Τα μεθεόρτια

Αυτή η εβδομάδα που μόλις άρχισε, είναι η τελευταία των κινητών εορτών που δορυφορούνται γύρω από το Πάσχα. Όπως την πρώτη έτσι και την τελευταία καταλύουμε πάντα.
Τι αποκομίσαμε από αυτήν την περίοδο; Ένα ερώτημα που πρέπει να μας απασχολεί. Κάναμε το χρέος μας, μασκαρευτήκαμε, πετάξαμε τον χαρταετό, στολίσαμε το Επιτάφιο, σκάσαμε βαρελότα, τσουγκρίσαμε το κόκκινο αυγό, φάγαμε μαγειρίτσα και σουβλίσαμε το αρνί. Έτσι εκτελέσαμε όσα η παράδοση προστάζει, άρα είμαστε καλοί Χριστιανοί.
Λάθος: ο Χριστός μας πολλές φορές είπε «Εγώ είμαι η Αλήθεια» ποτέ μα ποτέ δεν είπε, Εγώ είμαι η συνήθεια.
Γεννηθήκαμε ορθόδοξοι Χριστιανοί. Για πολλούς η πίστη μας υπήρξε οικογενειακό δεδομένο. Δεν μας έλειψε ποτέ η χριστιανική πνευματικότητα: νηστείες, λατρευτική ζωή, χριστιανικά αναγνώσματα, συμμετοχή στα μυστήρια της Εκκλησίας. Οι γνωστοί και οι φίλοι μας μοιράζονται την ίδια πίστη με μας. Και εμείς συγκαταλέγουμε τους εαυτούς μας στους «εντός της Εκκλησίας». . . άραγε έχουμε σκεφτεί πως όλα τα παραπάνω τα διέθεταν και οι πολύστιγματισμένοι από τον Κύριο Φαρισαίοι;
Μεγαλώσαμε πιστοί στις παραδώσεις μας. Κι οι παραδόσεις μας, μας ήθελαν να ακολουθούμε τα βήματα των προγόνων μας: να παραμένουμε εδραίοι στο όνομα τους, την περιουσία τους, την κληρονομιά τους. μάθαμε ο,τι παραλάβαμε να το φυλάμε σαν τα μάτια μας, να το σεβόμαστε και να το αφήνουμε απείραχτο, να το διατηρούμε όπως διατηρούμε το πράγματα στο ψυγείο ή το μουσείο. Έχουμε όμως άραγε σκεφτεί πως η συνήθεια μας να αφήνουμε το καθετί απείραχτο και κατεψυγμένο, μπορεί να είναι μια παγίδα αμετανοησίας, μια παγίδα που έχει τελικά καταψύξει εμάς τους ίδιους;
Η πνευματικότητα μας έχει ρυθμούς σταθερούς: τακτικός εκκλησιασμός και εξομολόγηση, τήρηση των νηστειών κ.ο.κ. Κι όλα αυτά στο πλάι της «κανονικής» καθημερινής μας ζωής (δουλειά, σπίτι, ποικίλες βιοτικές μέριμνες, ρουτίνα. . . ) Καλά όλα αυτά. . Έχουμε όμως άραγε σκεφτεί πως το θρησκευτικό αυτό πλαίσιο ενδέχεται να μην είναι τίποτα άλλο από μια καλοφτιαγμένη συνταγή «θρησκευτικής» ευκολίας, που αργά αλλά επιτυχημένα μας νανουρίζει στον μακάριο ύπνο της επανάπαυσης και της αδιαφορίας;
Με όλα αυτά, δεν θέλω να απαξιώσω τίποτα από όσα παραλάβαμε ή από όσα ο Θεός θέλησε να είμαστε. Θέλω όμως να πω, πως έχουμε όλοι μας ανάγκη από κάτι, που μας κάνει να βλέπουμε με μάτι άγρυπνο, συνείδηση γρηγορούσα και διάθεση αυτοκριτική, όλα όσα παραλάβαμε και όλα όσα ο Θεός ευδόκησε ή παραχώρησε να είμαστε.
Δεν είναι αργά για κανέναν, εμπρός για άλλη μια προσπάθεια.