Ειλικρινά δεν μπορώ να εξηγήσω γιατί ένα ποίημα του Αλεξανδρινού Καβάφη, με εντυπωσίασε τόσο. Είναι γνωστό πως ο μεγάλος αυτός ποιητή καυτηρίασε ανθρώπινες συμπεριφορές, τις χαρακτηριστικές του Έλληνα. Η απόδειξη των ιδίων Ελληνικών χαρακτηριστικών, ιδίως των ελαττωμάτων της φυλής και δη της φαγωμάρας μεταξύ μας, καθιστά το έργο του διαχρονικό.
Έχουν γραφεί γι’ αυτόν τόσα, που ότι και να πω θα είναι περιττό.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΑΒΑΦΗ.
Στὰ 200 π.Χ.
«Ἀλέξανδρος Φιλίππου καὶ οἱ Ἕλληνες πλὴν Λακεδαιμονίων-»
Μποροῦμε κάλλιστα νὰ φανταστοῦμε
πῶς θ’ ἀδιαφόρισαν παντάπασι στὴν Σπάρτη
γιὰ τὴν ἐπιγραφὴν αὐτὴ «Πλὴν Λακεδαιμονίων»,
μὰ φυσικά. Δὲν ἧσαν οἱ Σπαρτιᾶται
γιὰ νὰ τοὺς ὁδηγοῦν καὶ γιὰ νὰ τοὺς προστάζουν
σὰν πολυτίμους ὑπηρέτας. Ἄλλωστε
μία πανελλήνια ἐκστρατεία χωρὶς
Σπαρτιάτη βασιλέα γι’ ἀρχηγὸ
δὲν θὰ τοὺς φαίνονταν πολλῆς περιωπῆς.
Ἃ βεβαιότατα «πλὴν Λακεδαιμονίων»
Εἶναι κι αὐτὴ μία στάσις. Νοιώθεται.
Ἔτσι πλὴν Λακεδαιμονίων στὸν Γρανικό.
καὶ στὴν Ἰσσὸ μετά. καὶ στὴν τελειωτικὴ
τὴν μάχη, ὅπου ἐσαρώθη ὁ φοβερὸς στρατὸς
ποῦ στ’ Ἄρβηλα συγκέντρωσαν οἱ Πέρσαι:
ποῦ ἀπ’ ἄρβηλα ξεκίνησε γιὰ νίκην, κ’ ἐσαρώθη.
Κι ἀπ’ τὴν θαυμάσια πανελλήνιαν ἐκστρατεία,
τὴν νικηφόρα, τὴν περίλαμπρη,
τὴν περιλάλητη, τὴν δοξασμένη
ὡς ἄλλη δὲν δοξάσθηκε καμιά,
τὴν ἀπαράμιλλη: βγήκαμ’ ἐμεῖς.
ἑλληνικὸς καινούριος κόσμος, μέγας.
Ἐμεῖς. οἱ Ἀλεξανδρεῖς, οἱ Ἀντιοχεῖς,
οἱ Σελευκεῖς, κ’ οἱ πολυάριθμοι
ἐπίλοιποι Ἕλληνες Αἰγύπτου καὶ Συρίας,
κ’ οἱ ἐν Μηδίᾳ, κ’ οἱ ἐν Περσίδι, κι ὅσοι ἄλλοι.
Μὲ τὲς ἐκτεταμένες ἐπικράτειες,
μὲ τὴν ποικίλη δρᾶσι τῶν στοχαστικῶν προσαρμογῶν.
Καὶ τὴν Κοινὴν Ἑλληνικὴ Λαλιὰ
ὡς μέσα τὴν Βακτριανὴ τὴν πήγαμεν, ὤς τοὺς Ἰνδούς.
Γιὰ Λακεδαιμονίους νὰ μιλοῦμε τώρα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου