Δικαιολογίες

Σπεύδω να απολογηθώ για μια παρατήρηση που μου έγινε. Αφού Πυθαγόρα τα πάς τόσο καλά με τους νέους, γιατί γράφεις γεροντίστικα;
Δεν καταλαβαίνω την διαφορά της γραφής, τι είναι αυτό που ξεχωρίζει την νεανική γραφή από την γεροντίστικη. Κατέληξα στο συμπέρασμα πως το περιεχόμενο του κειμένου είναι εκείνο που κάνει την διαφορά. Και επειδή και εγώ ηλικιωμένος είμαι, για γέρους γράφω, άρα γράφω γεροντίστικα. Οι γέροι είναι εκείνοι που βγάζουν συμπεράσματα.
Οι νέοι κάνουν και ζούνε τα όνειρα τους. Αλήθεια είναι ότι τους ζηλεύω, θα ήθελα και εγώ να κάνω κάποια πράγματα, αφήνουν όμως τα έρμα τα πόδια; βοηθούνε τα μάτια; Θα μπορούσα όμως να γράφω νεανικά π.χ ουάου… βιζζζζζζζζ , χαχαχρουυυυυυυυ. Οι λέξεις όμως δεν με εκφράζουν.
Φταίνε οι νέοι; Όχι σε καμία περίπτωση. Τα παιδιά μαθαίνουν όσα τους διδάξουν οι μεγαλύτεροι. Τα παλιά χρόνια στο σχολείο, προσπαθούσαμε να εκφραστούμε με λέξεις και κείμενα, σήμερα καλούνται οι μαθητές να επιλέξουν μεταξύ πιθανών απαντήσεων. Μαθαίναμε να κάνουμε πράξεις αριθμητικές, σήμερα επετράπη η χρήση αριθμομηχανής. Θυμάμαι όταν λύναμε προβλήματα ακολουθούσαμε την σειρά (σκέψις-λύσις-απάντησις-), σήμερα ακόμα και το ορθογραφικό λεξικό του υπολογιστή βγάζει λάθος τις καταλήξεις ις.
Ζούμε σε μια άλλη εποχή από αυτή που γνωρίσαμε και μεγαλώσαμε, πρέπει να προσαρμοστούμε στις απαιτήσεις της. Οι νέοι σήμερα έχουν τέτοια πληροφόρηση, που εμείς ούτε στα όνειρα μας δεν φανταζόμασταν. Κάνοντας παρέα και κουβεντιάζοντας μαζί τους, δεν πρέπει να έχουμε το ύφος του δασκάλου συνέχεια, αυτό είναι που κουράζει και τους διώχνει μακριά μας. Δεν χρειάζεται η κάθε κουβέντα να είναι παρατήρηση και νουθεσία.
Εμείς φεύγουμε αυτοί έρχονται.
Δεν γίνεται να μην κάνουν λάθη, όσο και αν νομίζουμε πως τους προφυλάσσουμε, θα κάνουν οπωσδήποτε και από τα σφάλματα τους θα μάθουν. Η σωστή αντιμετώπιση είναι μετά το λάθος, να σταθούμε πλάϊ τους όχι ελεγκτικοί, αλλά παρήγοροι και αρωγοί. Τότε μας εκτιμάνε και αυτοί και μας πλησιάζουν. Τότε μπορούμε πραγματικά να βοηθήσουμε τα παιδιά να βρουν το δρόμο τους. Η ζωή είναι δική τους, εμείς την δική μας την ζήσαμε.
Είναι σφάλμα και το θεωρώ από τα μεγαλύτερα, η εμμονή στην ιδέα, -αυτό που δεν έκανα, εγώ να το κάνει το παιδί μου-. και δεν αναρωτιόμαστε, αφού εγώ δεν μπόρεσα πως θα μπορέσει το παιδί μου;
Μπορούμε να γερνάμε να χαιρόμαστε την ηλικία μας, να έχομε νεανικές ιδέες χωρίς να νεάζουμε.
Ένα λαμπρό παράδειγμα υπήρξε ο ακαδημαϊκός Σπύρος Μελάς που σε ηλικία 92 χρόνων συναναστρεφόταν με νέους και τον αγαπούσαν και τον σεβόντουσαν. Είχε πει δε σε κάποια ευκαιρία, -εγώ είμαι σαν το καλό κρασί, που όσο παλιώνει φτιάχνει-. Ας γίνουμε και μείς έτσι και όχι κλούβια αυγά που όσο περνά ο καιρός βρωμάνε.