Απολογία

Αυτό δείτε το σαν συνέχεια από το προηγούμενο. Η γενιά εκείνη του πολυτεχνείου, είχε λόγους να αγωνίζεται, με το όραμα της ελευθερίας και της δημοκρατίας. Όταν αυτό επετεύχθητε, αναρωτήθηκε, και τώρα;
Τώρα κάτσε στον καναπέ.
Αυτό το τόσο ξεχασμένο έπιπλο. Κάποτε ήταν το μπαουλοντίβανο, που κοιμόταν το παιδί, ή ακόμα η γιαγιά ή ο παππούς αν συνοικούσαν. Ήταν ώρα της γενιάς αυτής να κάνει οικογένεια, και την έκανε χωρίς αναβολή. Και άρχισε τότε ο καναπές να γνωρίζει δόξες. Που τώρα να βγαίνεις στην γειτονιά; το παιδί κλαίει! Γιατί να μαγειρέψεις; παράγγειλε πίτσα!
Η εποχή της πίτσας και της μακαρονάδας. Ήρθε και αυτό το φαινόμενο, και τα ελληνικά σουβλατζίδικα εξαφανίστηκαν. Η βόλτα μέχρι το διπλανό Βίντεο κλαμπ, να πάρουμε δυο ταινίες, και να κάτσουμε στον καναπέ, μπροστά στο home cinema με τα τόσα κανάλια, να τις απολαύσουμε. Και η τέχνη εκπροσωπείται από τον Στάθη Ψάλτη, να βρίζει και να το θεωρούμε χιούμορ, και αυτό καθιερώθηκε και η βρισιά δεν έχει νόημα, έγινε καθημερινότητα. Και αυτά αγκαλιά με το παιδί μας, που το δώσαμε αυτά τα πρότυπα.
Ευμάρεια ίσον ευτυχία. Το παιδί μπορεί να μην έχει αδέλφια, έχει όμως δικό του δωμάτιο και έχει δική του τηλεόραση. Τι οράματα μπορεί να έχει ένα παιδί που δεν αγωνίζεται για κάτι;
Και αυτή η γενιά έτσι μεγάλωσε τα παιδιά της, γιατί δεν είχε άλλο υπόδειγμα. Αυτή η γενιά είναι η σημερινή, που άστοχα χαρακτηρίζουμε αναρχικούς. Είναι παιδιά που αναζητούν ένα όραμα και δεν υπάρχει ο κατάλληλος να τους το εμπνεύσει.
Φταίμε εμείς διότι στην συνέχεια κάναμε ουρές, να αποκτήσουμε επιτέλους τηλέφωνο ασύρματο, (φορητό ή κινητό), όπως θέλεις πές το. Το νομίσαμε ελευθερία να επικοινωνούμε από όπου θέλουμε, δεν αντιληφθήκαμε πως με αυτό παρακολουθούτανε κάθε μας κίνηση. Και το δώσαμε και στο παιδί μας. Για να το παρακολουθούμε, υποτίθεται. Το ρωτάς που είσαι και σου λέει σχολείο, και ακούς μουσική να παίζει.
Η λέξη με την μεγαλύτερη συχνότητα μετά το κλασικό πλέον Μα…..α, είναι βαριέμαι. Παιδιά που βαριούνται να τρέξουν, βαριούνται να παίξουν, βαριούνται να μιλήσουν, εμείς τα κάναμε έτσι. Δεν χρειάζονταν διδαχή, απλά μας μιμηθήκαν. Πήραμε στο παιδί υπολογιστή, όχι γιατί του χρειαζότανε, αλλά για παίζει. Προσωπικά εκνευρίζομαι ακόμα και σήμερα, όταν ακούω να λένε παίζει υπολογιστή. Δεν είναι παιχνίδι εργαλείο είναι. Μπορεί και να διασκεδάζει κανείς, χρησιμοποιώντας games, αλλά δεν είναι παιχνίδι. Δεν είναι ρακέτα, μπάλα, στέκα, κλπ είναι εργαλείο.
Αντί να είμαστε αυστηροί με τα παιδιά και να έχουμε απαιτήσεις, φανήκαμε μπόσικοι να μην τα πληγώσουμε, τους στερήσαμε την δυνατότητα να οικοδομήσουν προσωπικότητα. Ο υπερβολικός προστατευτισμός τα τσαλάκωσε, και δεν το πήραμε χαμπάρι.
Παιδιά που βαριούνται να γράψουν ολόκληρες τις λέξεις όταν επικοινωνούν, παιδιά που σέρνονται εμείς τα κάναμε έτσι. Όμως πάνε φροντιστήριο, μαθαίνουν ξένες γλώσσες, προς τι;
Ο εύκολος δανεισμός από την τράπεζα, είναι ένας άλλος παράγων, που μας έκανε ακόμα μαλθακότερους. Αντί να αγωνίζομαι να βρώ χρήματα, δουλεύοντας διπλά, παίρνω δάνειο. Πως το εξοφλώ; Αυτό είναι δευτερεύων, σημασία έχει να πάρω το δάνειο, όχι το στεγαστικό, αλλά για να πάω διακοπές στην Καραϊβική, λές και η Ελλάδα δεν έχει τόσο νησιά και μάλιστα παρθένα και αμόλυντα από τους τουρίστες.
Και αφήσαμε το πεδίο της δημοκρατίας και του αγώνες της στους επαγγελματίες του είδους. Κάθε καιροσκόπος βολεύτηκε. Και οι αγωνιστές βολευτήκαν αλλά με άλλο τρόπο, με ένα μαξιλάρι ακόμα στην πλάτη του καναπέ. Μπορείς να σηκωθείς τώρα; Από τα τόσα μαξιλάρια θα πέσεις κάτω.
Τα παιδιά μας σε τελική ανάλυση, τι μας φταίγανε και τα κάναμε έτσι;