Η ράτσα μας ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΛΑΝΙΑ

Η ράτσα μας

Πριν από πολύ καιρό σε γενόμενη συζήτηση κάποιος από την ομήγυρη μίλησε για την Ελληνική ράτσα, το διέκοψα κάνοντας και τον θυμωμένο λέγοντας πως ράτσες έχουν τα ζώα μόνο και σήμερα αυθόρμητα γράφω εγώ για την ράτσα του Ρωμιού. Ούτε εκείνος τότε ούτε εγώ σήμερα το θέσαμε υποτιμητικά, αλλά είναι ένας τρόπος έκφρασης.

Η ράτσα μας λοιπόν έχει τρόπους που όπως είχε πει μια φορά ο Σαρτζετάκης μας κάνει «ανάδελφο γένος». Και πράγματι ποιος άλλος λαός διασκεδάζει με στις δυσκολίες του ή τραγουδά τα βάσανα του όπως οι Ρωμιοί; Αφορμή για την σημερινή ανάρτηση μου έδωσε ένα γλεντάκι που στήθηκε εκ του μηδενός. Βρέθηκα σε κάποιο σπίτι για καφέ το πρωί και με την αναγγελία επικειμένου ταξιδιού, (όχι το δικό μου, αυτό αργεί λίγες ημέρες ακόμα), ενός φίλου ναυτικού τα φλιτζάνια αντικαταστάθηκαν από τα ποτήρια, πήρε φωτιά το τηγάνι και από την γειτονιά έφθασαν  το λαγούτο και το μαντολίνο και παραχρήμα άρχισε το τραγούδι. Αυτές οι αυθόρμητες καταστάσεις είναι συνηθισμένες σε πολλά μέρη της Ελλάδας, αλλά ιδιαίτερα στα νησιά και ασφαλώς στην λεβεντογένα. Ακόμα μπορεί να τις ζήσει κανείς στις συνοικίες του Πειραιά και ιδιαίτερα στην ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη στο Πέραμα, ίσως όχι με όργανα αλλά με τα κασετόφωνα, αλλά αυτό δεν διαφέρει σε τίποτα, αντίθετα φανερώνει την ομοιογένεια της Ράτσας μας. Έφτασε η ώρα για μεσημεριανό και δεν έφυγα, μετά το φαγητό ευχήθηκα καλά ταξίδια στο φίλο μας και στο αυτοκίνητο γυρνώντας στο κατάλυμα μου, θυμήθηκα το τραγούδι του Τσιτσάνη. «είμαστε αλάνια, ξακουστά παιδιά μέσα στην πιάτσα, και δεν την τρομάζουν, οι φουρτούνες την δική μας ράτσα» το έκανα τίτλο και μαζί με τις φωτογραφίες το παραδίνω να γλεντήσουν μαζί μας όλοι οι αναγνώστες του Πυθαγόρα.