Μικρές χαρές

Πόσο ανυπόμονους μας έχει κάνει ο ξέφρενος ρυθμός της σύγχρονης ζωής, είναι ένα κεφάλαιο που θέλει πολύ μελέτη, και κυρίως θεραπεία. Τρέχουμε να προλάβουμε τα πάντα, και χάνουμε την ησυχία μας και την ανθρωπιά μας.
Αντί να ξυπνήσουμε το πρωί, μισή ώρα νωρίτερα, και να απολαύσουμε τον πρωινό καφέ μας, τον παίρνουμε στο στεγανό ποτήρι (Τάπερ στα Ελληνικά), με το καλαμάκι, ρουφώντας τον, οδηγώντας το αυτοκίνητο για την εργασία μας. Μια μικρή απόλαυση καθημερινή που εξελίχθηκε σε βάσανο, γιατί δεν είναι λίγες οι φορές που θα χυθεί, και θα αρχίσουν οι βρισιές, λες και φταίει ο Χριστός ή η Παναγία για την Βιασύνη μας.
Αυτό είναι το πιο χαρακτηριστικό και πρόχειρο δείγμα της ανυπομονησίας του σύγχρονου ανθρώπου. Κορνάρει πριν ακόμα ανάψει το πράσινο φανάρι, μήπως και το πιάσει το επόμενο κόκκινο. Δυσανασχετεί στην ουρά, δεν μπορεί να περιμένει πουθενά. Βιάζεται πάντα, γιατί; Τι θα κερδίσει;
Δεν απολαμβάνει διότι στις πολιτείες έπαψαν να υπάρχουν απολαύσεις. Να πιεί το καφεδάκι του στο μπαλκόνι, βλέποντας που; Και αναπνέοντας τι; Το τσιμέντο και το καυσαέριο καταντούν αυτήν την μικρή και αυτονόητη απόλαυση απαγορευτική.
Αυτές τις ημέρες ιδιαίτερα με τον καύσωνα, μέσα στο διαμέρισμα, το τσιμεντένιο αυτό κλουβί του πολιτισμού, με την χρήση του κλιματιστικού, αντέχει και σχεδιάζει την απόδραση του. Εκεί που το κλιματιστικό μηχάνημα θα είναι περιττό. Επειδή γνωρίζει πως αυτό, μπορεί να δροσίζει ένα διαμέρισμα, καταστρέφει όμως τον πλανήτη, και έχει τύψεις στον βαθμός της ευαισθησία του.
Αυτήν την εβδομάδα που τα σχολεία κλείνουν, θα αρχίσουν οι μεταβάσεις προς τους θερινούς τόπους διαμονής, όσων διαθέτουν τέτοιους. Δεν έχουν όλοι χωριά, ούτε διαθέτουν εξοχικές κατοικίες. Οι υπόλοιποι θα υποχρεωθούν σε ένα μαρτυρικό καλοκαίρι μέσα στις πολιτείες, κλέβοντας λίγες ημέρες συνήθως το πρώτο μισό του Αυγούστου, για να βρεθούν σε κάποιο μέρος παραθερισμού. Και εκεί μεταφέρουν όλο το θυμό και την νευρικότητα που χαρακτηρίζει την ζωή τους, μην μπορώντας να βιώσουν το πραγματικό χρόνο ροής των γεγονότων της ζωής.
Εδώ είναι το ζητούμενο, μπορούν άραγε αυτοί οι άνθρωποι, να απολαύσουν έναν καφέ πρωινό. Δεν ξυπνούν να δουν την ανατολή του ηλίου, και αναρωτιούνται γιατί έχουν πονοκέφαλο. Ο επαρχιώτης και ιδιαίτερα ο αγρότης γνωρίζει, πως η ανατολή σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να σε βρει στο κρεβάτι.
Παραπονιέται για την μεσημεριανή ζέστη, ενώ είναι η ώρα που πρέπει να χαλαρώνει κάτω από κανένα δένδρο, αυτός περπατά στον ήλιο.
Αντί να τρώει ελαφριά, και φρέσκα χορταρικά και φρούτα, καταναλώνει όσο περισσότερα μπορεί από το πακέτο της προσφοράς του ξενοδοχείου, που διαμένει, και μετά χρειάζεται ένα σωρό χωνευτικά, για να προλάβει να απολαύσει το ηλιοβασίλεμα, πίνοντας τα ούζα του, με την καλοκαιρινή παρέα του.
Αυτά θεωρούνται από τον σύγχρονο δραπέτη της πολιτείας μικρές χαρές και απολαύσεις.
Ας δούμε όμως τι θα ήτανε πιο προσδόκιμο σε αυτόν τον όρο. Να σηκωθείς πρωί-πρωί, να κάνεις έναν περίπατο στην θάλασσα δίπλα, προτού αρχίσουν τα αυτοκίνητα να κυκλοφορούν, που ακόμα και στην επαρχία και στα νησιά το καλοκαίρι είναι ανυπόφορα. Να κάνεις το μπάνιο, προτού ο ήλιος αρχίσει να καίει. Να πίνεις το καφέ σου ακούγοντας τα πουλάκια να κελαηδούν. Στον τόπο παραθερισμού υπάρχουν πάντα μουσεία που επιβάλλεται να επισκεφθείς να δώσεις και νόημα στις διακοπές σου.
Άκουσε από τους γεροντότερους που συναντάς ιστορίες, είναι πράγματι απόλαυση όσα διηγούνται, με τα ιδιώματα της περιοχής που κατοικούν.
Το καρπούζι και το πεπόνι είναι καλή συντροφιά για το ηλιοβασίλεμα, ενώ τα ούζα πρέπει να αρχίζουν μαζί με τα βραδινά τζιτζίκια, και σε κάθε περίπτωση να είναι σύμφωνα με τα πόδια μας, δύο δηλαδή και όχι παραπάνω.
Καλό καλοκαίρι!