Απανθρωπιά

Από το Άλμπουμ

«Wall Photos» από Helen Helen

Βλέποντας την φωτογραφία αυτή, θέλοντας και μη λυπάσαι, απεικονίζει ένα νέον άνδρα εξαιρετικά ταπεινωμένο και θλιμμένο.

Γράφει πολύ εύστοχα ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός «τέσσαρα είναι τα είδη της λύπης. Η κατάθλιψη, η στεναχώρια, ο φθόνος και η συμπάθεια, κατάθλιψη είναι η λύπη που αφαιρεί την φωνή, στεναχώρια είναι η λύπη που βαραίνει την ψυχή, φθόνος είναι η λύπη για την ξένη ευτυχία και συμπάθεια είναι η λύπη για την ξένη δυστυχία». Στην προκειμένη περίπτωση ταιριάζουν και τα τέσσαρα είδη.
Για να κάτσει στην μέση του δρόμου, κάποια αιτία υπήρξε, πιθανόν κάποιο παραστράτημα, κάποια παρανομία, της οποίας πλήρωσε το τίμημα ή ακόμα το πληρώνει, κι όμως αυτός ο άνθρωπος αυτό που ζητά είναι η επανένταξη, είναι μια δεύτερη ή μια τρίτη ευκαιρία, την δικαιούται, γιατί τον καταδικάζει έτσι η κοινωνία; Αυτός ο νέος χρειάζεται μια ζεστή αγκαλιά και την βρήκε στο σκύλο, αφού ο άνθρωπος του το αρνείται. Ο σκύλος, το ανόητο αυτό κτήνος, έδωσε σε αυτόν τον άνθρωπο λόγο για να ζήσει, το περιεχόμενο του καπέλου, που έχει απλωμένο για την όποια ελεημοσύνη του δώσουν οι περαστικοί, είναι απόλυτα βέβαιο πως θα το μοιραστούν δίκαια.
Πιθανόν όμως να μην συμβαίνει κάτι τέτοιο, να είναι πιθανόν ένα ακόμη θύμα της οικονομικής κρίσης, που μας λένε οι ειδήμονες. Μπορεί να είναι άστεγος από φυσική καταστροφή, από σεισμό ή από οτιδήποτε άλλο φανταστούμε, μπορεί, μπορεί, μπορεί. Το σίγουρο είναι πως ο δυστυχής αυτός δεν μπορεί να σηκώσει το κεφάλι ψηλά.
Πρέπει να μένουμε άφωνοι και στενοχωρημένοι βλέποντας τον, να φθονούμε την ευτυχία του σκύλου και να λυπόμαστε για την κατάντια του ανθρώπου.

Εδώ τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα.