Η ζήλια

Με δύο μηνύματα που χρήζουν απαντήσεως ασχολούμαι σήμερα. Το πρώτο αφορά ένα σχόλιο, στον Παπαγιάννη, που ήρθε ολιγόλογο και λιγάκι περιπαιχτικό, αλλά σίγουρα καλοπροαίρετο, αφού ο αποστολέας του είναι πολλά χρόνια συνοδοιπόρος. Γνωρίζοντας την αίσθηση του χιούμορ που τον διακρίνει, ήθελε να με πειράξει. Γράφει λοιπόν, «Καημένε, ξέχασες τα δικά σου;».

Το δεύτερο είναι σίγουρα Σαμιώτικο, ανώνυμο και παραπονιάρικο. Πυθαγόρα μου φαίνεται πως για αλλού έβαλες πλώρη; ΖΗΛΕΥΩ:
Το ερμήνευσα σαν αγωνία μήπως και το Blog του Πυθαγόρα, υποβαθμιστεί, χάρη των άλλων. Αν έχω άδικο να μου το διευκρινίσει ο Ανώνυμος αυτός αναγνώστης, προσθέτοντας ένα όνομα έστω και ψευδώνυμο.
Αν το ερμηνεύω σωστά, κάνω την διευκρίνιση πως στα άλλα blogs, Τα μεράκια και τον Νείλο, είναι για γράφουν όσοι θελήσουν να δηλώσουν συμμετοχή, αυτοί είναι οι συνεργάτες, ενώ εδώ θα συλλογιέται ο Πυθαγόρας μονάχος. Είναι δηλαδή η συνέχεια της αυλής του, κάθε επίσκεψη ευπρόσδεκτη και κάθε θέμα είναι συζητήσιμο. Όμως σήμερα θα σταματήσουμε στην τελευταία λέξη. ΖΗΛΕΥΩ.
Κατ’επανάληψη έχω τονίσει, αυτό που ξέρουν όσοι ασχολούνται με το διαδίκτυο, όταν γράφεις κεφαλαία είναι σαν να φωνάζεις, και ο ανώνυμος αυτός φωνάζει, ΖΗΛΕΥΩ, ίσως για να αποσπάσει την προσοχή και το καταφέρνει. Η ζήλια όμως είναι αρρώστια, δεν την διαλαλείς. Δηλώνεις διαβητικός ή καρδιακός για να τύχεις κάποιας συμπαραστάσεως, είναι αρρώστιες που δεν φαίνονται, σε αντίθεση με τον τυφλό ή τον παραπληγικό.
Όταν φωνάζεις πως ζηλεύω, δεν σε τιμά. Είναι αρρώστια που πρέπει να βρεις την θεραπεία μέσα σου. Τον ζηλιάρη πως μπορεί κανείς να τον βοηθήσει;
Έχουμε κατ’αρχάς την ζήλια για την επαγγελματική πρόοδο του συναδέλφου μας, που σταδιακά μεταβάλλεται σε φθόνο. Όσο τον ζηλεύεις απλά μπορεί να γίνει ανεκτό, από την στιγμή που αρχίζει η καταλαλιά, η διαβολή και συκοφαντία του δηλαδή σε κάθε ευκαιρία και επίπεδο, τότε γίνεται εμφανές το πρόβλημα. Στο επόμενο βήμα από την στιγμή που θα βάζεις εμπόδια στη εξέλιξη του, τότε είσαι αγιάτρευτος. Φανερώνεις την υποβαθμισμένη σου προσωπικότητα.
Η άμιλλα έχει ρίζα της την ζήλια, αλλά την καλοπροαίρετη. Στον συναγωνισμό οφείλεται γενικά η πρόοδος της ανθρωπότητας, στον υγιή και τίμιο αγώνα προς την σωστή κατεύθυνση.
Εκείνος ο άνθρωπος που τα έχει βρει με τον εαυτό του δεν ζηλεύει, ξέρει ποιος είναι και με ποιους συναναστρέφεται. Γνωρίζει πότε να απομακρύνεται. Ξέρει πότε και μέχρι που μπορεί να δράσει.
Είναι πολύ δυσκολότερη η κατάσταση για τον ζηλιάρη, όταν αυτό το πάθος μεταφέρεται στις διαπροσωπικές του σχέσεις. Δεν είναι εκδήλωση αγάπης. Μπορεί στην αρχή να κολακεύονται με την ζήλια του συντρόφου τους, κάποιοι, αυτό είναι πλάνη. Αν δεν μπορέσουν να την τιθασεύσουν στην αρχή, οδηγούνται σε μια μαρτυρική κατάσταση, με πιθανότερη κατάληξη τον χωρισμό.
Στην εποχή μας που τα ήθη έχουν χαλαρώσει υπερβολικά, η ζήλια είναι περιττή. Αν δεν σε θέλει το ταίρι σου, δεν το κρατά τίποτα.
Και που ξέρω εγώ τι κάνει; Εάν δεν έχεις εμπιστοσύνη για τον άνθρωπο που ζεις μαζί του, κάνεις την ζωή σου δύσκολη, μαραζώνεις, υποφέρεις εσύ και γίνεσαι βαρετός για τους άλλους, τις πιο πολλές φορές αναίτια.
Δεν θα υπήρχε το φαινόμενο της ζήλιας, αν επικρατούσε ειλικρίνεια και ο διάλογος στις διαπροσωπικές σχέσεις μας. Εάν ο κάθε ένας από εμάς φρόντιζε να έχει αντίληψη, για το τι είναι στην πραγματικότητα, δεν θα ζήλευε.
Η ζήλια είναι αρρώστια, είναι μεταδοτική; Ο λαός μας λέει την παροιμία <αν ήτανε η ζήλια ψώρα, θα γέμιζε όλη η χώρα> αναλύστε το.

Για το πρώτο μήνυμα απάντηση στην επόμενη ανάρτηση.