθεί να ξεχωρίσει και να εντυπωσιάσει. Έτσι πρώτα απ’ όλα αρχίζει το κάπνισμα. Είναι δύσκολο να βρεθεί κάποιος σε μία παρέα τέτοιου είδους και να μην καπνίζει. Έπειτα από το « αθώο» τσιγαράκι έρχεται το ναρκωτικό. Όταν κάποιος δικαστής ανηλίκων ρώτησε ένα αγόρι για το λόγο που πήρε ναρκωτικά εκείνο απάντησε «Για να εντυπωσιάσω τους φίλους μου». Άρα με τραγικότητα αντιλαμβανόμαστε ότι πλέον σε παρέες των νέων το πρότυπο δεν είναι ο καλός, αυτός που είναι έτοιμος να βοηθήσει και να προσφέρει την αγάπη του ούτε ο συγκρατημένος αλλά είναι αυτός που θα «κατορθώσει» να καπνίσει κι έπειτα να πάρει ναρκωτικά, είναι ο «μάγκας» ο πιο τολμηρός, αυτός που θα σπάσει το όριο της ηθικής και θα σπάσει τις περισσότερες τζαμαρίες αυτός που θα καταστρέψει περισσότερες περιουσίες, αυτός που πρώτος θα κομματιάσει την Ελληνική σημαία.
Αυτό που θα μπορούσε να κάνει η πολιτεία μας θα ήταν η περισσότερη ενημέρωση, ίσως με την προσθήκη κάποιου σχετικού μαθήματος στα σχολεία. Αυτό βέβαια δεν πρέπει να γίνει για να μάθουν τα παιδιά περισσότερα για τα ναρκωτικά και τις επιπτώσεις τους, αλλά για να μπορέσουν επιτέλους οι νέοι να εκφράσουν τις απόψεις τους σχετικά με το θέμα, να κάνουν προτάσεις και να αναφέρουν προσωπικές τους εμπειρίες. Έτσι θα γίνει υπαρκτός ένας διάλογος όχι μονάχα ανάμεσα στον μαθητή και τον καθηγητή αλλά ανάμεσα στους μαθητές. Χρειαζόμαστε ερεθίσματα από πόρους αγωγής.
Είναι διαπιστωμένο ότι οι ναρκομανείς προέρχονται από όλες τις κοινωνικό-οικονομικές τάξεις. Είναι άνεργοι, μαθητές, περιστασιακοί, γόνοι πλουσίων οικογενειών. Αυτό σημαίνει ότι τα προβλήματα απασχολούν ολόκληρη την ανθρώπινη μάζα. Η χρήση των ναρκωτικών είναι τρόπος διαπραγμάτευσης ψυχολογικών διθέσιων. Τα ναρκωτικά είναι ουσίες που παραλύουν το κεντρικό νευρικό σύστημα και όταν λείψουν από τον ανθρώπινο οργανισμό παρουσιάζεται σ’ αυτόν το λεγόμενο «σύνδρομο αποστερήσεως». Αρκετοί καταφεύγουν στον αλκοολισμό. Αφού είναι δύσκολο να σταματήσει η διακίνηση των ναρκωτικών πρέπει οπωσδήποτε να σταματήσει η χρήση τους. «όλη η προσπάθεια καταστολής με τα δρακόντεια μέτρα σε όλο το κόσμο καταφέρνει να συλλάβει το 5% των διακινουμένων ναρκωτικών παγκοσμίως. Ένα 5% φύρα έχουν όλα σχεδόν τα εμπορεύματα που διακινούνται, άρα η καταστολή απέτυχε κι ας έχει γεμίσει τις φυλακές με υποδίκους και κατάδικους».
Ολόκληρη η κοινωνία έχει συνηθίσει να ζει με την εξάρτηση. Είναι ελάχιστοι οι ηλικιωμένοι σήμερα που κοιμούνται ή ακόμη ζουν χωρίς ψυχοφάρμακα. Έτσι τα μικρά παιδάκια πρωτογνωρίζουν τα ναρκωτικά μέσα στο ίδιο τους το σπίτι, από τους γονείς, τις γιαγιάδες και τους παππούδες τους. Ναρκομανής ολόκληρη η κοινωνία μας λοιπόν. Αν είναι όμως και αυτή ναρκομανής τότε ποιος θα μας σώσει ;
Ίσως αν προσπαθούσαμε να αλλάξουμε τον κόσμο μας να αλλάζαμε κι εμείς. Όλοι δικάζουμε και καταδικάζουμε τα ναρκωτικά το ίδιο όμως κάνουμε και για τους χρήστες τους. Όμως τι θα μπορούσαμε να απαντήσουμε στο ερώτημα «Εσύ σύγχρονε άνθρωπε τι κάνεις για να σταματήσεις τη συνέχεια του κακού;». Δεν μπορούν φυσικά όλοι οι άνθρωποι να βοηθήσουν με άμεσο τρόπο μπορούν όμως εύκολα με τον έμμεσο. Αλλάζοντας ο καθένας τη δική του ζωή και σιγά-σιγά ολόκληρου του κοινωνικού περίγυρου του βοηθάει στη δημιουργία ενός νέου κόσμου που δεν υπάρχει το μίσος, ο πόνος και η δυστυχία. Ενός κόσμου όπως τον θέλει ο Θεός.
Δεν είναι μονάχα τα ναρκωτικά ο τρόπος που διάλεξαν πολλοί για να πεθάνουν. Άλλοι αυτοκτόνησαν ή άρχισαν να πίνουν. Μεγάλος είναι ο αριθμός αυτών που σταμάτησαν να ζουν πριν πεθάνουν. Αν γινόμασταν πραγματικοί άνθρωποι, αν αγωνιζόμασταν έναν αγώνα δίκαιο και με πρότυπα (όχι είδωλα) αυτούς που πριν από χρόνια όπως μπορούμε να δούμε ταξιδεύοντας μέσα στο χρόνο σταματώντας στα 1821 τότε θα μπορούσαμε να σηκώσουμε από τις πλάτες μας το λόγο της αμαρτίας όπως οι εθνικοί μας ήρωες το τούρκικο ζυγό. Κάποτε μια εγγλέζα μητέρα . πού ο γιος της σκοτώθηκε καλά πολεμώντας στον περασμένο πόλεμο, έγραψε στον τάφο του γιου της του τον απλούστατο εγγλέζικο επιτάφιο ύμνο. «Έπαιξε καλά το παιχνίδι».
Όλοι εμείς πρέπει να παίξουμε καλά το παιχνίδι τηρώντας τους όρους παίζοντας με τιμιότητα και θάρρος. Πρέπει να αγωνιστούμε ξέροντας ότι μπορεί να χάσουμε το παιχνίδι πού λέγεται ζωή. Άλλωστε νικητής δεν είναι αυτός πού έπαιξε άδικα και νίκησε αλλά αυτός πού έπαιξε δίκαια ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα του αγώνα του. Σωστό θα ήταν να μάθουμε να μην είμαστε αρνητικοί στους εχθρούς μας. Για να παίξουμε σωστά πρέπει να μην ξεχνάμε την ύπαρξη της αντίπαλης ομάδας. Άλλωστε αυτός είναι ένας από τους θεμελιακούς νόμους της άσκησης σύμφωνα με τους οποίους καταξιώνετε ο αθλητής, ο άνθρωπος.
Πρέπει να μάθουμε να έχουμε τη δική μας γνώμη και βέβαια να είμαστε σίγουροι ότι αυτή είναι η σωστή. Να ακούμε τη γνώμη των συνανθρώπων μας να μην γινόμαστε όμως πιστά αντίγραφα τους. Και πράττοντας σύμφωνα με το θέλημα του θεού θα δημιουργήσει ο καθένας μας τη δική του προσωπικότητα γιατί όπου ενεργεί ο Θεός υπάρχει δημιουργία, αληθινή ζωή και γνησιότητα στην ανθρώπινη προσπάθεια. Είναι πάρα πολύ σωστό το να μιμούμαστε πράξεις κάποιων σωστών προτύπων μας και όχι να μιμούμαστε απόλυτα τους ίδιους τους ανθρώπους.
Μέσα σένα κόσμο σύγχυσης οι νέοι εμείς πρέπει να προσπαθήσουμε να παραμείνουμε ανεπηρέαστοι από όλα τα δείγματα της ηθικής διαφοράς. Καθημερινά μας γίνεται αντιληπτό ότι τα μέσα μαζικής ενημέρωσης μετατρέπονται σε μέσα μαζικής διαφθοράς. Κι όμως όλοι οι άνθρωποι καθηλωμένοι στις τηλεοράσεις τους παρακολουθούν σκηνές βίας και τρόμου. Οι άνθρωποι χάνουν τη συντροφικότητα τους και κλείνονται στον εαυτό τους. Ήθη και έθιμα ξεχνιούνται και θεωρούνται ξεπερασμένα. Μερικά από αυτά διατηρούνται, έχουν χάσει όμως την αλήθεια τους και η διατήρηση τους είναι μια συνήθεια που χρόνο με το χρόνο τα αλλοιώνει και τα προσαρμόζει στα δεδομένα της σημερινής κοινωνίας. Οι άνθρωποι ξεχνούν τις οικογένειες τους και ξενυχτούν σκορπώντας τα λεφτά τους άσκοπα ενώ σε άλλα μέρη της γης αθώα παιδιά πεθαίνουν από ασιτία. Οι μεγάλες γιορτές της Εκκλησίας μας μετατρέπονται σε γιορτές του «εμπορίου».
Για να γιατρευτεί η κοινωνία μας από τα ναρκωτικά και από όλα τα άλλα προβλήματα απαιτείται η ενεργοποίηση όλων μας. Πρέπει να ανοίξουμε τη μεγάλη κασέλα και να δούμε όσα φύλαξε για να μας δώσει το χτες. Ας μην αφήσουμε να συνεχιστεί το κακό. Οι αίθουσες των σχολείων αδειάζουν συνεχώς. Όχι λοιπόν άλλες απουσίες από τη ζωή.
Εδώ πολύ χαρακτηριστικά είναι τα λόγια ενός παπά που τα εντοπίζουμε μέσα στο έργο του Νίκου Καζαντζάκη «Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται». Ο παπά-Φώτης λοιπόν μετά από την καταστροφή του χωριού του από τους Τούρκους λέει στους χωριανούς του για να τους δώσει θάρρος: «Πώς να σας το πω, αδέρφια; Χαίρουμαι, άνθρωπος είμαι, όταν μου τύχει ένα καλό, μα πιο πολύ χαίρουμαι όταν πλακώσει η δύσκολη ώρα! Γιατί λέω: Τώρα θα δείξεις, παπά-Φώτη, αν είσαι άντρας αληθινός ή κουνέλι». Ο Θεός μας δημιούργησε κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση. Μας έφτιαξε κατ’ εικόνα, τώρα θα πρέπει εμείς με κατάλληλες ενέργειες να φτάσουμε στο καθ’ ομοίωση μόνο με καλές και σωστές πράξεις. Το σήμερα είναι το αύριο του χτες και αφού όλοι αγωνιζόμαστε κι επιδιώκουμε ένα καλύτερο αύριο γιατί να μην αγωνιστούμε και για ένα καλύτερο σήμερα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου