Αλλοπρόσαλλη εποχή.

Ίσως είναι μονότονο να επανέρχομαι στο ίδιο θέμα, είναι όμως τόσες πολλές και διαφορετικές παράμετροι, που υποχρεωτικά επανακάμπτω.

Ξέραμε πριν από κάποια χρόνια, η οικογένεια είχε τον πατέρα αρχηγό, είχαν όλοι το ίδιο επώνυμο, αυτό που έγραφε στο κουδούνι της πόρτας. Είχε και την μητέρα στο σπίτι μαντρωμένη να φροντίζει για όλους και για όλα, δίχως να αναγνωρίζεται η συμβολή της πάντα, όμως στην ουσία ήταν η κυρίαρχος και ας μην φαινότανε.
Κυλίσανε τα χρόνια, βγήκε στο μεροκάματο και η γυναίκα, και άρχισε να ασχολείται σε επαγγέλματα που καθιερωθήκανε ως γυναικεία. Γραμματέας, δακτυλογράφος, καθαρίστρια, κλπ. Αργότερα φούντωσε το φεμινιστικό κίνημα, επεκτάθηκε και σε άλλες ειδικότητες η γυναίκα. Κατάφερε να προαχθεί να έχει υφισταμένους άνδρες. Πιο πολλά κορίτσια μπαίνανε στα πανεπιστήμια απ’ ότι αγόρια, αυτό εξακολουθεί μέχρι σήμερα να γίνεται. Κράτησε το πατρικό της επώνυμο από την δεκαετία του ογδόντα, και τα τελευταία χρόνια, θεωρεί κατόρθωμα την μονογονεϊκή οικογένεια.
Αυτό βέβαια δεν είναι ο κανόνας, είναι ένας μεγάλο ποσοστό, ένα πάλι μεγάλο ποσοστό γυναικών «την πάτησε» κατά το δη λεγόμενο. Μετά το κόπο του μεροκάματου, επιστρέφει σπίτι και εκεί ξαναγίνεται η κυρούλα, αφήνοντας έξω από το σπιτικό της τις φεμινιστικές ιδέες της. Θυμάστε το τραγουδάκι η Μαρία Παναγιωταρά; Ήταν πετυχημένη περιγραφή της καταστάσεως.
Θα ασχοληθούμε με την πρώτη περίπτωση, διότι η δεύτερη έχει ένα θύμα μόνο την γυναίκα, που πόσες φορές μετανοεί για τις επιλογές της, αλλά δεν έχει δυνατότητα να αναθεωρήσει, ίσως και γιατί της αρέσει να είναι πάντα αδικημένη.
Οι γυναίκες εργαζόμενες στέρησαν θέσεις εργασίας από τους άνδρες, με αποτέλεσμα και ο εγωισμός του άνδρα να δεχθεί ένα γερό πλήγμα. Ένας λόγος που οι οικογένεια διαλύθηκε είναι και οι διαφορετικές ώρες εργασίας του ζευγαριού, αν μάλιστα υπάρχουν και παιδιά που εκτός από το σχολείο πάνε στα φροντιστήρια, τότε γίνεται χαμός. Πως μπορούν άραγε να συντονιστούν; Πως διαβιούν; Η κάθε περίπτωση είναι ξεχωριστή.
Ας σταθούμε και σε μια άλλη παράμετρο, τις μονογονεϊκές οικογένειες. Είναι εκείνες που απαρτίζονται από ένα γονιό, κυρίως την μάνα, διότι σε αυτήν δίδει το δικαστήριο την φροντίδα. Στην εποχή μας το διαζύγιο θεωρείται φυσιολογικό. Εντύπωση προκαλούν τα ζευγάρια που δεν χωρίζουν.
Αυτή είναι η αλλοπρόσαλλη εποχή μας. Σκέπτεται μια γυναίκα, περίπου πενηντάρα, «εγώ πρέπει να χωρίσω προλαβαίνω να ξαναπαντρευτώ» στην ερώτηση γιατί να χωρίσει δεν είχε να απαντήσει τίποτα, μόνο αναφέρει τις φιλενάδες της που χωρίσανε και δεν θέλει να είναι οπισθοδρομική. Άλλη πάλι της ιδίας ηλικίας, φανατική φεμινίστρια, έχει παιδί εξώγαμο, κόρη, δεν γνωρίζει ποιος είναι ο πατέρας της, την αποτρέπει να παντρευτεί, μέχρι να πάρει σύνταξη, για να της αναθρέψει το παιδί που τυχόν θα κάνει.

Μην θεωρείτε τα γραφόμενα ακραία, είναι υπαρκτή πραγματικότητα, που δυστυχώς όσο περνούν οι μέρες εξαπλώνονται.

Συνέχεια από το προηγούμενο.

Αποτέλεσμα αυτής της νοοτροπίας είναι ο άνδρας να έχει χάσει κάποια χαρακτηριστικά του. Έπαψε να είναι αυτός ο κυνηγός, και σε κάποιες περιπτώσεις γίνεται θήραμα.
Με την χαλάρωση των ηθών πλήθυναν οι θηλυπρεπείς. Διεκδικούν και αυτοί-ες, δικαιώματα. Στην θέση των κοριτσιών που μεγαλώνανε στο σπίτι, άρχισε να γίνεται το αντίθετο, να μεγαλώνουν αγόρια στο σπίτι. Και φθάσαμε στο θλιβερό τηλεοπτικό παιχνίδι που εξελίσσετε τώρα, οι μαμάδες μαζί με τα αγόρια τους να ψάχνουν για την νύφη. Είναι ακριβώς το αντίθετο από τα προξενιά που υποχρεώνανε τα κορίτσια να παντρευτούν χωρίς να έχουν γνώμη ποιόν θα πάρουν.
Αλλάξανε και οι λεγόμενες μεγαλοκοπέλες ή γεροντοκόρες, δεν υπάρχουν πια, αντίθετα υπάρχουν σήμερα άνδρες σε ώριμη ηλικία που μόνο ανδρικά δεν συμπεριφέρονται. Και παλιά λεγόντουσαν εργένηδες, μπεκιάρηδες ή γεροντοπαλίκαρα, σήμερα λέγονται μαμάκηδες, και δεν ξεκολλούν από την μάνα τους, ούτε και αποκτούν προσωπικότητα, διότι ο υπερπροστατευτικός τρόπος που μεγάλωσαν τους κατάντησε έτσι.
Πικρόχολα σχόλιο θα έλεγε κανείς όσα γράφω σήμερα, δεν θα έχει άδικο. Οι καιροί αλλάξανε και κάποιοι που ζήσαμε με άλλους κανόνες ηθικής, δεν μπορούμε να το αντέξουμε.
Άνδρας και γυναίκα είναι ίσοι, μα διαφορετικοί, ο καθείς πρέπει να βρει το δρόμο του για να υπάρξει αρμονία στην κοινωνία μας.