Η γιορτή της Μάνας.

Μια ακόμα εορτή που καθιερώθηκε τον τελευταίο αιώνα, προερχόμενη από την Αμερική, για καθαρά εμπορικούς λόγους.
Στο συνονθύλευμα πολιτισμών θρησκειών και πεποιθήσεων στο δημιουργούμενο κράτος της Αμερικής, καθιερωθήκαν και λογιών λογιών μέρες. Μέρα της άνοιξης, μέρα της γυναίκας, μέρα του πατέρα, της μητέρας, των ερωτευμένων, των χωρισμένων, των πολυτέκνων των ατέκνων και πάει λέγοντας, μαζί με αυτές και της μητέρας.
Στην χώρα μας για πρώτη φορά η γιορτής της μητέρας γιορτάστηκε στις 2 Φεβρουαρίου του 1929. Τοποθετήθηκε την ημέρα αυτή θέλοντας να συνδυάσει την Γιορτή της ημέρας με την Χριστιανική εορτή της Υπαπαντής. Τελικά κατά την διάρκεια της δεκαετίας του 60 η γιορτή μεταφέρθηκε από τις δύο Φεβρουαρίου στην δεύτερη Κυριακή του Μαΐου.
Άλλη μια καθαρά εμπορική εορτή, να ενισχύσουμε με έμμεσο τρόπο το εμπόριο, αφού το δώρο, μικρό ή μεγάλο έχει καταστεί απαραίτητο. Η ουσία όμως ποιά είναι;
Δράττουμε την ευκαιρία να τοποθετήσουμε την σχέση μάνας και παιδιού στην σωστή θέση; Ή μάλλον μας αρκεί ένα λουλούδι και ένα φιλάκι και έξω από την πόρτα.
Η σύγχρονη μάνα διαφέρει πολύ από την παραδοσιακή. Παρά το γεγονός πως το μητρικό φίλτρο είναι αναλλοίωτο στους αιώνες, έχει απαίτηση της αναγνωρίσεως των κόπων της. Αυτό δεν συνέβαινε παλαιότερα. Τότε η γυναίκα είχε μόνο υποχρεώσεις και καθόλου δικαιώματα.
Στεκότανε η μάνα δίπλα στο παιδί, και το ενθάρρυνε σε ότι εκείνο αποφάσιζε, και το βοηθούσε κι’ όλας. Σήμερα ακούω παράπονα του τύπου (αυτό το παιδί δεν καταλαβαίνει με τίποτα). Είναι λάθος. Το παιδί καταλαβαίνει ότι εκείνο νομίζει. Άραγε ο γονιός και η μάνα περισσότερο, προσπαθεί να το καταλάβει;
Αναφέρουμε εδώ στα μεγάλα παιδιά, γιατί για τα μικρά υπάρχει άλλη μεταχείριση. Όσο το παιδί μεγαλώνει, μεγαλώνει και ο γονιός, και πρέπει να ωριμάζει.
Συζήτηση με το παιδί σημαίνει, προσπάθεια να κατανοήσω τον μηχανισμό σκέψεως του, και όχι προσπάθεια να του επιβάλω την δική μου εκδοχή ως θέσφατο. Είναι απαράδεχτο να μην αποδίδουμε ποτέ δίκιο στο παιδί, για να μην τραυματισθεί ο δικός μας εγωισμός. Όπως απαράδεκτο είναι να μην του χαλάμε και κανένα χατίρι, για να μην τραυματισθεί η σχέση εξάρτησης.
Βοηθάμε το παιδί δίνοντας του πνευματικά εφόδια. Ήθος, λογική και ευπρέπεια, είναι εκείνα τα χαρακτηριστικά που πρέπει να εμφυτευτούν στα παιδιά. Οι ξένες γλώσσες και οι σπουδές έρχονται σε δεύτερη μοίρα.
Προτιμότερο να τους μεταδώσουμε ιδανικά, παρά να τα φορτώσουμε υλικά. Έχοντας λόγω ύπαρξης, δεν θα κινδυνεύσουν από τον μηδενισμό των πάντων, που εξελίσσεται όσο περνούν οι μέρες σε μάστιγα.
Να μάθουμε στα παιδιά να ψαρεύουν, και να μην τους δίνουμε το ψάρι, καθώς λέει η κινέζικη παροιμία.
Τελειώνοντας, άφησα το σημαντικότερο, να μην φερόμαστε στα παιδιά με το σύνδρομο της πεθεράς. Αυτό σημαίνει για όσους αγνοούν τον όρο, να μην θέλουμε πάντα να έχουμε τον τελευταίο λόγο. Στο κάτω κάτω αυτά έρχονται εμείς φεύγουμε.