Αγανακτισμένοι ή παγιδευμένοι; (ξανά)

Ως παλιός χρήστης του διαδικτύου μπορώ σχετικά εύκολα να διακρίνω την εικονική πραγματικότητα που προσφέρει σε αντιδιαστολή με την σκληρή καθημερινότητα. Η κοινωνική δικτύωση ενώ φαίνεται εξ αρχής αθώα, δεν είναι καθόλου. Είναι ευκαιρία για κάποιους να «φακελώσουν» και κατηγοριοποιήσουν όλους εκείνους που πρόθυμα δηλώνουν τα στοιχεία τους και δημοσιεύουν το προφίλ που τους εκφράζει. Στο όνομα της ελευθερίας της δικτύωσης γινόμαστε εθελούσιοι σκλάβοι της. Έχω και άλλοτε γράψει πως το μαχαίρι το χρησιμοποιείς να κόψεις ψωμί αλλά και να σκοτώσεις, η προαίρεση είναι εκείνη που το καθιστά φονικό εργαλείο, έτσι είναι και το διαδίκτυο. Υπάρχουν εικονικά παιχνίδια που καλούν να γίνεις ότι φαντάζεσαι, αγρότης, στρατηγός, αρχιτέκτονας, γιατρός κλπ, μπορείς να στείλεις φιλιά, ποτά, γλυκά και λουλούδια στην άκρη του κόσμου με ένα κλίκ, αλλά θα είναι εικονικά. Δεν θα έχουν άρωμα γεύση και όγκο, γιατί τελικά είναι ανύπαρκτα. Ίσως νομίζεις πως είναι και ανέξοδα, λάθος και αυτό, συνδρομή πληρώνεις για να έχεις την πρόσβαση στο διαδίκτυο, στο οποίο όχι λίγες φορές σε πνίγουν οι διαφημίσεις. Μεγάλη η εισαγωγή σήμερα για το θέμα μας που είναι η επιχειρούμενη αυτές τις ημέρες «εικονική επανάσταση» των αγανακτισμένων στο Σύνταγμα, αλλά μεγάλο είναι και το θέμα μας.
Όλοι οι πόλεμοι στην ιστορία της ανθρωπότητας στο βάθος τους γινόταν για οικονομικά συμφέροντα. Σε διάφορες εποχές και με διαφορετικά ονόματα επιχειρήθηκε η παγκοσμιοποίηση που και σήμερα είναι το επιδιωκόμενο. Ένα πράγμα είναι σίγουρο, πως και αυτή την φορά θα αποτύχει, επειδή στους λογαριασμούς τους οι ισχυροί του κόσμου αυτού άφησαν τον Θεό απ’ έξω.
Χρειάζονταν όλοι οι πόλεμοι ένα ηθικό υπόβαθρο και φτιάχτηκαν διάφορες θεωρίες και ιδεολογίες, αλλά το κοινό σημείο σε όλους τους πολέμους ήταν η επικράτηση του ισχυρότερου και το πλιάτσικο, αυτό γίνεται μέχρι σήμερα. Σε αυτό το ηθικό υπόβαθρο στηρίζονταν οι κρατούντες και χειραγωγούνταν λαοί και στρατοί, ελπίζοντας με την επικράτηση να δικαιωθούν και να ζήσουν καλλίτερα.
Το ηθικό υπόβαθρο σήμερα είναι η δικτύωση. Στην προσπάθεια της παγκοσμιοποίησης καταργηθήκαν γλώσσες, μουσικές, ενδυμασίες, φαγητά και ένα σωρό άλλα πράγματα που χαρακτήριζαν την φυσιογνωμία του κάθε λαού, κάνοντας όλους τους ανθρώπους να μιλούν να ντύνονται να τρώνε ίδια. Η μεγάλη προσπάθεια είναι να σκέφτονται και ίδια, αλλά και αυτή είναι καταδικασμένη, επειδή ο άνθρωπος δεν είναι άλογο ζώο.
Το διαδίκτυο ενώ προσφέρει πάρα πολλά και χρήσιμα, για κάποιους είναι μόνο δικτύωση, δεν θέλω να ονομάσω τα δίκτυα αυτά αλλά είναι γνωστά σε όλους μας. Μέσα από μια τέτοια δικτύωση και με ανταλλαγή μηνυμάτων ξεκίνησαν οι αγανακτισμένοι την επανάσταση τους, είναι όμως επανάσταση «εικονική». Μας την σερβίρουν οι δημοσιογράφοι με ωραία λόγια όπως τα παρακάτω:

(Το εορταστικό κλίμα ξεκινά από τις αποβάθρες του μετρό, υπάρχει ρυθμός, πολλοί χορεύουν, άλλοι χτυπούν κατσαρόλες και φωνάζουν μέτρα κατά της λιτότητας. Οι περισσότεροι συμμετέχοντες είναι νέοι, ενώ στη συγκέντρωση δίνουν το «παρών» και μικρά παιδιά μαζί με τους γονείς τους.)

Δηλαδή τα παιδιά πήραν μαζί τους γονείς τους; όχι το αντίθετο και που πήγανε στην παιδική χαρά;
Άλλη άποψη ανώνυμη είναι η παρακάτω.

(Αγανακτισμένοι στο Σύνταγμα ή πανηγύρι;
Θα ήθελα να αναφερθώ σε κάτι που δεν μου άρεσε στη συγκέντρωση. Ειδικότερα χθες με το που πήγα στο Σύνταγμα...
ο ένας με φώναζε να αγοράσω βρώμικο, ο άλλος καλαμπόκι, μαλλί της γριάς, ποπ-κορν, μπύρες, γυαλιά, κινητά ότι ήθελες. Ο κόσμος αγόραζε αβέρτα και αυτοί που υποτίθεται ότι δεν έχουν να φάνε πρέπει ο καθένας να ξόδεψε τουλάχιστον 15 με 20 ευρώ. Η εικόνα ήταν γελοία. Θύμιζε χωριό που γιορτάζει κάποιον άγιο, παρά διαμαρτυρία. Δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι σωστά; Όλα στο χαβαλέ και στο τσίρκο πια; Εγώ κατέβηκα για εμένα και όχι επειδή πιστεύω ότι μπορεί να αλλάξει κάτι με συγκεντρώσεις. Αν αρχίσουμε να ψηφίζουμε ικανούς και όχι αυτούς που θα μας <<βολέψουν>> τότε θα αλλάξει κάτι. Η εικόνα όμως που αντίκρισα χθες δεν με εκφράζει πλέον. Πιο πολύ χαβαλέ βλέπω, παρά πίστη. Παράκληση σε όλους λοιπόν να κρατήσουμε ένα επίπεδο. Δεν μας τιμά αυτή η κατάσταση.)

Ασφαλώς και ΔΕΝ μας τιμά, σκέφτηκε κανείς μήπως όλη κινητοποίηση οργανώθηκε για δώσει μεροκάματο στους μετανάστες νόμιμους και μη, και για ξεπουλήσουν οι μεγαλέμποροι τα προϊόντα μαϊμού, προτού εφαρμοστεί η νέα οδηγία που θα καταστρέφει τα προϊόντα με σπρέι μόλις διαπιστώνεται η παράβαση. Με το ηθικό υπόβαθρο της ειρηνικής επανάστασης οδηγούμε τα παιδιά σε ένα πανηγύρι και τελικά χρηματοδοτούμε τον απατεώνα εκείνον που εκμεταλλεύεται απάτριδες συνανθρώπους μας.
Το τρίτο σχόλιο είναι πιο καυστικό, αλλά περιέχει και περισσότερες αλήθειες.

(Προς όλους τους αγανακτισμένους ψευτοεπαναστάτες του facebook
Ανήκω και εγώ στην μερίδα αυτή των ελλήνων - 35 χρονών άνεργος πλέον- που για πρώτη φορά άφησαν τον καναπέ και κατέβηκαν... στο κέντρο της Πάτρας, για να εκφράσουν την αγανάκτηση τους για το οικονομικό ιμπεριαλισμό του ΔΝΤ και το ξεπούλημα της πατρίδα μας που διενεργείται εδώ και πολύ καιρό τώρα (μας πήρε λίγο χρόνο παραπάνω να το καταλάβουμε). Συναισθήματα; Ανάμεικτα. Περισσότερο απογοήτευση και τίποτα παραπάνω. Αυτό που αντίκρισα ήταν μια φιέστα, ένας αχταρμάς, ένα παραμάζωμα γραφικών ζογκλέρ, απολιτικοποίητων χωρίς όραμα, χωρίς καμιά ουσία. Πρόβατα πριν, πρόβατα ακόμη και τώρα. Επαναστάτες της καφετέριας, της γιγαντοοθόνης του championsleague. Μόνο τα καρώ τραπεζομάντιλα για πικ-νικ στο γρασίδι στο κέντρο της πλατείας έλειπαν. Και όλα αυτά μόνο και μόνο επειδή οι Ισπανοί μας έθιξαν το Ελληνικό φιλότιμο, την Ελληνική μαγκιά με το "σσστ κάντε ησυχία μην ξυπνήσουν οι Έλληνες". Γιατί αυτή η ετεροχρονισμένη κινητοποίηση; Θα σας πω εγώ γιατί. Γιατί ως γνήσιοι Έλληνες φραπεδολάγνοι δεν μας ένοιαζε τίποτα άλλο πέρα απο την βόλεψη-διορισμό μας δηλώνοντας αέναη υποταγή στους απατεώνες λαμόγια πολιτικούς βρικόλακες και στις πολιτικές τους παρατάξεις ως αμετανόητοι ψηφοφόροι ανταλλάσσοντας θερμές χειραψίες και σαρδόνια χαμόγελα. Γιατί το μόνο μας μέλημα ήταν πώς θα γίνουμε πιο "γυαλιστεροί" από τον φλωροέλληνα βλάχο γείτονά μας που μας έχει μπει στο μάτι με την καινούργια του πανάκριβη κουρσάρα.
Χαϊδευόμαστε...Ελάχιστα συνθήματα, παλαμάκια και διάφοροι περίεργοι τύποι με αυτοσχέδια όργανα που τους καταχειροκροτούσαν. Ποιά είναι η θέση μας τελικά; Αναζητάμε μια καλύτερη δημοκρατία λέγοντας ότι κάποιες χώρες έχουν "κακή" δημοκρατία όπως η Ελλάδα και η Ισπανία. Όλα αυτά δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια άσκηση ελέγχου της αγανάκτησης και μαζικού αποπροσανατολισμού καθεστώς κάνει επίδειξη δύναμης διαχείρισης της αγανάκτησης πραγματική επανάσταση δεν περιμένει μια μοδάτη μαζική λαϊκή συγκέντρωση για να εκφραστεί. Εκφράζεται στην πρώτη ευκαιρία που της δίνεται και δεν είναι ειρηνική. Η αγανάκτηση δεν αντέχει να είναι ειρηνική έχει ξεπεράσει αυτό το στάδιο, γι αυτό και είναι αγανάκτηση. Άλλα όταν η πραγματική αγανάκτηση ξεσπάσει δεν θα έχει που να κρυφτεί. Τα κινήματα αυτά είναι καταδικασμένα να ξεφουσκώνουν αργά ή γρήγορα. Γιατί? Γιατί δεν υπάρχει καμία πολιτική στόχευση. Ένα ετερόκλητο πλήθος που ουσιαστικά δεν ξέρει τι θέλει και πού οδεύει. Τέτοιου είδους κινήματα το κράτος επιζητάει να εμφανίζονται για τον πλήρη "αφοπλισμό" των εξεγερσιακών διαδικασιών...
Αν δεν αλλάξουμε τον τρόπο διαχείρισης της ζωής μας, αν δεν ανακαλύψουμε την πραγματική ουσία και αξία των ανθρώπινων σχέσεων και δεν προσπαθήσουμε να καταλάβουμε τι ακριβώς μας συμβαίνει, είμαστε καταδικασμένοι να οδηγηθούμε με μαθηματική ακρίβεια στον αφανισμό. Μαγικές έτοιμες συνταγές δεν υπάρχουν. Η ιστορία επαναλαμβάνεται και θα συνεχίσει...Απλά η φόρμουλα και η εξίσωση του καπιταλισμού πλέον δεν βγαίνει. Είναι κάτι που το βιώνουμε όλοι καθημερινά στο πετσί μας με τον πιο βάρβαρο και απάνθρωπο τρόπο. Και τα χειρότερα δεν έχουν έρθει. Έχει και άλλο...
Αφύπνιση, αφύπνιση.........τώρα αρχίζουν όλα. Ίσως η τελευταία μας ευκαιρία...)

Το συμπέρασμα που εξάγει κανείς συνοψίζεται ως εξής

(Αφήστε τις ανοησίες. Κινήματα του facebook χωρίς ξεκάθαρο πολιτικό στόχο είναι σαν καράβι ακυβέρνητο.)

Βρισκόμαστε πάλι σε αναζήτηση κυβερνήτη; Του καταλληλότερου, σε σχέση με τον άλλο που νομίζαμε καταλληλότερο του προηγούμενου; Και πάει λέγοντας. Μερικά πράγματα αυτονόητα θέλουμε εσκεμμένα να τα παραβλέπουμε. Όταν πάμε με το παιδί μας και φασκελώνουμε την βουλή, στην ουσία φασκελώνουμε την ίδια την δημοκρατία και μαθαίνει το παιδί να μην πιστεύει στο θεσμό της Δημοκρατίας. Με τα αγανακτισμένα πηγαδάκια στο σύνταγμα σίγουρα δεν λύνεται το πρόβλημα απλά εκτονώνεται και θα βρεθούν οι επιτήδειοι που θα το καπελώσουν. Ήδη κάποιος από τους αρχηγούς μιλά για την εκκλησία του λαού, άλλος συμπάσχει και δηλώνει αγανακτισμένος, έτερος αναγγέλλει την έλευση νέων κομματικών πρακτικών, επειδή έκλισε η μεταπολιτευτική περίοδος και ο καθένας κοιτάζει πως θα εκμεταλλευτεί προς όφελος του την κατάσταση. Ο λαός είναι μαθηματικά βέβαιο, πως θα πέσει πάλι στην παγίδα που του ετοιμάζουν, ακριβώς επειδή είναι πάντα λαός και ως εκ τούτου πάντα άμοιρος. (Οι ισχυροί έχουν εξασκηθεί στην διαχείριση και κατεύθυνση μαζών, βλέπε στην Αίγυπτο το αποτέλεσμα)

Το ερώτημα επιτακτικό στο τέλος είναι «-Λοιπόν τι κάνουμε;»
Κατ’ αρχάς, επιστροφή και πίστη στον Θεό, κλείνουμε την τηλεόραση και μετά κάνουμε αγώνα στην καθημερινότητα μας περιορίζοντας τις απαιτήσεις μας και τις απολαύσεις μας, να μην επιλέγομε το μεροκάματο, αλλά να το κυνηγάμε όπου βρεθεί, να μάθουμε να χρησιμοποιούμε τα μέσα μαζικής μεταφοράς κι’ ας χρειαστεί να στηθούμε ουρά στην στάση, να μπαλώσουμε ρούχα να μαντάρουμε κάλτσες να επισκευάσουμε παπούτσια. Ένα αυτοκίνητο σε κάθε σπίτι είναι αρκετό και ας απαιτεί ανάλογη προσαρμογή και τέλος ένα τηλέφωνο για κάθε άνθρωπο αρκεί. Αυτά τα λίγα για να μην αναφερθώ εκτενέστερα σε φροντιστήρια, κολυμβητήρια, μπαλέτα κλπ που μάθαμε στα παιδιά μας πως είναι εκ των ουκ άνευ απαραίτητα.

Καλή Υπομονή