Πυθαγόρας: η πρώτη μου μηχανή

Πολύς λόγος γίνεται αυτές τις ημέρες με τις φωτογραφίες του Οσάμα, αν είναι αληθινές ή επεξεργασμένες, αν θα πρέπει να δημοσιευτούν ή όχι, και οι ατέρμονες συζητήσεις καταλήγουν σε ένα ερώτημα, που βρίσκονται άραγε οι καλλίτεροι χειριστές των ηλεκτρονικών επεξεργαστών φωτογραφιών; Επειδή σήμερα η φωτογραφία είναι ψηφιακή και το αποτέλεσμα χάνει αρκετά από το καλλιτεχνικό μεράκι του δημιουργού.

Θεώρησα σημαντικό να κάνω ένα σύνδεσμο στο Face book με την σελίδα του πατριαρχείου, όπου βρίσκονται 12 φωτογραφίες στις οποίες μπορείς να περιηγηθείς απλά περνώντας τον mouse από πάνω και η φωτογραφία αλλάζει κατεύθυνση και απεικόνιση, είναι με άλλα λόγια μια σφαιρική πανοραμική. Μου φάνηκε εξαιρετικά εντυπωσιακό το θέαμα, αλλά μέχρι χθες.

Έμαθα εχθές πως και αυτή η τεχνική θεωρείται ξεπερασμένη, περάσαμε στην εποχή της τρισδιάστατης φωτογραφίας. Θυμήθηκα πως πριν από 9 ή 10 χρόνια φωτογράφιζα πανόραμα, (δυο ή παραπάνω φωτογραφίες συνεχόμενες και αναλάμβανε και τις ένωνε ο υπολογιστής), ήταν και οι τελευταίες φωτογραφίες πριν αποσυρθώ, έκτοτε δεν παρακολούθησα την πρόοδο και έμεινα πίσω. Εχθές λοιπόν είχα μια επίσκεψη ενός φίλου απ’ παλιά, σήμερα μεγάλη φίρμα στο είδος, πίνοντας την ρακή με τα σχετικά της ρώτησε «-τι έχεις;» απήντησαν αυθόρμητα «-καλά είμαι», για να εκπλαγώ το επόμενο δευτερόλεπτο, «-σε ρωτώ τι μηχανή έχεις τώρα;».

Έτσι μου δόθηκε η ευκαιρία να μάθω στο πόδι λίγα πράγματα, μου έδειξε μνήμη με 16 GB, μέγεθος ασύλληπτο για μένα και άνοιξε το χρονοντούλαπο των αναμνήσεων και πήγαμε σε χρόνια περασμένα, όταν ακόμα το φιλμ κυριαρχούσε.

Οπαδός της τεχνολογίας τότε προσπαθούσα να μυήσω όσους μπορούσα στην εποχή που ερχόταν και δυστυχώς είναι αυτή που ζούμε τώρα. από τους πρώτους χρήστες της ψηφιακής φωτογραφικής μηχανής που κόστισε τότε 585.000 δραχμές ήταν μια Cannon Photo Shot 600, που απαιτούσε προσαρμογή σε ειδική βάση προκειμένου να επαναφορτισθεί η μπαταρία και σειριακά να συνδεθεί στον υπολογιστή για να μεταφερθούν οι φωτογραφίες και εκεί θέλανε επεξεργασία με το Corel 9 για να τυπωθούν. Χωρητικότητα ήταν περίπου 80 με 100 φωτογραφίες τη φορά. Όταν η μπαταρία της εξαντλήθηκε ζωνόμουν το καλώδια και την χρησιμοποιούσα μόνο σε εσωτερικούς χώρους.

Η δεύτερη ήταν μια Olympus, που πράγματι με έβγαλε παλικάρι, το μεγάλο της πλεονέκτημα οι μπαταρίες που εκτός από τις επαναφορτιζόμενες έπαιρνε και τις κοινές του περιπτέρου, αλλάζοντας και την μνήμη της σε 32 ΜΒ ήμουν πρωτοπόρος, (για τότε). Σήμερα ακόμα μπροστά στην φωτογραφική απεικόνιση που το τηλέφωνο επιτυγχάνει, θεωρείται ξεπερασμένη τεχνολογία, πολώ μάλλον όταν η μνήμη έγινε 16GB.

Η κυρίως εξέλιξη είναι πως δεν τυπώνονται πλέον οι φωτογραφίες. Οι περισσότερες παραμένουν σε ψηφιακή μορφή και προβάλλονται σε οθόνες ή κορνίζες, εκεί υπερτερεί ασύγκριτα η ηλεκτρονική φωτογραφία, στο χαρτί όμως την απόδοση που έχει η κλασική δεν την φτάνει.

Με τις σκέψεις αυτές αποσύρθηκα και αποφάσισα να εκσυγχρονιστώ, να πάρω δηλαδή νέα φωτογραφική μηχανή, το πρωί όμως το ξανασκέφτηκα, τι να την κάνω, να φωτογραφίζω τα γεράνια όταν μεγαλώσουν;

Έτσι γίνεται πάντα, η λογική έπεται του συναισθήματος.