Ο Γκρινιάρης

Το διαδίκτυο είναι ο χώρος που γίνονται γνωριμίες, πολλών και διαφόρων ειδών, ανάλογα με τα ενδιαφέροντα και τις επιδιώξεις των χρηστών. Η απόσταση και η ανωνυμία πολλές φορές, συνδυαζόμενες με την δυνατότητα να κλείνεις όπως θέλεις και όποτε νομίζεις την συζήτηση, κάνουν τους συνδιαλεγόμενους να εκφράζονται πιο ελεύθερα, και να λένε αλήθειες που άλλοτε θα απέφευγαν.
Μια τέτοια παρατήρηση δέχθηκα και εγώ, από μία καλή μας φίλη, που μεταξύ άλλων είπε <απλά: μου έχεις δώσει την εντύπωση, ότι σου αρέσει να διαφωνείς, πολύ ωραία είναι θέμα χαρακτήρα>.
Από μέσα από την καρδιά μου την ευχαριστώ για αυτήν την παρατήρηση, έστω και αν πιστεύω πως με αδικεί. Με τέτοιου είδους παρατηρήσεις, εφ’ όσον είναι καλοπροαίρετες, διορθώνεται η συμπεριφορά του συνανθρώπου μας.
Εάν σε ενοχλεί κάποια υπόδειξη που φανερώνει την αδυναμία σου, έλεγχε τον εγωισμό σου. Αυτός είναι ένας χρυσός κανόνας επιβίωσης και καλής συναναστροφής, με τους υπόλοιπους ανθρώπους.
Σπεύδω τώρα να δικαιολογηθώ, γιατί είμαι γκρινιάρης. Θέμα χαρακτήρα ίσως;
Όμως με αφορμή την συνεχή διαφωνία και την περεταίρω διασάφηση καταστάσεων, πρόκοψε η επιστήμη. Γενικά όλη η πρόοδος του ανθρωπίνου γένους βασίστηκε στην παρατήρηση και την άμιλλα μεταξύ των παρατηρητών. Η διαφωνίες τους φέρανε τις νέες ανακαλύψεις. Αν ικανοποιούτανε με τα πρώτα αποτελέσματα, και σταματούσαν την έρευνα, δεν θα ζούσαμε στον κόσμο έτσι όπως είναι σήμερα.
Και ο αντίλογος και τι κατάφερε; Ο άνθρωπος έφτασε εκεί που ήθελε; Με τα τόσα επιτεύγματα λιγόστεψε η πείνα; Μειωθήκαν οι πόλεμοι; Αδελφωθήκαν οι λαοί; Αντιθέτως μολυνθήκαν τα νερά, λιώνουν οι πάγοι, φουσκώνουν τα ποτάμια, μολύνεται η ατμόσφαιρα, εξαφανίζονται είδη από το ζωικό βασίλειο. Νέα όπλα εφευρίσκονται, υπάρχουν άνθρωποι που ζουν σε σπήλαια ακόμα, και όλα αυτά είναι αποτέλεσμα της έρευνας που ξεκινά από την διαφωνία.
Αν συμφωνούσαν οι άνθρωποι σε όλα, θα είχε νόημα η ζωή μας;