Πυθαγόρας: Παπαγιάννης

Ο καλός Θεός τα πάντα εν σοφία εποίησε, και μας έφτιαξε την γη να κατοικούμε και να ζούμε τα χρόνια που αναλογούν στον καθένα μας δοξολογώντας Τον και ευχαριστώντας Τον, για τα αγαθά που αυτή προσφέρει.
όριον έθου, ο ου παρελεύσονται, λέγει ο Ψαλμωδός, στο ψαλμό 103 που θα βρείτε ολόκληρο στο τέλος δοξολογώντας τον Θεό και αναφερόμενος στο νερό. Στην πατρίδα μας έχουμε τέτοια μορφολογία του εδάφους, όσοι και χαρακτήρες των Ελλήνων. Βουνά, λόφοι, κάμποι, σπηλιές ρυάκια και χείμαρροι επηρέασαν την ψυχοσύνθεση του Έλληνα στη προσπάθεια του να τα τιθασεύσει και να επιβιώσει.
Άλλοι λαοί με διαφορετικοί μορφολογία εδάφους, καλλιεργούν και διαφορετικό χαρακτήρα. Εάν δεν υπάρχει δηλαδή αυτή εναλλαγή παραστάσεων δεν υπάρχει και εναλλαγή συμπεριφοράς των ανθρώπων. Για αναφέρω ένα παράδειγμα, η νευρικότητα του Έλληνα, δεν συγκρίνεται καθόλου με την υπομονή που έχει ο Σουηδός, με τις απέραντες εκτάσεις χιονισμένων δασών, δεν κάνει απολύτως τίποτα για να λιώσουν οι πάγοι, τι να κάνει άλλωστε; Ενώ ο ρωμιός μάζεψε πέτρες και έφτιαξε πεζούλες, κουβάλησε χώμα και φύτεψε ότι χρειάζονταν να συντηρηθεί. Αυτή η νοοτροπία έφτασε μέχρι τις ημέρες μας.
Νομίζει ο Έλληνας πως μπορεί να μετατρέψει τα όρια της φύσεως, μπορεί να μπαζώνει την θάλασσα και τα ρεύματα ανεξέλεγκτα, όμως απατάται. Στο νησί μας, την Σάμο, εφέτος επικρατούν νοτιάδες, και ανεβαίνει η στάθμη του νερού, και πλημυρίζουν δρόμοι και μαγαζιά. Οι διαμαρτυρίες είναι πολλές, άδικες όμως, διότι όταν μπαζώθηκε η θάλασσα πολλές εκατοντάδες μέτρα, αγνοήσαμε τον Δημιουργό Θεό, παίρνοντας την θέση Του, και βάζοντας όρια ανθρώπινα, ενάντια στην δύναμη της φύσεως. Ύστερα τα βάλαμε με το Θεό λέγοντας πως ήταν Θεομηνία, ο Θεός δεν θυμώνει και δεν τιμωρεί κατά την ανθρώπινη βούληση, έχει Δικά Του κριτήρια.
Ίσως παρασύρθηκα λίγο με τον πρόλογο και μάκρυνε, όμως ο λόγος που γράφω σήμερα, είναι ένα γεγονός που με τάραξε. Χρόνια με συνδέει μια φιλία με τον Παπαγιάννη στην Κρήτη. Αυτός διακονεί με αυτοθυσία, μια διάσπαρτη σε μεγάλη έκταση Ενορία 28 χρόνια, λέγεται Ενορία Πρασσάς-Καρτερού.

Το κόσμημα αυτής της Ενορίας είναι το σπήλαιο του Καρτερού. Παλιά περνούσε ο εθνικός δρόμος απέχει από το Ηράκλειο 4 χιλιόμετρα. Η ευλάβεια του κόσμου, είχε κάνει το σπήλαιο Ιερό Ναό, αφιερωμένο στον Ιωάννη τον Πρόδρομο και το Άγιο Νίκων τον μετανοείτε. Η μοναδική Εκκλησία στην Αρχιεπισκοπή Κρήτης αφιερωμένη στον εν λόγω Άγιο, που με το μονολεκτικό Του κήρυγμα, «Μετανοείτε» ξαναζωντάνεψε την πίστη των Κρητικών στον Χριστό. Οι Γερμανοί κατακτητές μετά την μάχη της Κρήτης, φρόντισαν να φράξει η μια έξοδος και έγινε αδιέξοδο το σπήλαιο, και παράλληλα απόρθητη αποθήκη πυρομαχικών. Ήταν η πρώτη ανθρώπινη παρέμβαση στο μεγαλείο του τοπίου.
Αυτό το σπήλαιο, από τα αρχαία χρόνια ήταν τόπος λατρείας. Μετά την απελευθέρωση ξαναέγινε τόπος λατρείας του Θεού, με δύο κλίτη, καθιερώθηκε δε το 1960 στο όνομα των Αγίων Προδρόμου και Νίκωνος, και ενσωματώθηκε στη Ενορία.
Την πρώτη ανθρώπινη παρέμβαση στο τοπίο, ακολούθησαν και άλλες. Η ανθρώπινη απληστία αφ’ενός και η αστυφιλία αφ’ετέρου, δημιούργησε τα εκτρώματα που βλέπουμε γύρω μας. Μπαζώθηκαν ρέματα, για να γίνουν σπίτια και ταβέρνες. Μετά όταν έρθει η καταστροφή τι κάνουμε; αντί να διορθώσουμε τα κακώς κύμαινα, τα μπαλώνουμε πρόχειρα μέχρι την επόμενη καταστροφή.
Κάτι τέτοιο έγινε και στο ιστορικό αυτό Σπήλαιο, πριν από δέκα χρόνια είχε πλημυρίσει. Αιτία το μπάζωμα γειτονικού ρέματος. Ο τόπος είναι ειδυλλιακός και όσο πάει γεμίζει ταβέρνες. Που θα σταθούν στην θάλασσα ή στο ρέμα, πιο εύκολα μπαζώνετε το ρέμα, γι’αυτό και το προτιμούμε.
Μετά από εκείνη την κακοκαιρία, που πλημύρισε ο Ναός για πρώτη φορά. Ο Παπαγιάννης φρόντισε να γίνει το πραγματικό στολίδι της περιοχής, με καινούργιο χαμηλό παλαιοχριστιανικό τέμπλο και αγιογραφίες στους τοίχους έγινε και ένα αξιοθέατο τουριστικού, ιστορικού και θρησκευτικού ενδιαφέροντος. Η δημιουργία χώρων σταθμεύσεως επέτρεπε και στους περαστικούς να στέκονται και να προσκυνούν όλες τις ώρες της ημέρας, ενώ η αενάως ακουόμενη ιλαρή ψαλμωδία, καταπράυνε και κατένηγε τον προσκυνητή. Φρόντισε εξ άλλου να ενημερώσει και τους κατοίκους της ευρύτερης περιοχής, για να ληφθούν μέτρα να μην ξαναγίνει τέτοια ζημιά. Για όλα αυτήν την προσπάθεια που κατέβαλε μαζί με το συμβούλιο της Ενορίας, απέσπασε πολλούς επαίνους και υποσχέσεις, αλλά μόνο υποσχέσεις.
Κανένα ρέμα δεν άνοιξε, αντιθέτως μπαζωθήκαν κι άλλα. Κτιστήκαν καινούργια σπίτια και μαγαζιά και η περιοχή προόδευε. Οι γάμοι και οι βαπτίσεις στο γραφικό αυτό ναΐσκο, αυξήθηκαν ραγδαία. Έπρεπε γύρω γύρω να επωφεληθούν, και ο Παπάς αγωνιούσε δέκα χρόνια, μήπως ξαναγίνει τέτοια ζημιά. Και οι φόβοι του επαληθεύτηκαν.
Προχθές πλημύρισε για δεύτερη φορά το σπήλαιο, δύο μέτρα και είκοσι πόντους έφτασε η στάθμη του νερού. Όταν η πυροσβεστική επέμβει να το αντλήσει, άφησε πίσω 30 πόντους λάσπη. Η καταστροφή ανυπολόγιστη, τα δωμάτια γεμάτα κειμήλια, εικόνες και βιβλία της ενορίας πλημύρισαν και αυτά. Ο δρόμος μετατράπηκε σε χείμαρρο, τα νερά ζητούσαν διέξοδο κα παρέσυραν πράγματα. Το αρχείο της ενορίας καταστράφηκε, ευτυχώς που υπάρχει αντίγραφο στην Αρχιεπισκοπή. Τρείς ημέρες δώδεκα άνθρωποι, προσπαθούσαν να επαναφέρουν τον χώρο σε ανεκτή κατάσταση.
Λέει μια παροιμία Εβραϊκή (ζημιά που φτιάχνει με λεφτά, ζημία δεν λογάτε).
Ο Παπαγιάννης, πάλι θα σηκώσει τα μανίκια, και θα πιάσει δουλειά, είναι σίγουρο πως ο Ναός του σπηλαίου θα λειτουργήσει ξανά, διότι δεν είναι από εκείνους που το βάζουν κάτω. Ξέρει να επιλέγει τους βοηθούς του, και το συμβούλιο του θα συνδράμει τα μέγιστα. Αυτό όμως αφορά την Ενορία. Στον δρόμο τι γίνετε;
Υπάρχει άραγε αρμόδια υπηρεσία να επέμβει; Ποια είναι αυτή; Νομαρχία; Δήμος; Πολεοδομία; Τέλος πάντων κάποια υπηρεσία πρέπει να υπάρχει. Θα επιληφθεί του θέματος; Θα ανοίξει ξανά το ρέμα να βρει διέξοδο το νερό; Ο εισαγγελέας πρέπει αυτεπάγγελτα να κάνει κάτι;
Η απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα είναι θλιβερή, πρέπει να επέμβει η τετάρτη εξουσία, η δημοσιότητα. Η αδράνεια των αρμοδίων μας έκανε να καταφεύγουμε στους αναρμόδιους. Και κάναμε τα κανάλια ελεγκτές και κυβερνήτες.
Τελειώνοντας αναρωτιέμαι, γνωρίζω τόσα χρόνια τον Παπαγιάννη, και είμαι σίγουρος για την αποτελεσματικότητα του, αν δεν ήταν αυτός εφημέριος, θα υπήρχε αυτό το σπήλαιο στην μορφή που είναι σήμερα; Και επαναλαμβάνω, αν δεν ήταν αυτός εφημέριος σήμερα, τι θα γινότανε μετά την καταστροφή;