Η αποχή.

Οι εκλογές τελείωσαν, τα αποτελέσματα βγήκαν και οι νέοι μας άρχοντες, κατευθύνονται στα πόστα τους. Παραλαβές και παραδόσεις καθηκόντων, αισιοδοξία προγραμματισμός και μελαγχολία κυριαρχούν στην επικαιρότητα.
Στο πνεύμα των ημερών και Πυθαγόρας, αναρωτιέται. Πόσοι συμπολίτες μας Έλληνες δεν πήγανε να ασκήσουν το δικαίωμα τους; Το ποσοστό πάνω από 31%, σημαντικό, αν ομονοούσαν οι απέχοντες, μπορεί να βγάζανε και κυβέρνηση αλλά δεν ομονοούν.
Κάποιο ποσοστό από αυτούς θα είχαν λόγο να μην συμμετέχουν στην διαδικασία της εκλογής, είτε γιατί ήταν μακριά από τον τόπο τους είτε γιατί ήταν καθηλωμένη από αρρώστια, είτε για άλλους λόγους που δεν μπορώ να φανταστώ. Αυτοί όλοι ας θεωρούνται δικαιολογημένοι, οι άλλοι που αδιαφορούν για την διαδικασία αυτή, χρειάζονται ειδική ενημέρωση. Να συνειδητοποιήσουν ότι για να έχουν αυτό το δικαίωμα της ψήφου, κάποιοι προγενέστεροι τους κάνανε αγώνες και χύσανε το αίμα τους.
Ελευθερία σημαίνει, να έχω δικαίωμα και άποψη για το ποιος θα με κυβερνήσει, και αν δεν με ικανοποιεί να έχω την ευχέρεια να τον αντικαθιστώ. Αν αυτό το δικαίωμα δεν το ασκώ, είμαι εθελούσιος σκλάβος και άνθρωπος χωρίς αξιοπρέπεια και λόγο. Επακόλουθο είναι να μην έχω και δικαίωμα, να εκφέρω γνώμη σε όλη την διάρκεια μέχρι τις επόμενες εκλογές. Είναι δικαίωμα μου να μην κομματίζομαι, να μην είμαι οργανωμένος, να μην είμαι γενικά οπαδός κανενός. Κανείς λογικός δεν θα έλεγε πως η αποχή είναι δημοκρατικό κεκτημένο, είναι φυγοπονία και δειλία.
Κάποτε υπήρχαν και κυρώσεις για όσους δεν συμμετείχαν στην διαδικασία, και η προσέλευση ήταν σχεδόν καθολική. Ούτε και αυτή η κατάσταση όμως φανέρωνε ώριμη κοινωνία.
Υπεύθυνος άνθρωπος είναι κοινωνικός άνθρωπος, χωρίς να εξαναγκάζεται γι’ αυτό.