να θυμάται για πάντα.

Όταν το παρελθόν γίνεται η πιο δυνατή νοσταλγία, τότε το παρόν σωπαίνει και το μέλλον καταδικάζεται στην πιο βαριά ποινή: να θυμάται για πάντα.

Το παραπάνω απόφθεγμα μιας καλής φίλης, με προβλημάτισε πολύ, με έβαλε σε σκέψεις πολλές και αποφάσισα να εμβαθύνω. Η πρόταση αρχίζει με ένα «όταν», και αν δεν, τι γίνεται; Νοσταλγία νιώθουμε για τις καλές στιγμές, κι αν είναι λίγες; Το παρελθόν να γίνει η πιο δυνατή νοσταλγία, μα οι νοσταλγίες πάντα από το παρελθόν πηγάζουν, άρα η δύναμη της με τι θα συγκριθεί; Τότε το παρόν σωπαίνει, μα υπάρχει άραγε παρόν; Μια στιγμή πριν είναι παρελθόν και μια μετά είναι μέλλον, και έρχεται η καταδίκη, να θυμάται για πάντα, είναι καταδίκη να θυμάσαι; Τότε ευτυχισμένοι και λεύτεροι όσοι πάσχουν από τον Γερμανό Αλσχαΐμερ.

Όταν το παρελθόν γίνεται η πιο δυνατή νοσταλγία, τότε το παρόν σωπαίνει και το μέλλον καταδικάζεται στην πιο βαριά ποινή: να θυμάται για πάντα.

Από άλλη οπτική γωνιά, η καταδίκη στη θύμηση μπορεί να είναι λύτρωση και ταξίδι σε χρόνο και χώρο, κομμένο και ραμμένο στα μέτρα της φαντασίας μας. Η νοσταλγία ωραιοποιεί καταστάσεις, θάβει τα θλιβερά, μας μοστράρει τα ευχάριστα και δικαιολογεί τα αδικαιολόγητα.
Η θύμηση όμως, το κακό παιδί της μνήμης, μας προσγειώνει στην πραγματικότητα. Για να φτάσουμε σε αυτό το παρόν, περάσαμε από συγκεκριμένο παρελθόν, και το τώρα, είναι το αποτέλεσμα του.
Είναι καταδίκη η θύμηση όταν δεν έχουμε διάθεση για μετάνοια, να μην επαναλάβουμε τα όσα λάθη κάμανε. Και ποιος είναι ο αρμόδιος που θα ξεχωρίσει τα καλά και κακά; Γι αυτό ο καθένας έχει τον δικό του μάστορα. Εκείνος που έχει εμμονή στην άποψη του και δεν συμβουλεύεται, είναι όντως καταδικασμένος, να θυμάται και να μελαγχολεί, και η μελαγχολία είναι αρρώστια.

Και αυτό από την Μαρίνα δεν το σχολιάζω.
Η ζωή δεν μετριέται από τις αναπνοές που παίρνουμε αλλά από τις στιγμές που μας κόβουν την αναπνοή"....Καλημέρα....