Εξετάσεις

Διανύομε αυτήν την εποχή την λεγόμενη «περίοδο των Πανελληνίων» που σημαίνει πως οι μαθητές που τελειώνουν το λύκειο διαγωνίζονται προκειμένου να συνεχίσουν τις σπουδές στα τριτοβάθμια εκπαιδευτικά ιδρύματα. Κάποιους δεν τους ενδιαφέρει καθόλου το θέμα και αγανακτούν όταν το ραδιόφωνο ή τηλεόραση ασχολούνται με αυτά, ενώ κάποιοι άλλοι κρέμονται στην κυριολεξία από το ΜΜΕ, αυτοί είναι οι γονείς των εξεταζομένων, ελπίζω και εύχομαι όχι το σύνολο, σίγουρα όμως ένα μεγάλο ποσοστό. Διερωτώμαι, το κάνουν καλά; Και απαντώ με σιγουριά και μονολεκτικά «-ΟΧΙ».

Το παιδί που βρίσκεται σε αυτήν την ηλικία των δεκαοκτώ χρόνων περνά την φάση της ενηλικίωσης. Προσπαθεί να σταθεί στα πόδια του και να βάλει τον θεμέλιο λίθο όλης της υπόλοιπης ζωής του, αγανακτεί και αντιδρά στις προτροπές του γονιού του να διαβάσει, έχει συνειδητοποιήσει πλέον τις δυνατότητες του και γνωρίζει ασφαλώς μέχρι που μπορεί να στηριχτεί στις δυνάμεις του. Αν και αδύναμη ακόμα η προσωπικότητα του έχει αναπτυχθεί γι αυτό και η πολιτεία τον αποκαλεί «ακαδημαϊκό πολίτη» έχει δικαίωμα ψήφου και δεν χρειάζεται κηδεμόνα, είναι πλέον ενήλικο άτομο με δικαιώματα και υποχρεώσεις προς το σύνολο γενικά και στην οικογένεια ειδικά.

Ο κάθε άνθρωπος είναι μια ξεχωριστή και ανεπανάληπτη προσωπικότητα, με τις δικές της αντιδράσεις με την δική της λογική και προπάντων με την δικής προοπτική. Οι πανελλήνιες είναι ο πρώτος μεγάλος αγώνας της ζωής, για να φτάσει μέχρι εδώ χρειάστηκαν δώδεκα χρόνια στα θρανία, είναι πολλά παιδιά που εγκατέλειψαν νωρίτερα, αρκούμενα στην υποχρεωτική εκπαίδευση, όσα όμως συνέχισαν στο λύκειο το έκαναν από επιλογή και συνειδητά. Ένας μεγάλος αριθμός παιδιών πάει στο λύκειο επειδή το πιέζουν οι γονείς του, οι οποίοι ξοδεύονται και το στέλνουν και στα φροντιστήρια προκειμένου να το εφοδιάσουν με χαρτιά και διπλώματα, αδιαφορώντας για τις δυνατότητες του και τα ενδιαφέροντα του, με την λογική πως παιδί είναι ανώριμο και απαιτούν από παιδί να έχει  πρόοδο, αυτοί ματαιοπονούν.

Το παιδί στην εφηβεία θέλει συζήτηση, έχει γνώμη και άποψη εμφανίζονται οι δεξιότητες του που χρειάζεται κάποιος να τις αντιληφθεί και το κατευθύνει βοηθώντας και όχι δυναστεύοντας. Εδώ ακριβώς φαίνεται κα ο εγωισμός του γονιού με την γνωστή έκφραση «το δικό μου παιδί». Προσπαθεί ο γονιός το παιδί του να γίνει ότι δεν μπόρεσε αυτός και αντί να το ενθαρρύνει το πιέζει και το ενισχύει οικονομικά αδιαφορώντας για το πώς αισθάνεται το παιδί.
Έχει περάσει μια χρονιά (αναφέρομαι για την Τρίτη λυκείου), με συνεχή γκρίνια διάβασε-διάβασε που τις παραμονές των εξετάσεων εντείνεται, δεν μπορεί να καταλάβει ο γονιός πως ότι έμαθε το παιδί το έμαθε κατά την διάρκεια των μαθημάτων και το παιδί χρειάζεται ανάσα, αυτός είναι και ο λόγος που γίνονται και οι εκπαιδευτικές εκδρομές, που σήμερα μόνο εκπαιδευτικές δεν είναι. Αγωνιά το παιδί για τα αποτελέσματα, επειδή έχει δηλώσει προτίμηση, όχι εκεί που του ταιριάζει αλλά όπου η βαθμοθηρία του επιτρέπει. Την αγωνία του αυτή τη μοιράζεται με τους συνομήλικους του, με τους οποίους μπορεί να συνεννοηθεί και να πάρει όσες δυνάμεις χρειάζεται, ενημερώνει τον γονιό του γι  αυτή την αγωνία και αντί να βρει την σιγουριά που αποζητά, σαν σε κάτοπτρο πολλαπλασιάζεται η αγωνία κυρίως από τις μανάδες κα το παιδί τρελαίνεται. Ξενυχτά διαβάζοντας και ξενυχτά και η μάνα να του πάει καφέ η πορτοκαλάδα, αγνοεί πως έτσι του επιδεινώνει την αγωνία και το άγχος. Είναι ο αγώνας του, είναι η ζωή του, άστο το παιδί να παλέψει.

Θυμάμαι μια περίπτωση που έλεγε η μάνα «-ξενυχτίσαμε, κουραστήκαμε, διαβάσαμε, κόπηκε», δηλαδή, ενώ η προσπάθεια ήταν κοινή η αποτυχία ήταν μόνο του παιδιού. Σε μια άλλη περίπτωση ρώτησα ένα παλικαράκι που δεν ήταν αρκούντος μελετηρό, ήθελε να γίνει τραβακάς (κεραμιδάς),  τον πίεζε ο πατέρας του να πάει στο λύκειο να πάει μετά στο πολυτεχνείο. «-τι θα γίνεις τελικά;» και η απάντηση «-βάρος στην κοινωνία, ο πατέρας μου πληρώνει».

Γονείς και κυρίως Μανάδες μην είστε υπερπροστατευτικοί, άστε τα παιδιά να ανασάνουν, για να γυρίσουν στην ενδεχομένη αποτυχία τους χωρίς να ντρέπονται.