Κάπνισμα και παιδιά

Δεν είναι πια κάτι το ασυνήθιστο. Συμβαίνει σε πάρα πολλούς. Κάθονται ίσως στο διπλανό θρανίο, είναι οι καλύτεροι σου φίλοι ή τα παιδιά της παρέας σου. Είναι νέοι με σύγχρονες ιδέες και προοδευτικό τρόπο σκέψεις, γεμάτοι από «πιστεύω» και ιδανικά. Θα σου ήταν αδύνατο να το πιστέψεις εάν δεν τους έβλεπες με τα ίδια σου τα μάτια να καπνίζουν. Το κάπνισμα δεν είναι πια θέμα ηλικίας, ήθους, κοινωνικής τάξης η χαραχτήρα. Είναι απλά η πραγματικότητα και έχει γίνει μέρος της ζωής των νέων, ανεξαρτήτου ηλικίας.
Όχι, δεν είναι γιατί δεν ξέρουν. Ξέρουν πάρα πολύ καλά τι κάνουν όταν ανάβουν το ένα τσιγάρο μετά το άλλο. Δεν έχουν πια να παρουσιάσουν τη συνηθισμένη δικαιολογία των μεγαλύτερων «Δεν ήξερα». Τα πράγματα σήμερα είναι και ξεκάθαρα και γνωστά σε όλους. Κι όμως συνεχίζουν αυτά τα παιδιά να επεκτείνουν μέρα με την μέρα την αυτοκαταστροφή τους.
Δε φταίνε όμως αυτοί. Φταίει η παρέα. Πως θα μπεις στην παρέα αν δεν καπνίζεις; Μπορεί να μη σε δεχτούν κι αν εσύ νοιάζεσαι γι’ αυτούς και θέλεις να τους βοηθήσεις.
Και καλά αυτοί μπορεί να μην έχουν πρόβλημα. Εκείνοι καπνίζουν και το ευχαριστιούνται. Εσύ όμως πρέπει να αποδείξεις το αντίθετο και δυστυχώς το μικρό μυαλό σου δεν κατεβάζει καμιά καλύτερη ιδέα.
Αλλά γιατί να κατεβάσει αφού υπάρχει έτοιμη λύση και σου επιβάλλετε να την δεχτείς; Όταν έρθει η στιγμή και κάποιος σε ρωτήσει γιατί καπνίζεις, απαντάς ότι δεν μπορείς να το σταματήσεις, ότι το έχεις ανάγκη. Κι όταν ξανά σε ρωτήσει « Κι όταν το ξεκίνησες; Και τότε το είχες ανάγκη;» τότε δειλά μουρμουρίζεις « ε, τότε...» Αυτή την απάντηση δεν μου την έχει δώσει κανένας κι αυτό γιατί όλοι ξέρουν τον λόγο και οι περισσότεροι ή τουλάχιστον οι πιο συνειδητοποιημένοι ντρέπονται γι’ αυτόν.