Η ηλικία των παιδιών από άλλη θεώρηση.

Στο πνεύμα των ημερών με του γονείς να ανησυχούν και τα παιδιά να πελαγοδρομούν οφείλω να κάνω μια παρέμβαση επισημαίνοντας κάποιες λεπτομέρειες που ηθελημένα ή αθέλητα αγνοούν οι γονείς και μάλιστα επιδεικτικά.

Η ωριμότητα του σώματος δεν συμβαδίζει πλέον στα παιδιά με την ωριμότητα του νου. Στην μεταπολεμική εποχή και λίγο αργότερα τα παιδιά ήταν υπεύθυνα άτομα από νεαρή ηλικία και ο όρος ξεσκολισμένος σήμαινε πως είχε τελειώσει κάποιος το δημοτικό, αυτό ήταν το σχολείο, αυτές ήταν οι γνώσεις που επαρκούσαν για να επιβιώσει το παιδί. Πολλές φορές εργαζότανε κι όλας προτού τελειώσει καν το δημοτικό. Ήταν τα χρόνια της φτώχιας και της δημιουργίας της σύγχρονης Ελληνικής κοινωνίας. Τα κορίτσια ειδικά με την ωριμότητα της σωματικής διάπλασης ήταν και νοητικά έτοιμα να κάνουν οικογένεια και να αναλάβουν τα καθήκοντα της Μάνας και της νοικοκυράς, όταν δε, ξεπερνούσαν τα είκοσι ανησυχούσαν υπέρμετρα μήπως και δεν αξιωθούν να βάλουν στεφάνι στο κεφάλι τους.

Τι διαφορά με τα σημερινά δεδομένα!

Σήμερα η σωματική διάπλαση και ωριμότητα έρχεται όπως πάντα στην ώρα της και το κορμί έχει τις απαιτήσεις του, αλλά το μυαλό έχει μείνει πίσω και έχει μείνει πίσω επειδή οι γονείς με την υπερπροστασία που παρέχουν δεν αφήνουν το παιδί να ωριμάσει. Έχουν απαίτηση να φέρεται ώριμα όποτε εκείνοι νομίζουν, αυτό είναι λάθος. Στην εποχή που ζούμε ξεσκολισμένος θεωρείται πλέον εκείνος που τελειώνει κάποια σχολή τριτοβάθμια, αλλά και τότε ακόμα φροντίζει ο γονιός να συνεχίσει κι άλλο νομίζοντας πως αυτό ωφελεί το παιδί και δεν το μαθαίνει ή το χειρότερο δεν του υποδεικνύει καν, πως πρέπει να δουλέψει και να συνεισφέρει στον οικογενειακό προϋπολογισμό τα αναλογούντα.

Είναι λυπηρό ένα παιδί τελειώνοντας το γυμνάσιο να έχει συμπεριφορά και τρόπους δεκάχρονου παιδιού της παλιάς εποχής, αλλά δεν φταίει αυτό γι αυτό. Ονομάσανε το γυμνάσιο βασική εκπαίδευση και τελειώνοντας το, γνωρίζει μόνο τα βασικά για την εποχή μας. Ακολουθεί το λύκειο που έχει εξελιχθεί σε ένα ανελέητο κυνήγι βαθμών, αδιαφορούμε για την γνώση και μοναδική επιδίωξη είναι η εισαγωγή σε κάποιο ίδρυμα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, και η πολιτεία δεν χαλά χατίρια κατηγοριοποιώντας τις σχολές σε ειδικότητες. Ένα απλό παράδειγμα για να μην μακρηγορώ, όσα μάθαιναν παλιά οι μαθητές στις επαγγελματικές σχολές, μετά το δημοτικό, τα διδάσκονται τώρα στην ηλικία των  18 χρονών και βάλε. Η διανοητική ικανότητα του νέου αυτού είναι αντίστοιχη με εκείνη του παιδιού που τέλειωνε το δημοτικό τότε, γιατί λοιπόν να έχουμε την απαίτηση να συμπεριφέρεται ώριμα; Όμως επαναλαμβάνω το μυαλό του δεν έχει ωριμάσει επειδή δεν το επέτρεψε ο γονιός του, που του παρείχε ότι ζητούσε τις περισσότερες φορές προλαβαίνοντας τις επιθυμίες του. Θέλει ο νεαρός ή νεαρά να ψηφίζει, θέλει να έχει λόγο και άποψη, θέλει να διασκεδάσει, θέλει να επικοινωνεί, θέλει ακολουθεί την περίφημη μόδα, θέλει μηχανάκι, ενίοτε έχει και απαίτηση για αυτοκίνητο, αλλά δεν θέλει να δουλέψει, δεν το θεωρεί υποχρέωση του. Αυτό είναι το λυπηρό.