Η παρουσίαση στην πράξη

 Η παρουσίαση στην πράξη

Βρέθηκα στην φιλόξενη αίθουσα του ΣΑΕ, για την εκδήλωση της παρουσιάσεως του βιβλίου από τον ΣΕΚ, λιγάκι απορημένος αλλά όχι τρακαρισμένος, επειδή μου περισσεύει το θράσος. Δεν γνώριζα πώς να ανταποδώσω την τιμή που μου γινότανε, αλλά τελικά βρήκα την λύση, εκείνη την ημέρα δεν έφαγα καθόλου και τίμησα ανάλογα και με το παραπάνω τα προσφερθέντα εδέσματα. Ο εκλεκτός φίλος μας Νικόλας Στρατής ανέλαβε να κάνει την παρουσίαση αφού η Κυρία Χρύσα εκτάκτως έπρεπε να ταξιδεύσει για την Κύπρο. Παραθέτω παρακάτω το κείμενο του και τον ευχαριστώ δεόντως 

Πρόλογος

Κυρίες και κύριοι

Η σχέση μου με τον συγγραφέα του βιβλίου ΑΠΟ ΤΟ BLOG ΤΟΥ ΠΥΘΑΓΟΡΑ είναι η πιο αρμόζουσα για να παρουσιάσει κανείς το έργο ενός συγγραφέα με τόσο πλατειά και βαθειά γνώση της ζωής και της ανθρώπινης ψυχής.

Ο συγγραφέας και εγώ είμαστε φίλοι από παιδιά. Η παρουσίαση γίνεται από εμένα όχι ως φίλο του συγγραφέα, αλλά ως φίλο και θαυμαστή του συγκεκριμένου βιβλίου, το οποίο  θέλω να το συστήσω σε όσους μπορώ για να το απολαύσουν και να το θαυμάσουν και αυτοί. Υποχρέωσα φυσικά τον εαυτό μου να δείξει  περισσή αντικειμενικότητα, αλλά όπως και να το κάνουμε αυτά που θα σας πω απόψε στηρίζονται σε όσα επί χρόνια αντιλαμβάνομαι και εισπράττω από την όλη προσωπικότητα αλλά και τα κείμενα του συγγραφέα.

Αν υποθέσετε ότι επιστράτευσα τις άριστες των δυνατοτήτων μου για να αποδώσω την αλήθεια για τον συγγραφέα και το έργο του, θα πέσετε έξω.

Αντιθέτως, ενήργησα με συνεχή αυτοέλεγχο και με προσοχή να μην υπερβάλω πουθενά παρόλο που θα έλεγα μόνον αλήθεια. Διότι κινδύνευα να κάνω αυτό που ο ίδιος ο συγγραφέας δεν θέλει ποτέ να γίνεται από πλευράς του. Δηλαδή πρόσεξα πάρα πολύ να μην επιτρέψω στον εαυτό μου υπέρμετρους επαίνους και εξυψώσεις της αξίας των κειμένων του συγγραφέα.

Πρόσεξα επίσης  να μην τολμήσω να υμνήσω έστω και στο ελάχιστο την προσωπικότητα του.

Μετά από ένα σύντομο βιογραφικό που ξεκινά έτσι

Γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια το1954 όπου έζησε μόλις 4 χρόνια και ορφάνεψε από πατέρα το 1961 στο Χελουάν ένα προάστιο του Καΐρου.. . . . . . .

Συνεχίζει:

Στον πρόλογο του εξηγεί πώς γεννήθηκε ένα βιβλίο ΜΕΤΑ και όχι ΠΡΙΝ από τα ψηφιακά του έργα.

 «Άκουσα,» γράφει, «λίγα παράπονα από φίλους συνομήλικους που δεν έχουν καθόλου καλές σχέσεις με την τεχνολογία και τους υπολογιστές. Μια κυρία ειδικά μου έλεγε πως εκτός από το διάβασμα μερακλώνεις ακόμα και με από την μυρουδιά του τυπωμένου χαρτιού.»

Και συνεχίζει «Οφείλω να ευχαριστήσω δεόντως εκείνους τους φίλους που με παρότρυναν να εκδώσω αυτό το έργο, αρχίζοντας από τον Αίαντα κλπ. κλπ.»

Στα χέρια μας λοιπόν αυτό το βιβλίο έφτασε ως χάρτινη ενσάρκωση ψηφιακών pixels από οθόνες ανοιγμένες στο blog του Πυθαγόρα.

Ας ευχαριστήσουμε κι εμείς με την σειρά μας τον Θεό που έκαμψε την εκ ταπεινοφροσύνης αντίσταση του συγγραφέα και δέχθηκε εν τέλει να «δέσει» σε βιβλίο μερικά από τα κείμενα του, που κυκλοφορούσαν τελείως ελεύθερα και ανεξάρτητα το ένα από το άλλο μέσα στον κυβερνοχώρο.

Η Βασική αγωνία του συγγραφέα

Όταν θα αρχίσετε με την σειρά σας κι εσείς που με ακούτε απόψε να διαβάζετε το βιβλίο αυτό, θα διαπιστώσετε πόσο ακατάπαυστη είναι η αγωνία του συγγραφέα μήπως ξεπηδήσει μέσα από τους σχοινοτενείς ειρμούς του κάποιος σχηματισμός γνώμης εκ μέρους των αναγνωστών του, ότι δεν είναι επαρκώς ταπεινόφρων. Εξ αιτίας αυτής της αγωνίας δεν διστάζει κάθε τόσο να τους διακόψει τους ειρμούς του, προκειμένου να ανοίξει μια ηθικής φύσεως παρένθεση ώστε να ξεκαθαρίσει τα κίνητρα του επί της συγκεκριμένης γραφής, και εν συνεχεία να κλείσει αυτήν την παρένθεση άνευ απολογίας που διέσπασε την προσοχή μας με κάτι που το ξέραμε ήδη για αυτόν. Αμέσως μετά, ξαναπιάνει το νήμα και μας οδηγεί μέχρι την έξοδο από το σπήλαιο της πραγματικότητας, την οποίαν σχολίαζε προ της διακοπής και μας είχε προσκαλέσει να συλλογιστούμε άλλοτε την ασχήμια της, άλλοτε τους κινδύνους της, άλλοτε την ομορφιά της και άλλοτε τις απολαύσεις της.

Επιλεκτική παράθεση μερικών από τα πολλά και σημαντικά κείμενα του βιβλίου

Είναι σχεδόν ακατόρθωτο μέσα στον σύντομο χρόνο που μου παρέχεται να αναπτύξω «νοήματα, συμπεράσματα, διδάγματα» από τα γραφόμενα του συγγραφέα.

Διότι είναι τόσα πολλά - μα και τόσο σημαντικά - που φοβάμαι μήπως κάτι παραλείψω και τον αδικήσω...

Θα επιλέξω όμως μερικά να σας παραθέσω, γιατί θεωρώ πως είναι κίνητρο  για να αποκτήσετε και εσείς αυτό το βιβλίο, του οποίου η ανάγνωση μας δίνει μάθηση, εξερεύνηση, προβληματισμούς και συμπεράσματα.

Η τεράστια σημασία του Πάζλ, του πρώτου του, κειμένου στο βιβλίο.

Στο πρώτο κείμενο του με τίτλο ΕΙΜΑΙ ΚΑΙ ΦΑΙΝΟΜΑΙ ΣΤΟ ΠΑΖΛ στην σελίδα 5, αιφνιδιάζει ως θεολόγος, αφού υποκρίνεται ότι μιλάει αλαζονικά χωρίς να έχει εξασφαλίσει την έγκριση μας να κάνει κάτι τέτοιο.

Δικαιολογείται όμως διότι τον συγχωρούμε στις αμέσως επόμενες γραμμές του. Ας πούμε ότι μπλοφάρισε στις πρώτες γραμμές, για να μας κάνει πολύ σοφότερους στις επόμενες.

Αρχίζει το κείμενο του προκλητικά

«Αυτός που είμαι, είμαι, και πρέπει να προσπαθώ να βελτιωθώ προς όφελος δικό μου. Όμως νομίζω πως είμαι το κάτι άλλο, είμαι σπουδαιότερος από ό,τι μου αναγνωρίζουν οι άλλοι.»

Στην συνέχεια ανατρέπει την ΠΡΟΚΛΗΣΗ με ΥΠΟΚΛΙΣΗ ενώπιον όλης της κοινωνίας.

 «Μου διαφεύγει μια λεπτομέρεια. Η κοινωνία είναι ένα πάζλ, και εγώ ένα κομματάκι αυτής της κοινωνίας που η θέση του είναι καθορισμένη μέσα στο σύνολο, ακόμα και γωνία να είμαι συνολικά υπάρχουν τέσσερις.»

Δεν είχα διαβάσει ακόμα την νουβέλα του Η ΗΡΩ ΚΑΙ Ο ΒΑΣΙΛΗΣ που εκτίθεται στις σελίδες 104 – 146 του βιβλίου του, την στιγμή που υπέστην τον αιφνιδιασμό από την μπλόφα του ΠΑΖΛ.

Εκ των υστέρων συνέλαβα ότι ο συγγραφέας  ειδοποιούσε τους αναγνώστες του από το ΠΡΩΤΟ του κείμενο, το ΠΑΖΛ, ότι το ΥΣΤΕΡΟ και σημαντικότατο κείμενο του, η νουβέλα του για την Ηρώ και τον Βασίλη, έδειχνε ακριβώς αυτό.

Δηλαδή το κάθε πρόσωπο της νουβέλας να χάνει κάποια στιγμή την ισορροπία της ζωής του, ακριβώς επειδή αργά ή γρήγορα του διέφευγε η  λεπτομέρεια του ΠΑΖΛ.

Ότι ήταν και αυτός ή αυτή, ως πρόσωπο, ένα κομματάκι αυτής της κοινωνίας, που η θέση του είναι καθορισμένη μέσα στο σύνολο.

Το Πάζλ της Ελληνικής Παροικίας

Θα αναφερθώ μόνον σε ένα από τα πρόσωπα της νουβέλας, τον Κυριάκο Μπαλωμένο (σελ. 104) προύχοντα της Ελληνικής Παροικίας που άλλαξε το ριζικό του ορφανού Βασίλη στην αρχή της νουβέλας.

 Προς το τέλος της νουβέλας (σελ. 136) διαβάζουμε:

«ο Μπαλωμένος γύρισε προς τον Βασίλη και άρχισε να του εξιστορεί τα διατρέξαντα. Μετά την φυγή της κόρης του Ηρώς δεν είχε πρόσωπο να κυκλοφορεί στην κοινωνία και αποφάσισε να έρθει στην Ελλάδα με δύο στόχους, ο ένας να μπορέσει ευκολότερα το κορίτσι του να επιστρέψει στο σπίτι του και ο δεύτερος, να τακτοποιηθεί ο γιός του ο Άρης, που δεν ήταν ιδιαίτερα ευφυής και τσακωνότανε συνέχεια με τον άλλο γιό του τον Αλέξανδρο».

Τότε μόνον αντιλαμβανόμαστε γιατί προέταξε το ΠΑΖΛ ο συγγραφέας.

Μολονότι αποδεικνύει ως Πυθαγόρας, προετοιμάζει ως Ευκλείδης την ισχύ της αποδείξεως του.

Πρώτα διετύπωσε ένα αξίωμα:

«Η κοινωνία είναι ένα πάζλ, και ο καθένας μας ένα κομματάκι αυτής της κοινωνίας που η θέση του είναι καθορισμένη μέσα στο σύνολο, ακόμα και γωνία να είναι συνολικά υπάρχουν τέσσερις.»

Μετά, στην νουβέλα του, έλυσε μια άσκηση – ας την ονομάσουμε – για κάθε πρόσωπο χρησιμοποιώντας την ιστορία του ως παράδειγμα, προκειμένου να γίνει κατανοητό το αξίωμα του.

Έδειξε π.χ. το γιατί ο πολύς Κυριάκος Μπαλωμένος έχασε και τον δικό του εαυτό του, όταν έφυγε από την θέση του προύχοντα που του αναλογούσε στο πάζλ της κοινωνίας της Ελληνικής Παροικίας, ντρεπόμενος να είναι μέλος της μετά την φυγή της κόρης του από το δική της θέση στο πάζλ της ίδιας αυτής κοινωνίας.

Υπέθεσε ο Μπαλωμένος ότι προύχοντας ων στο ένα πάζλ, αυτό της Ελληνικής Παροικίας, θα κατελάμβανε αυτομάτως κάποια ανάλογη θέση και στο πάζλ της κοινωνίας της Ελλάδας. Πόσο είχε πλανηθεί...

Αλλά και να μην είχε λαθέψει σε αυτήν του την ιδέα, είχε λαθέψει πολύ στον άλλο συλλογισμό και στόχο του για την Ηρώ.

Η κόρη του ήταν κάτι σημαντικό για την κοινωνία της Παροικίας, όσο ήταν κόρη του προύχοντα.

Όταν ήρθε στην Ελλάδα και έγινε ένα από τα πολλά μοντέλα που χρησιμοποιούσαν οι διαφημιστές, μεταμορφώθηκε σε κάτι ασήμαντο και αναλώσιμο για την κοινωνία της Ελλάδας.

Προσερχόμενος εν συνεχεία και ο ίδιος ο Μπαλωμένος στην κοινωνία αυτή της Ελλάδας και αυτο-υποβιββαζόμενος στο νέο αυτό πάζλ, τι ελπίδες είχε να αλλάξει την μοίρα της κόρης του, αφού εκείνη είχε εκμηδενίσει το όνομα της και αφού το δικό του όνομα ήταν άγνωστο στην κοινωνία της Ελλάδας;

Σκέπτομαι ότι και εγώ και πολλοί από εσάς στο ακροατήριο, έχουν προσωπικά βιώματα σαν αυτά του ήρωα της νουβέλας Κυριάκου Μπαλωμένου.

Σκέπτομαι ακόμα ότι κατά την δική σας προσωπική ανάγνωση της νουβέλας Η ΗΡΩ ΚΑΙ Ο ΒΑΣΙΛΗΣ, θα επισημάνετε ζητήματα μεγάλης σημασίας για εσάς τους ίδιους και καλό είναι να μην επεκταθώ άλλο εγώ εδώ στην παρουσίαση μου επ’ αυτής.

Ποιητική παραίνεση του συγγραφέα να ξεφορτωθούμε τον εγωισμό μας.

Το αμέσως επόμενο – δεύτερο – κείμενο του με τίτλο ΤΑΠΕΙΝΟΙ ΚΑΙ ΠΕΡΗΦΑΝΟΙ στην σελίδα 5 αντί του αιφνιδιασμού χρησιμοποιεί υπόδειξη συγκρίσεων για να αναφερθεί και πάλι στο θέμα της αλαζονείας.

Εδώ η ποίηση αναγομώνει τα πυρά της λογικής του προηγουμένου κειμένου και ο θαυμασμός που αισθανόμαστε για την εικόνα της φύσης και της ζωής που μας φιλοτεχνεί με 155 τέλεια διαλεγμένες λέξεις από όλες της γειτονιές της ελληνικής γλώσσας, μας εκβιάζει τρόπον τινά να εγκαταλείψουμε άπαξ δια παντός τον δικό μας εγωισμό στην μέση του δρόμου που έχουμε διανύσει έως τώρα και να συνεχίσουμε όλη την υπόλοιπη πορεία μας χωρίς αυτόν...

Απόπειρα ερμηνείας της συμβουλής «Φύλαξε το παραμικρόν»

Συνεχίζω με το τρίτο κείμενο με τίτλο ΤΟ ΠΑΡΑΜΙΚΡΟΝ στην σελίδα 6.

Δεν αισθάνομαι καμία βεβαιότητα ότι έχω συλλάβει το νόημα της απαντήσεως του ετοιμοθάνατου Γέροντα «φύλαξε το παραμικρόν».

Χάρις στις ικανότητες του συγγραφέα όμως να κάνει τα πολύ δύσκολα σχεδόν εύκολα, η κατάληξη του κειμένου μίλησε μέσα στην ψυχή μου:

Και ο θεολόγος συνέχισε. «Δεν μπορείς να φτάσεις στην Θέωση με τον εγωισμό σου», ΧΑΡΗ στην δίνει ο Θεός όταν Εκείνος κρίνει και όταν φτάσεις φύλαξε το παραμικρόν μην τυχόν και φθάσεις στην ύβρη και στην οίηση και σε καταλάβει ο διάβολος».

Ξεφόρτωσε ξανά τα πράγματα και συνέχισε μέσα στο κελί του να φυλάει το παραμικρόν.

Ας αποτολμήσω να ερμηνεύσω τώρα την έννοια αυτή.

Φυλάω το παραμικρόν σημαίνει προσέχω το παραμικρό και φυλάγομαι από το παραμικρό, μην τυχόν σταθεί η αιτία υιοθέτησης αλαζονικής συμπεριφοράς από εμένα.

Επικαιρότητα εσωτερικότητα αμεσότητα

Στο σημείο αυτό, θα ήταν απόλυτα δικαιολογημένος ένας από εσάς – ή και όλοι μαζί – να διαμαρτυρηθείτε, επειδή αναλύω σε υπερθετικό βαθμό έννοιες ενός βιβλίου που δεν γράφτηκε για να διδάξει είτε θεολογία είτε φιλοσοφία, αλλά για να συγκεντρώσει απλώς κείμενα γραμμένα σε ένα blog μέσα στον κυβερνοχώρο.

Σίγουρα ο όρος blog παραπέμπει στην έννοια της ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΟΣ. Τι άλλο κάνουν οι συμμετέχοντες στα social networks του Διαδικτύου από το να μοιράζονται τις καθημερινές επικαιρότητες τους;

Σχεδόν απαγορεύεται να γράψει κανείς σε ένα blog σήμερα κάτι που να αφορά θέμα που ήταν επίκαιρο προ ενός ας πούμε μηνός.

Αν τυχόν το κάνει, αποσυντονίζει τον βηματισμό της στρατιάς των χρηστών του Internet, οι οποίοι βαδίζουν προς το αύριο καθισμένοι μπροστά στην οθόνη τους και εξαντλώντας κάθε προσφερόμενο ίχνος πληροφορίας για το σήμερα.

Θέλω λοιπόν να σας απαντήσω με ένα παιχνίδι λέξεων και ορολογίας:

Ναι, αλήθεια είναι ότι τα blogs έχουν σκοπό και πρόθεση να ενημερώσουν τον εσωτερικό μας κόσμο πώς αντιμετωπίζουν οι υπόλοιποι που ζουν στον εξωτερικό μας κόσμο κάποια δεδομένα της πραγματικότητας.

Επιγραμματικά, παραδέχομαι ότι τα blogs ΕΣΩΤΕΡΙΚΕΥΟΥΝ την ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ.

Έχω όμως να σημειώσω ότι αυτό δεν ισχύει καθόλου από ό,τι διαπίστωσα διαβάζοντας το βιβλίο του συγγραφέα, για το blog στο οποίο παρουσιάζει τα κείμενα του. Ισχύει το αντίστροφο.

Τα κείμενα του συγγραφέα ΕΠΙΚΑΙΡΟΠΟΙΟΥΝ την ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΤΗΤΑ του αναγνώστου του.

Τα κείμενα του συγγραφέα έχουν την τεράστια αρετή της ΑΜΕΣΟΤΗΤΑΣ.

Αζημίως τον προσκαλούν τον αναγνώστη σε ένα ΑΜΕΣΟ, σύντομο, καθόλου κουραστικό ή απαιτητικό,  ταξίδι σκέψης ή και αναπόλησης παλιότερων ιδεών του για εσωτερικά του θέματα και διλήμματα, και τον παρασύρουν να διαβάσει ως ΕΠΙΚΑΙΡΟ κάτι που ίσως έχει αφήσει στην άκρη και δεν έχει ξανασχοληθεί επί πολλά χρόνια ή και δεκαετίες.

Έχει το χάρισμα και την «ευρεσιτεχνία» να αρχίζει εκεί που ενδιαφερόμαστε να βρισκόμαστε και να προχωράει προς τα εκεί που είχαμε κάποτε αποφασίσει να μην ξαναπλησιάσουμε, επειδή κάποτε είχαμε αισθανθεί άβολα και μας φαινόταν ανεπίτρεπτη πολυτέλεια να προβληματιζόμαστε για τα μεγάλα ζητήματα της ανθρώπινης ύπαρξης χωρίς να έχουμε εξασφαλίσει τα εφόδια για την αντιμετώπιση των ούτως ή άλλως μικρών καθημερινών αναγκών μας διαβίωσης και συνέχισης της επαγγελματικής μας πορείας και της κοινωνικής μας εξέλιξης.

Αν κρατήσετε στον νου σας αυτή την διαπίστωση, θα βρείτε και εσείς διαβάζοντας το βιβλίο πλήθος «πατέντες» του συγγραφέα – για να δανεισθώ τον αγαπημένο όρο του ήρωα Βασίλη της νουβέλας του – με τις οποίες καταφέρνει να μας περιστρέφει περί τον εαυτό μας και χωρίς να το καταλάβουμε, να κοιτάμε με πολύ περιέργεια προς το εσωτερικό μας γίγνεσθαι ενώ λίγο πριν η περιέργεια μας εξαντλείτο στο τι συμβαίνει στον κόσμο γύρω μας και πόσο μας αφορά.

Όνειρα

Το πιο αριστοτεχνικό σε στρατηγική αλλαγής σημείων αναφοράς είναι το κείμενο του ΟΝΕΙΡΑ, στην σελίδα 55.

Ξέρει πως η λέξη ΟΝΕΙΡΟ μιλάει στην ψυχή μικρών και μεγάλων.

Αρχίζει ένα εγκυκλοπαιδικό οδοιπορικό στις διαστάσεις και ερμηνείες που έχουν δοθεί στον μηχανισμό του ονείρου για τον άνθρωπο, αλλά τις αντιπαραβάλει έτσι ώστε να ακυρωθούν οι εξ αυτών επικίνδυνες για τον υποκύπτοντα στην τάση να ονειρεύεται.

Ξαφνικά διατυπώνει την θέση:

Είναι λάθος η έκφραση «κάνω όνειρα». Αυτή επιβλήθηκε από τους ισχυρούς στους αδύναμους.

Προς στιγμήν μας αιφνιδιάζει. Η κοινώς επικρατούσα άποψη ισχυρίζεται το αντίθετο. Ότι οι ισχυροί κάνουν το παν για να μην κάνουν όνειρα οι αδύναμοι και να αρκούνται σε ό,τι τους προσφέρει η αγορά εργασίας π.χ.

Ευτυχώς ξεκαθαρίζει αμέσως μετά τι εννοεί:

«Καταστρώνω σχέδια για το μέλλον, ευελπιστώ να καλυτερεύσω την ζωή μου, να αναρριχηθώ οικονομικά και να καταξιωθώ κοινωνικά. Αυτοί οι στόχοι είναι θεμιτοί, και κάθε νέος άνθρωπος θα πρέπει να επιδιώξει την επιτυχία.

Οι μεγάλοι και οι δυνατοί με μια κουβέντα σου λένε πως κυνηγάς το όνειρο, και το όνειρο είναι πάντα άπιαστο.

Έτσι σου σπάνε το ηθικό, αφού σε έχουν χτυπήσει στο υποσυνείδητο, κάνοντας σε ευάλωτο.»

Ησυχάζουμε ότι τελικώς έχει δίκιο έτσι που το εννοούσε και συνεχίζουμε την ανάγνωση.

Δυστυχώς καταλήγει σε κάτι τόσο ωμό, που ενώ ξέρουμε ότι είναι αληθινό, ευχόμαστε να μην το είχαμε ακούσει από τον συγγραφέα αυτόν που σε άλλα του κείμενα αγωνίζεται να ομορφύνει την ασχήμια που έχουμε όλοι μας κληρονομήσει σε αυτήν την κοινωνία που ζούμε, προκειμένου να μας πείσει ευγενικά και χωρίς να μας προσβάλει να την ξεφορτωθούμε με δική μας απόφαση.

«Εκείνος ο άνθρωπος που ζει με όνειρα, ζει εκτός πραγματικότητας, είναι ονειροπόλος. Έτσι εξηγείται γιατί η πλειοψηφία των καλλιτεχνών που ζουν με όνειρα και ιδανικά, τελικά πεθαίνουν στην ψάθα.»

Εάν και εφ’όσον

Το πιο σκληρό του κείμενο σε πολιτικό-κοινωνική κριτική είναι το ΕΑΝ ΚΑΙ ΕΦΟΣΟΝ, στην σελίδα 61.

Παίρνει αφορμή από την ταινία του 1971 ΠΑΠΑΦΛΕΣΣΑΣ, την οποία είδε πρόσφατα.

Τρεις κινήσεις κάνει στην σκακιέρα της αφήγησης και στο τέλος ο διαχρονικός Έλληνας πολιτικός βγαίνει ματ, με την πάγια ροπή του να χρησιμοποιεί το ΕΑΝ και το ΕΦΟΣΟΝ.

Κίνηση πρώτη. Παρατήρηση της συμπεριφοράς του Υψηλάντη, ο οποίος χρησιμοποιείς αυτό ακριβώς το ΕΑΝ και ΕΦΟΣΟΝ. Κίνηση δεύτερη, οργή του Παπαφλέσσα για αυτά τα ΕΑΝ και ΕΦΟΣΟΝ του Υψηλάντη. Κίνηση τρίτη, υιοθέτηση του ΕΑΝ και ΕΦΟΣΟΝ από τον ίδιον τον Παπαφλέσσα, όταν πια έχει να λάβει αποφάσεις ο ίδιος.

Ο συμβιβαστής

Διάλεξα για τελευταίο κείμενο του να σχολιάσω το Ο ΣΥΜΒΙΒΑΣΤΗΣ – ΔΥΟ ΚΟΥΤΕΣ ΤΣΙΓΑΡΑ στην σελίδα 73.

Εδώ, αν και δεν το επιδιώκει κατ’ ουδένα τρόπο ο συγγραφέας, αποκαλύπτεται η έκταση της «τεχνογνωσίας» του για τα της οικονομικής ζωής.

Και αυτό μοιραίως μας καθιστά πολύ προσεκτικότερους, όταν διερωτώμεθα μήπως διαβάζουμε έναν συγγραφέα ο οποίος καλώς ή κακώς δεν γνωρίζει την ζωή, αφού π.χ. μας καλεί να παραιτηθούμε εμείς από τον δικό μας εγωισμό ενώ τον διατηρούν όλοι οι υπόλοιποι, κλπ. κλπ.

Την γνωρίζει την ζωή άριστα ο συγγραφέας. Ξέρει τους μηχανισμούς της. Ξέρει να  ερμηνεύσει γιατί αποτυγχάνει το Α ενώ επιτυγχάνει το Β. Ξέρει γιατί διεξάγεται με τον τρόπο που διεξάγεται, και όχι πολύ καλύτερα. Ξέρει πόσοι και ποιοί, αναγκάζουν όλους τους υπόλοιπους να ζουν την ζωή που ζουν, εν ονόματι της επιβίωσης ή εν ονόματι εκπλήρωσης ονείρων.

Αλλά ξεκαθαρίζει πολλές φορές μέσα στα κείμενα του βιβλίου του ότι η διαδικασία «κοινωνικό-οικονομική ζωή», την οποία όλοι μας βιώνουμε καθημερινά, δεν έχει την δύναμη ή το δικαίωμα (εν ονόματι της επιβίωσης μας ή της εκπλήρωσης των ονείρων μας) να διακόψει ή να ακυρώσει την διαδικασία «μίμησης της θέωσης, έστω και σε κοσμοπολίτικη διάσταση».

Προσωπικώς πιστεύω ότι το γενικότερο μήνυμα του συγγραφέα, σε όλο του το βιβλίο, είναι το ακόλουθο:

Εγώ ο συγγραφέας, καλώς ή κακώς παράτησα τα πάντα και κατέφυγα εκεί που κατέφυγα και ζω όπως ζω, είτε το εγκρίνεις εσύ που διαβάζεις το βιβλίο μου είτε όχι.

Εσύ όμως αναγνώστη, που δεν παρατάς τίποτε.

Εσύ που δεν καταφεύγεις σε τίποτε άλλο, παρά στο να ξαναξυπνάς κάθε μέρα σκεπτόμενος πώς να παλέψεις σήμερα νικηφόρα στον στίβο της οικονομίας και πώς να βρεθείς αύριο σε καλύτερη κοινωνική κερκίδα.

Εσύ λοιπόν, που «διατηρείς το παραμικρόν» που έχεις καταφέρει να αποθησαυρίσεις, αντί να «φυλάσσεις το παραμικρόν» με την έννοια που προ-περιγράψαμε, δεν απαλλάσσεσαι του έργου τουλάχιστον κάποιας «μίμησης της θέωσης» μέσα στα κοσμοπολίτικα βεβαίως πλαίσια που θεωρούνται αυτονόητα για τους πολλούς.

Έτσι πιστεύω ότι θέλει και εύχεται ο συγγραφέας να σκεφτούμε  όλοι εμείς οι πολλοί, οι οποίοι ούτε διαβάσαμε βιβλία σαν το «Μια βραδιά στην έρημο του Όρους», ούτε τα παρατήσαμε όλα κάποια στιγμή για να ζήσουμε καθαρά πνευματική ζωή, αλλά εν πάση περιπτώσει τόφερε τώρα ο χρόνος να έχουμε μπροστά μας ένα άλλο βιβλίο να διαβάσουμε με τίτλο ΑΠΟ ΤΟ BLOG ΤΟΥ ΠΥΘΑΓΟΡΑ, το οποίο αφορά η αποψινή παρουσίαση.

Επίλογος

Έχοντας πλήρη επίγνωση ότι η ευκαιρία που συμπτωματικά μου παρουσιάστηκε να παρουσιάσω ένα βιβλίο που έχει γράψει ένας φίλος του συζύγου μου, θυμίζει την πασίγνωστη ρήση του Άντυ Γουώρχολ «όλοι οι άνθρωποι δικαιούνται στην ζωή τους 15 λεπτά δημοσιότητας», αποφάσισα να σας παρουσιάσω σήμερα ουκ ολίγα παραδείγματα της τέχνης του λόγου, της τεχνικής της υπόδειξης και της στρατηγικής της μετάλλαξης πεποιθήσεων που χαρακτηρίζουν τον συγγραφέα.

Το έκανα αυτό, φοβούμενος ότι είναι αρκετά πιθανόν αρκετοί από εσάς να προμηθευτείτε το βιβλίο για τους δικούς σας λόγους, αλλά από την στιγμή που θα το αφήσετε σε ένα ράφι της βιβλιοθήκης σας να μην το ξαναπάρετε στα χέρια σας και να μην το διαβάσετε ποτέ.

Μετέφερα όλα αυτά τα παραδείγματα από το βιβλίο, για να σιγουρέψω ότι θα το ανοίξετε και ότι θα το διαβάσετε με πραγματικό ενδιαφέρον, αναζητώντας μέσα σε αυτό αλήθειες που θα έχουν ζωτική σημασία για τον καθένα σας.

Κάλυψα όλον τον χρόνο της παρουσίασης μου με εξαιρετικώς ενδιαφέροντα κείμενα από το βιβλίο, γνωρίζοντας ότι, αν περιοριζόμουν σε γενικότητες, θα σας οδηγούσα ταχύτατα σε πλήξη, σε αδιαφορία, και σε αναμονή να τελειώνω με την παρουσίαση αυτή.

Ξέρετε, θα ήταν πολύ άδικο να υποθέσει οποιοσδήποτε από τους αποψινούς παρισταμένους ότι το βιβλίο ΑΠΟ ΤΟ BLOG ΤΟΥ ΠΥΘΑΓΟΡΑ είναι ΚΑΠΟΙΟ βιβλίο που ΚΑΠΟΙΟΣ έγραψε και για ΚΑΠΟΙΟ λόγο του γίνεται ΚΑΠΟΙΑ ΚΑΠΩΣ επίσημη παρουσίαση.

Τα εντελώς αντίθετα είναι αυτά που αληθεύουν για την συγκεκριμένη περίπτωση.

Ο κάποιος που έγραψε το βιβλίο ξέρει και την ζωή και εσάς που την ζείτε και πώς την σκέπτεστε όταν την ζείτε.

Οι κάποιοι του Αγίου Όρους, στους οποίους κατέφυγε και οι οποίοι είχαν την γνώση να τον φέρουν στην θέση που είναι τώρα να σας μεταλλάσσει τις πεποιθήσεις σας με τα κείμενα του, χωρίς να σας ενοχλεί με τον τρόπο που χρησιμοποιεί τον λόγο, όπως και να το κάνουμε είναι αρκετά σημαντικότεροι σε σοφία ανθρώπινη και θεολογική από τους συνήθεις κάποιους, που π.χ. ακούμε στην τηλεόραση να λογομαχούν για τα θέματα που μας ταλανίζουν όλους.

Όταν ξεκίνησα να ερευνώ το βιβλίο για να ετοιμάσω το κείμενο της παρουσίασης, δεν γνώριζα τι βιβλίο είχε πέσει στα χέρια μου.

Τώρα που το ξέρω, λέω σε όλους σας με σιγουριά, ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ ΕΩΣ ΤΟ ΤΕΛΟΣ.

Σας αφορά όλους, όσον κι αν διαφέρετε και από εμένα που το παρουσίασα και μεταξύ σας.