Η ικανοποίηση

Επειδή η ζωή μας είναι μικρή (λίγη), πρέπει και εμείς με τα λίγα να ικανοποιούμαστε. Δεν το αναφέρω από συνδικαλιστική ή οποιαδήποτε άλλη διεκδικητική άποψη, αλλά στην καθημερινότητα.
Πολλή χαρά με διακατέχει, από ένα πράγμα που ίσως φανεί αστείο για κάποιους. Φύτεψα τρία βλαστάρια αγράμπελη (πεντάφυλλο), και αυτά προκόψανε και άρχισαν το άπλωμα, πάνω στο πλέγμα του τσαρδιού. Είναι η πρώτη χρονιά, και δεν γνωρίζω τις αντιδράσεις του χειμώνα, αλλά το γεγονός πως σκαρφάλωσαν τρία μέτρα με ικανοποίησε.
Αυτήν την χαρά, αυτήν την ικανοποίηση, μας την προσφέρει απλόχερα και καθημερινά η φύση, σε όλους εμάς που έχουμε το προνόμιο να ζούμε κοντά της, σε αντιδιαστολή με τους αστούς, που στερούνται τέτοιων μικρών αλλά ευχάριστων στιγμών, στην καθημερινότητα τους.
Όταν παίρνεις από το κλάδεμα της τριανταφυλλιάς, ένα κομματάκι και το χώνεις στην γη, του κάνεις το λακκάκι και του βάζεις νερό, ο εγωισμός σου λέει «το φύτεψα» και περιμένει να μεγαλώσει. Είναι όμως σίγουρο πως έτσι θα γίνει; Όχι βέβαια, το προσδοκάς αλλά δεν είσαι βέβαιος, άλλος αποφασίζει.
Κάθε τι που έχει σχέση με την δημιουργία, αναφέρεται και στον Δημιουργό μας, τον Θεό. Έτσι ως δώρο Θεού πρέπει να εκλαμβάνονται όσα η φύση μας παρέχει, και επειδή ο άνθρωπος βλαστημώντας στον Θεό, ασέλγησε στην φύση, αυτή ανταποδίνει τα ίσα. Λέγανε οι πιο παλιοί πως «στον καταραμένο τόπο Μάι μήνα βρέχει», εδώ περνά ο Ιούνιος, και το χαλάζι και οι βροχές δεν σταματάνε.
Ο άνθρωπος είναι ανικανοποίητος και αγνώμων, έτσι και εγώ, εφέτος με τα πολλά νερά και τους πολλούς και ισχυρούς νοτιάδες, παραπονιόμουν και ας είχα άδικο. Δεν με βόλευε η κατάσταση. Το αυτοφυή παράσιτα είναι πολλαπλάσια, λόγω της υγρασίας, αντί να τα ραντίσω να κόβω, μέχρι τώρα τέσσαρες φορές έχω βάλει το χορτοκοπτικό, με την λογική πως επειδή είχαμε πολλά νερά, το δηλητήριο θα πάει στον πόσιμο υδροφόρο ορίζοντα. Για αυτήν την κατάσταση, την εύκολη και γρήγορη ανάπτυξη, θλίβομαι ενώ θα έπρεπε να χαίρομαι διότι το ίδιο ακριβώς ρυθμό ανάπτυξης ακολουθούν και τα άνθη του κήπου. Και ξανάγινε ο κήπος του Πυθαγόρας ένα καμάρι, που καμία σχέση δεν είχε με αυτόν του Πάσχα.
Αρκεί μια μικρή αναποδιά για να μας βυθίσει στο πέλαγος της απελπισίας. Να ικανοποιούμαστε λοιπόν με τα μικρά, με τα καθημερινά, με τα νοούμενα αυτονόητα που δεν είναι τέτοια.