Το παιδί μου

Μια κωμωδία αμερικάνικη με ελληνικό περιεχόμενο είναι ταινία με τίτλο γάμος αλά ελληνικά. Παρουσιάζει την σχέση μιας τυπικής ελληνικής οικογενείας, σε σχέση με μια αμερικάνικη. Μπορεί να διακωμωδείται η σχέση αυτή, αλλά από πίσω κρύβεται μια έντεχνη προπαγάνδα εναντίον της.
Όλες άλλωστε, πιστεύω, οι ταινίες υπερβάλουν για να τονίσουν το μήνυμα που θέλουν να προβάλουν, και το καταφέρνουν.
Πολλά ακούστηκαν και θα ακουστούν και άλλα περισσότερα, για τους βουλευτές, για του μισθούς που παίρνουν και το προσωπικό της βουλής που απαρτίζεται από οικείους και φίλα προσκείμενους προς αυτούς, ανεξαρτήτως παρατάξεως. Επικρατεί η αντίληψη, να βολέψω το παιδί μου.
Μετά το τελευταίο πόλεμο, δόθηκαν σε αναπήρους άδειες περιπτέρου, να πουλάνε τσιγάρα, με σκοπό την επιβίωση τους. Αυτά τα περίπτερα πέρασαν στα παιδιά τους και στα εγγόνια τους, και εξελίχθηκαν σε επιχειρήσεις. Έχω υπ’ όψιν περίπτερο με τέσσαρα άτομα προσωπικό σε κάθε βάρδια, που σημαίνει τρείς βάρδιες επί τέσσαρα δώδεκα άτομα ζουν από ένα περίπτερο. Είναι δυνατόν; Ναι είναι δυνατόν και δεν είναι μόνον ένα.
Το ενοίκιο για ένα περίπτερο είναι αρκετά ακριβό, για να μην αναφέρω τον αέρα που πρέπει να πληρώσει κανείς για να αγοράσει την άδεια ενός περιπτέρου. Και όμως το κράτος το παραχώρησε για να επιβιώσει ο ανάπηρος πολεμιστής. Η φροντίδα εδώ για το παιδί μου δεν ενοχλεί κανέναν, γιατί;
Όσο καιρό η Ολυμπιακή Αεροπορία βρισκόταν στα χέρια του Ωνάση, ήταν μια υγιής και αποδοτική επιχείρηση. Όταν περιήλθε στα χέρια του κράτους, αυξήθηκε ο αριθμός των εργαζομένων από 1800 σε 8000 άτομα. Και μαζί το δικαίωμα του κάθε εργαζόμενου να μπορεί να προτείνει το παιδί του, και να προσλαμβάνεται κατά προτεραιότητα στην εταιρία. Το αποτέλεσμα γνωστό, δεν υπάρχει πια εκείνη η Ολυμπιακή. Και εδώ φροντίδα για το παιδί μου.
Κάτι παρόμοιο επικρατούσε μέχρι πρότινος στις τράπεζες, Ελλάδος και Εθνική, και σε όλες τις ελεγχόμενες από το κράτος, υπό τον όρο, πως το παιδί προσλαμβάνονταν όταν συνταξιοδοτούνταν ο γονέας.
Θα μπορούσα να αναφέρω πολλά παραδείγματα ακόμα, για αυτό το χαρακτηριστικό της φυλής μας, αρκούμε σε αυτά μόνο, για να ψέξω μια νοοτροπία κατά την γνώμη μου εσφαλμένη. Είναι προτιμότερο όπως λέει μια κινέζικη παροιμία, να μάθεις το παιδί σου να ψαρεύει παρά να του δώσεις το ψάρι έτοιμο προς βρώση.
Πρέπει να εφοδιάσουμε τα παιδιά μας με όλες εκείνες τις γνώσεις, που χρειάζονται για να γίνουν χρήσιμοι και να μπορούν να επιβιώνουν.
Γιατί τα βάζουμε με τους βουλευτές, και αυτοί την δουλειά τους κάνουν και φροντίζουν τα παιδιά τους. αν ψάξουμε στα αρχεία της βουλής θα διαπιστώσουμε πως τα επώνυμα που περάσανε δεν ξεπερνούν τα 1500. Οικογενειοκρατία λοιπόν, ας δούμε και αυτήν την παράμετρο.
Θυμάμαι παιδί πόση εντύπωση μου έκανε το στο μάθημα φυσικής και χημείας το λέγαμε τότε, η διαπίστωση πως δεν υπάρχει ύλη, αλλά μόνο ενέργεια. Αφού η κίνηση των μορίων και των ηλεκτρονίων, ακόμα των ατόμων είναι διαρκής και ατέρμονος, άρα είναι ενέργεια.
Πολλά χρόνια αργότερα, διάβασα πως δεν υπάρχει παρόν χρόνος, αφού το αμέσως επόμενο δευτερόλεπτο θα είναι μέλλον, ενώ το προηγούμενο δέκατο ακόμα είναι παρελθόν.
Εκείνη ακριβώς την εποχή κατάλαβα πως δεν υπάρχει και δημοκρατία. Ούτε υπήρξε και ποτέ. Ακόμα και στην αρχαία Ελλάδα που λέμε και καυχόμαστε γι’ αυτό. Ποιοι ψήφιζαν; Πόσοι δούλοι υπήρχαν; Πια η θέση της γυναίκας τότε; Τι θεωρούσαν ισότητα; Αριστοκρατία υπήρχε και διανομή των ρόλων μεταξύ των ισχυρών.
Με την ίδια λογική και σήμερα, γίνεται η διανομή της εξουσίας, και οι φερόμενοι ως πολιτικοί δεν είναι αυτοί που τελικά κάνουν κουμάντο. Δεν υπάρχει πολιτική, και πολιτικές σχολές, ούτε κατευθύνσεις και οράματα. Πρέπει να είμαστε ρεαλιστές καμιά φορά, και να δούμε πως όλα είναι εμπόριο. Μια διαρκής κίνηση, μια ενέργεια που εξαφανίζει την ύλη, και εδώ ύλη είναι η ανθρώπινη εργασία. Λένε οι εβραίοι πως «το εμπόριο ποτέ δεν πεθαίνει, αρρωσταίνει λίγο και αλλάζει χέρια», αυτήν την φάση μάλλον περνάμε.
Οι βουλευτές και η κυβέρνηση που ο λαός εκλέγει, απλά για να εκτονωθεί το αίσθημα της καταπίεσης, αλλάζουν μόνο στα πρόσωπα, η δουλειά συνεχίζει ή ίδια, σύμφωνα με τα κελεύσματα της πραγματικής εξουσίας, που είναι οι κεφαλαιούχοι ή αλλιώς πως οι αριστοκράτες.
Αυτοί προγραμματίζουν τις κινήσεις και τις «πολιτικές» τους, σύμφωνα με τα συμφέροντα τους, και αφού φτάσουν το λαό στα όρια της έκρηξης, ετοιμάζουν το νέο σωτήρα, (βλέπε Βγενόπουλος). Θα έρθει κατηγορώντας το σύστημα και τους πολιτικούς, και θα τον παρακαλάμε κι’ όλας.
Ένα πολύ κοντινό παράδειγμα στην γειτονική Ιταλία ο Μπερλουσκόνι. Μια γενιά μόλις πίσω χρησιμοποιώντας την τηλεόραση καθιερώθηκε και έγινε άτρωτος, μα έως πότε;
Και μια ο λόγος για τηλεόραση, γνωρίζετε πως στην Αμερική, εάν σου κατάσχουν όλα τα περιουσιακά σου, ακόμα και τα υπάρχοντα σου, την τηλεόραση δεν έχουν δικαίωμα να την κατάσχουν; Επιτρέπει ο νόμος να σου κατάσχουν το ψυγείο και την κουζίνα και όχι την τηλεόραση. Προφανής ο λόγος, η προπαγάνδα.
Προπαγάνδα μέσω της τέχνης. Δεν είναι η πραγματικότητα όσα βλέπουμε στις ταινίες, κρύβουν πάντα δόλο. Ήρωες όπως ο Ράμπο ή Τζεήμς Μπόντ, έφτασαν στο Αφγανιστάν, να βοηθήσουν του μουζαχεντίν, εναντίον των Ρώσων, σήμερα στην πραγματικότητα τι κάνουν οι Αμερικανοί στον ίδιο τόπο; Δεν είναι τυχαία και αυτή η διακωμώδηση της Ελληνικής οικογένειας, στην ταινία, είναι μέρος της ανθελληνικής προπαγάνδας. Σερβιρισμένο με ωραίο και εύγεστο σιρόπι το γέλιο.