άσωτος π Μωυσής Αγιορείτης

Από του συγχρόνους λογίους Μοναχούς είναι ο π. Μωυσής Αγιορείτης. Συχνά πυκνά το καλούνε και δίνει διαλέξεις, αυτές μετά μαζεύονται και γίνονται βιβλία. Από ένα τέτοιο βιβλίο, και από μια ομιλία με θέμα τον άσωτο υιό, δανείζομαι σήμερα ένα απόσπασμα. Πρόκειται για ένα εμβόλιμο θέμα μέσα στο κυρίως θέμα.
Επειδή με εκφράζει απόλυτα ο συλλογισμός του, και πολλάκις έστω και με λιγότερο περίτεχνα λόγια, τα ίδια έχω λέω και εγώ, σας παραθέτω το απόσπασμα.

«Ο νέος της παραβολής έφυγε από το σπίτι του και δεν μπορούμε να τον δικαιολογήσουμε. Στο σπίτι του υπήρχε ησυχία, ασφάλεια, κατανόηση, επάρκεια, αγάπη, συνεννόηση και στοργή. Οι νέοι που φεύγουν από τα σπίτια τους σήμερα, γιατί δεν είναι πάντα καταφύγια και λιμάνια αλλά ανταριασμένες θάλασσες, με συνεχείς συζυγικούς καυγάδες, γκρίνιες, ζηλοφθονίες, καχυποψίες, ύβρεις κι έλλειψη αληθινής αγάπης. Το παιδί πιο πολύ και από την τροφή θέλει την στοργή.
Έρευνες απέδειξαν πως η εγκληματικότητα των νέων πηγάζει κατά πολύ από την στέρηση της αγάπης των γονέων και από την διάλυση των οικογενειών. Τα παιδικά βιώματα συνοδεύουν πάντοτε στην ζωή του τον άνθρωπο. Η μεγαλύτερη χαρά για το παιδί είναι η ομόνοια, ειρήνη και αγάπη των γονέων του, από τους οποίους αντλεί παραδείγματα. Δυστυχώς η ειρήνη απουσιάζει από την οικογένεια και η χαρά δεν είναι αληθινή και μόνιμη. Η νευρικότητα και το άγχος της πόλης έχει περάσει στα σπίτια. Οι γονείς δεν είναι πια ταπεινοί δάσκαλοι, υπομονετικοί, προσευχόμενοι, ανεκτικοίθ και πρόσχαροι. Θέλουν να επιβάλουν με το στανιό τη σκέψη τους, δεν αναπτύσουν διάλογο αλλά μονόλογο μονότονο, με συνεχείς παρατηρήσεις, επιτιμήσεις, υποδείξεις, επιπλήξεις και απειλές.
Η ανειλικρίνεια, η αδιακρισία, η ψυχρότητα και η αψυχολόγητη αυτή συμπεριφορά δημιουργεί ένα βαρύ οικογενειακό κλίμα. Δυστυχώς και η σύγχρονη ελληνική οικογένεια πάσχει από ανία και πλήξη, καχυποψία και κατήφεια.
Νομίζεται ότι είμαι υπερβολικός; Μα έρχονται στο Άγιον Όρος παιδιά και μου παραπονιούνται. Φθάνουν σύζυγοι με δάκρυα λέγοντας πως δεν ανέχονται άλλο τη γλώσσα της γυναίκας τους που κάνει την χριστιανή. Παραπονούμεθα για την ελληνική νεολαία με πρόχειρα λόγια. Παραπονούνται οι γονείς που απουσιάζουν τα παιδιά από το σπίτι, που αργούν να επιστρέψουν το βράδυ. Δεν έσκυψαν μέσα τους να δούνε μήπως φταίνε λίγο και ίδιοι. Ξέρετε δεν με καλούν πια να μιλήσω στις σχολές γονέων, γιατί υποστηρίζω πιο πολύ τα παιδιά. . .Δεν λέω πως δεν φταίνε και τα παιδιά, όμως νομίζω ότι πρέπει να είμαστε πιο αυστηροί και απαιτητικοί από τους μεγάλους, από τους γονείς. Μήπως θα μπορούσαμε να μιλάμε και για άσωτους γονείς; Μήπως τους νέους απομάκρυνε η αδιαφορία του πατέρα και η παραξενιά της μητέρας; Μήπως τους κυνηγούσε το πάντα αυστηρό βλέμμα του κυρίαρχου πατέρα;
Ας αναρωτηθούμε με φόβο Θεού κι ας απαντήσουμε στον εαυτό μας με κάθε δυνατή ειλικρίνεια.»

Μια ακόμη πρόταση σαν επιδόρπιο
«άφησε την αληθινή ψυχαγωγία και πήγε στην περιπετειώδη διασκέδαση».
Τους δίνουμε άραγε αρκετή ψυχαγωγία, που να μην γυρεύουν διασκέδαση;