Αν μαθαίναμε να σιωπούμε!

Ένας νεαρός, γνωστός σ’ όλη την Αθήνα για την φλυαρία του, αποφάσισε και αυτός να γραφτεί μαθητής στη ρητορική σχολή του Ισοκράτη.
Ο Ισοκράτης του ζήτησε τότε διπλάσια δίδακτρα από ότι στους άλλους. Ο νέος ξαφνιάστηκε και ζήτησε να μάθει το λόγο.
«Με το ποσόν πού πληρώνουν οι άλλοι μαθητές μου, θα σε μάθω να μιλάς όπως κάνω και σ’ αυτούς, Εσύ όμως θα πληρώσεις άλλα τόσα, γιατί πρέπει να σου μάθω να σωπαίνεις».
Να σωπαίνεις! Σπάνια αρετή να είναι τα λόγια μετρημένα, να είναι λόγια μεστά, να είναι λόγια τετραγωνισμένα. Γιατί η σιωπή είναι δύναμη.
Και είναι γεγονός, πώς σπάνια η σιωπή αφήνει κακές αναμνήσεις. Πόσες φορές δεν το έχουμε διαπιστώσει, δεν το έχουμε ομολογήσει πώς μέσα στα πολλά λόγια, ξεστομίζονται και λόγια περιττά, λόγια κακόηχα, λόγια φορτισμένα με κακία ή με ειρωνεία ή με απρέπεια!
Αν σωπαίνουμε! Πόσες φορές δεν το έχουμε πει στον εαυτό μας! Αν σωπαίναμε! Τότε δεν θα πληγώναμε, δεν θα προκαλούσαμε, δεν θα εκθέταμε, δεν θα διασύραμε, δεν θα αδικούσαμε, δεν θα δημιουργούσαμε ψυχρότητες.
Πόσο δύσκολη τέχνη η σιωπή, όταν θίγεται ο εγωισμός, όταν πληγώνεται το γόητρο μας, όταν αποκαλύπτονται τα πάθη μας, όταν υπογραμμίζονται τα ελαττώματα μας! Όταν πιστεύουμε πως έχουμε αδικηθεί, όταν πιστεύουμε πώς δεν έχουμε δεόντως εκτιμηθεί, εμείς να σωπαίνουμε!
Κι όμως, «ο δε Ιησούς εσιώπα».
Αν είχαμε την δύναμη σε κάποιες δύσκολες στιγμές να σηκώσουμε ψηλά τα μάτια, πόσο πιο εύκολη και πιο χαριτωμένη και γλυκιά θα ήταν η συμπόρευση μας μ’ αυτούς πού αγαπάμε, μ’ αυτούς πού συνταξιδεύουμε. Αν μαθαίναμε να σιωπούμε!

Από σήμερα και για λίγες ημέρες ο Πυθαγόρας θα τηρήσει

«σιγή ασυρμάτου».

Από την άλλη εβδομάδα εδώ θα είμαστε.