Τα γενέθλια

Μεγάλη εορτή και σχόλη σήμερα των Αγίων Πάντων, βρέθηκα και εγώ σε ένα πανηγύρι στο νησί μας. Άρχισε ήδη το καλοκαίρι με τα πανηγύρια του. Στην Σάμο υπάρχουν παραπάνω από 700 ναοί μικροί και μεγάλοι και ο καθένας με την σειρά του έχει την τιμητική του μέρα.
Μετά από το καθιερωμένο κέρασμα του καφέ με τους λουκουμάδες, και αφού αραίωσε ο πολύς κόσμος, προσφέρθηκε κι άλλο κέρασμα, αυτή την φορά από ένα κορίτσι, με το οποίο ως συνήθως προσπάθησα να πιάσω κουβέντα. Πρόκειται για ένα παιδί που δεν έχει τελειώσει ακόμα το δημοτικό.
-χρόνια πολλά, απήντησα στο κέρασμα, -πως σε λένε;
-Πουλχερία
-ωραίο όνομα έχεις, σε φωνάζουν Ρία;
-όχι βέβαια, ο Παπάς με βάπτισε Πουλχερία, αντέδρασε.
-καλά λέω μην θυμώνεις, γιορτάζει σήμερα και κερνάς; Των Αγίων Πάντων;
-όχι εορτάζω στις 10 Σεπτεμβρίου, σήμερα έχω γενέθλια.
-γεννήθηκες δηλαδή στις 30 Μαΐου;
-όχι, τρίτο όχι αυτή την φορά ανεκτικό και νευριασμένο, -σαν σήμερα Αγίων Πάντων βαπτίστηκα. Και πριν προλάβω να ξαναρωτήσω κάτι, έσπευσε να φύγει, πιστεύω, απορημένο με την άγνοια μου, ή την αδιακρισία μου.
Συνέχισε να κερνά τους υπόλοιπους πανηγυριστές, ενώ ο διπλανός μου χαμογέλασε συγκαταβατικά, -ξέρεις είναι Γεωργιανοί, άλλος κόσμος άλλα μυαλά. Στην παρατήρηση μου πως έχει απόλυτο δίκιο, του κακοφάνηκε και ξίνισε λίγο τα μούτρα του, εμένα όμως μου έδωσε το σημερινό θέμα.

Τι σημαίνει γενέθλια; Η Εκκλησία μας τιμά και εορτάζει μόνο τρία Γενέθλια, του Χριστού, της Παναγίας και του Τιμίου Προδρόμου. Όλες οι άλλες εορτές είναι, μνήμη του μαρτυρικού ή όποιου άλλου είδους θανάτου που επήλθε. Με άλλα λόγια η εορτή είναι το μνημόσυνο του Αγίου, του οποίου ψέλνομε (άδουμε) τα κατορθώματα του.
Μου έλεγε παλιά ένας καλός φίλος και Ιεραπόστολος στην Αφρική, πως υπάρχουν σε κάποια μέρη, ορισμένες φυλές, πού όταν έρθει στον κόσμο παιδί παραδόξως δεν χαίρονται και δεν πανηγυρίζουν, αλλά θλίβονται και πενθούν. Οι συγγενείς μαζεύονται στο σπίτι του νεογέννητου παιδιού, μοιρολογούν και λένε: «το καημένο το παιδάκι! Σε τι κόσμο γεννήθηκε! Τι το περιμένει! Τι στενοχώριες! Τι αγωνίες! Τι βάσανα! Τι αρρώστιες! Και μετά; Ο . . θάνατος! Τροφή για τα σκουλήκια!»
Και πάλι όταν πεθαίνει, τότε χαίρονται! Δοξολογούν το θεό τους, που τον λύτρωσε απ’ αυτόν το παλιόκοσμο! Και ησύχασε επιτέλους. . .
Αψυχολόγητες (για μας) συνήθειες! Αν είναι δυνατόν να θλίβεσαι και να κλαίς, όταν γίνεσαι γονιός, και να χαίρεσαι, όταν χάνεις το παιδί σου!
Όμως: μήπως μέσα σ’ αυτό το σκηνικό, υπάρχει κάποια δόση αληθείας; Μήπως αυτοί οι άνθρωποι έχουν δίκιο;
Αν πράγματι ο άνθρωπος γεννιέται για να μαστίζεται από τις στεναχώριες, την μοναξιά, την πλήξη, το άγχος, τις αγωνίες, τις αρρώστιες . . . .καλλίτερα να μην γεννιέται!
Για τους χριστιανούς, που βαπτίστηκαν στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος υπάρχει και μια άλλη γέννηση, είσοδο σε μια άλλη ζωή, την Αληθινή Ζωή, που δίνει νόημα στην παρούσα άχρωμη ζωή, που δεν καταλήγει στον θάνατο, αλλά μέσου του θανάτου οδηγεί τον άνθρωπο στην Αθάνατη και Αιώνια Ζωή, ¨ένθα ουκ έστι πόνος, ου λύπη, ου στεναγμός¨.
Με άλλα λόγια υπάρχουν δύο ειδών γεννήσεις: η σαρκική και η πνευματική.
Με την πρώτη εισερχόμαστε στην επίγεια βιολογική ζωή του κόσμου τούτου (που είναι χάρισμα και της αλόγου κτίσεως ερπετών, ζώων, πετεινών κλπ)
Με την δεύτερη εισερχόμεθα στην ουράνια πνευματική ζωή.
Ασφαλώς ανώτερη είναι η πνευματική ζωή, και όχι η βιολογική, που είναι (ξαναλέω) προνόμιο και των αλόγων όντων! Και άρα για τους ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ ανώτερη είναι η πνευματική γέννηση (η Βάπτιση) και όχι η σαρκική.
Ο Μέγας Βασίλειος γράφει κάπου, περί του Αγίου Πνεύματος, «Ει γαρ αρχή μοι ζωή το βάπτισμα, και πρώτη ημερών εκείνη η της παλιγγενεσίας ημέρα», θεωρεί δηλαδή την ημέρα της βαπτίσεως ως πρώτη της ζωής Του.
Ακόμα και σήμερα υπάρχουν Αγιορείτες Μοναχοί, που κάνοντας ένα ακόμη βήμα θεωρούν πρώτη ημέρα της ζωή τους, την ημέρα της κουράς τους, (χειροθεσίας), και στο αδιάκριτο ερώτημα, πόσων χρονών είσαι; Λογαριάζουν τα χρόνια της υπακοής μονάχα.
Παλιά, οι γονείς μας, οι παππούδες μας γιόρταζαν με χαρά και καμάρι την ονομαστική τους εορτή. (αυτή που έχει σχέση με το βάπτισμα).
Την γιόρταζαν μάλιστα όχι κοσμικά, αλλά πνευματικά, εκκλησιαστικά. Στο σπίτι η νοικοκυρά ετοίμαζε την «λειτουργιά».
Ο εορταζόμενος ανήμερα της γιορτής του εκκλησιαζότανε. Ήταν αδιανόητο την ημέρα αυτή μα μείνει αλειτούργητος.
Αντίστροφα στην Ευρώπη και στην Αμερική η ονομαστική εορτή γιορτάζεται υποτονικά ή καθόλου, ενώ τα γενέθλια, η είσοδος στην βιολογική ζωή του κόσμου τούτου γιορτάζονται πανηγυρικά, με δώρα ευχές και τραγούδια..
Τώρα τα «γενέθλια» έχουν εισβάλει για καλά στο σώμα της Ελληνικής κοινωνίας! Τείνουν στην Πατρίδα μας να περιθωριοποιήσουν ή και να εξαφανίσουν την ονομαστική εορτή που μύριζε λιβάνι.