Ζωολογία εμπειρική

Παίρνοντας αφορμή από ένα σκαντζόχοιρο, που εισέβαλε στην ηλεκτρονική γειτονιά και σε κήπο φίλου, αναφέρομαι σήμερα στην ζωολογία, σύμφωνα με την δική μου προσωπική εμπειρία.
Και βέβαια δεν θα μιλήσω για γάτες, που τις έχω σπουδάσει πάρα πολύ, αλλά για άλλα όντα.
Μένω όπως είναι γνωστό στη εξοχή, και παραθαλάσσια. Πριν από εξ ή επτά χρόνια, φάνηκε ένας σκαντζόχοιρος. Μου έκανε εντύπωση επειδή δεν είχα ξαναδεί από κοντά. Ρώτησα λοιπόν το γείτονα -τι τρώει-, και η απάντηση ήταν απλή και μονολεκτική, -τίποτα-. Μα είναι δυνατόν; Και όμως είναι.
Μου εξήγησε πως κάπου κοντά, υπάρχει φιδοφωλιά, και τα μικρά φίδια είναι το χόμπι του. Όσο κυκλοφορεί ο σκαντζόχοιρος τα φίδια θα εξαφανίζονται. Τα φίδια πλησιάσανε επειδή φανήκαν ποντικοί. Δεν είχα τότε γάτα, και η φύση έφερε τα φίδια και τον σκαντζόχοιρο. Από τότε ότι περίσσευμα φαγητού υπάρχει, το πετάω σε ορισμένο τόπο, έτσι που οι ποντικοί κατευθύνονται προς τα εκεί, και χορτάτοι δεν πλησιάζουν στο κατάλυμα.
Μόλις κατάφερα και πήρα γάτα, ο σκαντζόχοιρος ήταν περιττός. Η γάτα κυνηγάει και τα ποντίκια και τα φίδια, υπό την προϋπόθεση να είναι ζωντανή. Γιατί η μαγδάλω αυτοκτόνησε στις ρόδες διερχομένου αυτοκινήτου. Ο σκαντζόχοιρος εν τω μεταξύ, πήγε σηκωτός στο δημοτικό σχολείο της πόλης μας, για να δουν και να μάθουν τα παιδάκια πως είναι.
Το εντυπωσιακό είναι πως αμέσως εγκαταστάθηκε μια οικογένεια νυφίτσες. Αμέσως ανέλαβαν το κυνήγι των ποντικιών και των φιδιών. Δεν έχω κανένα πρόβλημα μέχρι τώρα. Παρά το γεγονός πως υπήρχαν δύο σκυλιά, ο Σπίθας και η Αιμιλία, μεγαλόσωμα, δεν έφευγαν, και ας υπήρχε και γάτα. Όταν όμως ήρθε ο τρίχας ένα μαλλιαρό μικρό σκυλάκι, οι νυφίτσες εξαφανίστηκαν.
Η φύση δουλεύει άψογα από μόνη της, και πως αλλιώς να γινότανε αφού είναι δημιουργία του Θεού. Όταν την βιάζουμε δεν ανταποκρίνεται και έχουμε τις αλλοπρόσαλλες καταστάσεις.
Τα σκυλιά αυτά διαδέχθηκε, μετά από το φαρμάκωμα τους, ο Κανέλλος, ακόμα πιο μεγαλόσωμο, που δεν έκατσε πολύ καιρό επειδή δεν μπορούσα να το κουμαντάρω, και μετακόμισε στην γειτονιά. Όταν ήρθε αυτός πάψανε να κατεβαίνουν στην αυλή τα κοράκια και οι γλάροι. Και όσο καιρό ήταν στην αυλή ο ράμπο, δεν ερχόντουσαν. Όταν έφυγε κατεβήκαν πάλι, και τρώνε φαγητό από το ρόκυ, το νέο μας σκυλάκι.
Αυτή την εποχή δεν έχω γάτα, δεν ανησυχώ όμως, πιστεύω πως θα γυρίσει η νυφίτσα.
Λεπτομέρειες, που για τους ανθρώπους της πολιτείας μοιάζουν εξωπραγματικές. Για μας είναι καθημερινότητα.
Κάνω αγώνα να διώξω τα σπουργίτια, που τρυπώνουν στα κεραμίδια. Πήρα αφρό πολυουρεθάνης, και έκλισα τις τρύπες στις άκρες, για να μην μπαίνουν μέσα. Αυτά τώρα έρχονται και κατατρώγουν το ξεραμένο αφρό, και δημιουργούν ευκολότερα φωλιές και μάλιστα ζεστές και απάνεμες. Αυτά τα πουλάκια, επιβιώνουν τρώγοντας εκτός από τα ψίχουλα που πετάω στην αυλή, από τα έντομα που πετάνε γύρω-γύρω από τα λουλούδια. Και εγώ υποχρεώνομαι σε τακτά διαστήματα να σαρώνω την αυλή που γεμίζει κουτσουλιές. Ο κύκλος της φύσης.
Διερωτώμαι καμιά φορά, πως θα ησυχάσω από όλα αυτά; Και η απάντηση είναι απλή, μόνο φεύγοντας και μένοντας σε ένα κλουβί στην πολιτεία (από κείνα που λέγονται διαμερίσματα). Και εκεί θα έχω άλλου είδους ενοχλήσεις, από ζώα που δεν είναι τετράποδα.