Πολλά χρόνια τώρα έχω κατοικίδια ζώα συντροφιά, μια εποχή είχα φτάσει τον αριθμό των γατιών 40, από δύο μικρά πεταμένα στα σκουπίδια. Και ενώ αυτά καθάρισαν μια μεγάλη έκταση από φίδια και ποντίκια, άρχισαν να εξαφανίζονται απότομα και σε τέσσαρες ημέρες δεν είχε μείνει ούτε ένα. Λυπήθηκα, αλλά ο ανθρώπινος παράγοντας είναι ανεξέλεγκτος.
Κάποια εποχή που ζούσα μέσα στο δάσος της Καλαμπάκας, είχα δύο σκυλιά, κοπρίτες, ένα μικρό μαύρο, το έλεγα σκύλα, και ένα μεγαλόσωμο το φώναζα ρόνι, προς τιμήν του Ρόλαντ Ρήγκαν, πρόεδρου της Αμερικής. Νοέμβριος μήνας ήταν, του 1986.
Κάποιο σούρουπο άρχισε να βρέχει δυνατά και ασταμάτητα. Ο ρόνι είχε τρελαθεί να γαυγίζει και να ορμά μια στην πόρτα και μια επάνω μου. το κοιτούσα και απορούσα τι ήθελε, με τα πολλά άνοιξα την πόρτα και το άφησα, αλλά δεν έφευγε. Έβαλα την μουσαμαδιά και τον ακολούθησα, η σκύλα ξωπίσω μου και παραπίσω παρά την βροχή ένα γατάκι που είχα μαζέψει εκείνες τις μέρες. Με οδήγησε ο σκύλος στην ρεματιά που είχα τον νεροσυλλέκτη.
Εκεί διαπίστωσα ότι το νερό είχε γίνει χείμαρρος, και κινδύνευε να παρασυρθεί όλη την κατασκευή. Προσπαθώντας να περισώσω το μηχάνημα (αντλία), γλίστρησα, πιάστηκα από το δέντρο αλλά μου έφυγε το καπέλο. Το μικρό σκυλί όρμησε μέσα στο νερό για να το πιάσει, και το νερό το παρέσυρε, το μεγάλο τριβότανε απάνω μου.
Γύρισα πίσω λυπημένος και κουρασμένος από την προσπάθεια, αλλά και παράλληλα προβληματισμένος, διότι χωρίς αντλία πώς θα ερχότανε το νερό στο καλύβι. Όταν έκατσα δίπλα στην σόμπα, αφού άλλαξα ρούχα, ο ρόνι ήρθε δίπλα μου, να με παρηγορήσει με τον τρόπο του, αψηφούσε τα δικά του χάλια και μου έκανε παιχνίδια. Το γατάκι είχε στεγνώσει και ροχάλιζε δίπλα στην σόμπα.
Ήθελα να φωνάξω, δεν μπορούσα από το κρύο, ήθελα να μιλήσω αλλά σε ποιόν, ο σκύλος σύντροφος, όσο καλός και χρήσιμος κι αν είναι, σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να υποκαθιστά την ανθρώπινη παρουσία.
Κόντευε να ξημερώσει, όταν ο ρόνι άρχισε να γρυλίζει, μάταια προσπαθούσα να καταλάβω, το ζωντανό έτρεχε στην πόρτα και γυρνούσε, πήγα να ανοίξω και απέξω ήταν η σκύλα με το καπέλο μου στο στόμα, την υποδέχθηκε ο σκύλος και την οδήγησε κοντά στην σόμπα. Το γατάκι κοιμότανε και ροχάλιζε. Η αλληλεγγύη μεταξύ των σκυλιών, με έκανε να προβληματιστώ πολύ τότε, αν την είχαν οι άνθρωποι αυτήν την αλληλεγγύη και την συμπόνια μεταξύ τους, θα ήταν αλλιώς ο κόσμος.
Δυο μέρες αργότερα, η σκύλα ψόφησε, την έθαψα και ξεκίνησα για την βάση μου, για ανεφοδιασμό. Ο σκύλος από κοντά, τον έδιωχνα να γυρίσει στο καλύβι, δεν άκουγε, δύο βήματα πήγαινε πίσω και αμέσως με ακολουθούσε πάλι. Χειμώνας, και στο δάσος δεν είναι καθόλου ευχάριστη η πορεία. Πήγα και γύριζα με τις προμήθειες και ο ρόνι με ακολουθούσε. Κόντεψα να φτάσω στο καλύβι, όταν άρχισε να τρέχει έξαλα, τον ακολούθησα μέχρι το λάκκο που είχα θάψει την σκύλα, εκεί διαπίστωσα πως κάποιο άλλο ζώο, την είχε ξεθάψει και την είχε φάει. Ο ρόνι δεν ήθελε να περάσει την πόρτα, καιροφυλακτούσε γύρω γύρω από τον λάκκο. Το σούρουπο, ακούστηκε μια ντουφεκιά, βγήκα έξω βιαστικά και τον είδα ξαπλωμένο κάτω να σπαρταρά, από το ρέμα ερχότανε κάποιος άνθρωπος, με το δίκαννο στο χέρι, δικός σου είναι; Μου ξέκανε 7 γίδια. Αμίλητος τον κοίταξα. –θα με κεράσεις ένα τσίπουρο; Έγνεψα αρνητικά, πήρα το φτυάρι και μεγάλωσα το λάκκο για να χωρέσει τον ρόνι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου