Ο συνήγορος του διαβόλου.

Από το παλιό αναγνωστικό της έκτης δημοτικού, πήρα σήμερα το ναυτόπουλο, για μπούμε στο κλίμα της σημερινής ανάρτησης.
Βλέπουμε από μικρά παιδιά, του δημοτικού ακόμα πριν από λίγες μόλις δεκαετίες, προσπαθούσε το σχολείο, να τους καλλιεργήσει μέσα από την παιδεία, την ιδέα της αυταπάρνησης και της προσφοράς. Μέσα από αυτό κείμενο, διαπιστώνουμε πως θεωρείτο φυσική κατάσταση, να ξενιτεύεται ένα παιδί, να υπάρχει χήρα μάνα και ορφανά αδέλφια. Μιλάμε για την δεκαετία του 1960 και ακόμα οι πληγές του πολέμου δεν είχαν κλείσει τελείως.
Σήμερα κοντεύουμε να ξεχάσουμε τον πόλεμο, και αν υπάρχουν επιζώντες ακόμα είναι όλοι ηλικιωμένοι. Ξεχάσαμε τι σημαίνει ορφάνια. Και το χειρότερο είναι πως το σχολείο δεν παρέχει πλέον παιδεία, προσφέρει γνώσεις.
Ποιος διανοείται σήμερα πως ένα παιδί των δώδεκα χρόνων ή και μικρότερο θα μπορούσε να βγει στην αγορά εργασίας; Και τότε ακόμα υπήρχε πρόβλεψη στην νομοθεσία για το μεροκάματο των ανηλίκων, πόσο δηλαδή ποσοστό ήταν επί του κατωτάτου βασικού του εργάτη. Γιατί λοιπόν μας κακοφαίνεται τόσο πολύ, όταν με τα νέα μέτρα έχει την μεταχείριση αυτή ο πρώτοεισερχόμενος στην αγορά εργασίας; Αργεί να ωριμάσει το παιδί σήμερα, πρέπει να αργήσει και η αμοιβή του.
Ξεσκολισμένος λεγόταν εκείνος που είχε βγάλει το δημοτικό, σήμερα εννέα έτη είναι υποχρεωτική εκπαίδευση και πάμε για δώδεκα. Σε αυτά τα χρόνια δεν του δίνουν του παιδιού περισσότερα εφόδια, απλά το καθυστερούν στην είσοδο στην παραγωγή. Παρατείνουν δηλαδή την ωρίμανση του, επειδή δεν υπάρχουν θέσεις να απορροφηθούν όλοι. Πέφτουν λοιπόν οι νέοι στην παγίδα, και σπουδάζουν και ξανά σπουδάζουν και κάνουν μεταπτυχιακά και διδακτορικά, και καταλήγουν στο ταμείο ανεργίας. Σπουδαγμένοι μεν ανώριμοι δε.
Και αφού αργούμε σήμερα να μπούμε στην αγορά εργασίας, φυσικό επόμενο είναι να καθυστερούμε και να βγούμε. Το προσδόκιμο όριο ζωής έχει αυξηθεί σημαντικά. Ενώ ο εξηντάρης εθεωρείτο ηλικιωμένος και άρα συνταξιούχος, σήμερα αθλείται, είναι ακμαίος, δεν παραχωρεί την θέση στους νεώτερους, αλλά θέλει να συνταξιοδοτείται. Η σύνταξη σαν σκέψη και πρόβλεψη, κατά την ταπεινή μου γνώμη, είναι για εκείνους που δεν μπορούν πλέον να προσφέρουν, είτε λόγω ηλικία είτε λόγω ασθένειας. Και αυτοί ανάλογα με την προσφορά τους στο σύνολο κατά τη διάρκεια της ακμής τους, να επικουρούνται ανάλογα.
Με λίγα λόγια αφού αλλάξανε τα όρια ζωής, άλλαξε ο τρόπος διαβίωσης, φυσικό επόμενο είναι να αλλάξει και ο τρόπος διαχείρισης τους.
Αυτό δεν σημαίνει πως, μου αρέσουν όσα δυσάρεστα μέτρα ανακοινώνονται το τελευταίο καιρό, και εγώ πλήττομαι, απλά είπα σήμερα να κάνω τον συνήγορο του διαβόλου, για όσους έχουν μεν ακούσει την έκφραση αλλά αγνοούν το νόημα, σημειώνω, όταν η παπική εκκλησία, θέλει να καταχωρίσει κάποιον στην αγιοκατάταξη (αγιολόγιο), κάποιος από το συνέδριο αναλαμβάνει να ανακαλύψει όλα τα μεμπτά του υποψηφίου.