Ολοι θα γυρίσουμε στα χωριά μας , να φυτευουμε λαχανικα και να βόσκουμε τα ζωντανά για να επιβιώσουμε"
Περιδιαβαίνοντας στο διαδίκτυο, (σερφάροντας στα Ελληνικά), πέρασα και από το τρωκτικό, και είδα την φωτογραφεία που παραθέτω, με το σκωπτικό και ολιγόλογο σχόλιο, αυτού που ανώνυμα αναφέρεται ως Αναγνώστης.
Για όσους δεν γνωρίζουν το τρωκτικό είναι ένα Blog, που αναρτούν κάποιοι επώνυμοι και ανώνυμοι τις απόψεις τους για διάφορα θέματα. Το πρώτο σε επισκεψημότητα, αλλά όχι σε ποιότητα.
Τα κατάφερε τελικά να μας πάει στο χωριό; Μα σε πιο χωριό;
Το ελληνικό χωριό κάποτε ήταν γεμάτο από αγνούς ανθρώπους, που το αγαπούσανε και το πονάγανε. Πόσοι αγώνες δεν έγιναν για να ονομασθούν χωριά και ενορίες οι συνοικισμοί, και να αποκτήσουν Παπά, πρόεδρο και δάσκαλο. Οι αλληλέγγυοι κάτοικοι μοιάζουν να είναι μακρινή φιγούρα, σαν από παραμύθια.
Έχουμε στην Κρήτη ένα χωριό π.χ. το Αρκάδι, που όλοι τους οι κάτοικοι λέγονται Σκουλάδες, εκτός από ένα-δύο σώγαμπρους. Αυτό σημάνει πως όλοι είναι μιας οικογένειας απόγονοι. Πιστεύω πως δεν είναι το μόνο, ασφαλώς και θα υπάρχουν κι άλλα, εγώ αυτό γνωρίζω και το αναφέρω ενδεικτικά.
Αυτού του είδους τα χωριά είναι καταδικασμένα στην αφάνεια. Αρχίζοντας με τις συγχωνεύσεις των σχολείων, για να μάθουν τα παιδιά μας καλλίτερα τα γράμματα, κλείσαμε τα μονοθέσια σχεδόν όλα. Αναλογίστηκε άραγε κανείς πως ένα παιδί που πάει σε άλλο χωριό για το σχολείο, αρχίζει να υποτιμά το χωριό του; Του φαίνεται υποδεέστερο, και καλλιεργεί μια μανία φυγής, στην πρώτη ευκαιρία φεύγει, για να μην γυρίσει ποτέ. Ο γυρισμός σημαίνει αποτυχία και ο εγωισμός του Έλληνα δεν το αντέχει.
Το δεύτερο δυνατό κτύπημα στο Ελληνικό χωριό, ήταν ο Καποδίστριας, συγχωνευτήκαν χωριά και κοινότητες και δημιούργησαν τους δήμους. Έχασε ο χωρικός τον άνθρωπο του, τον πρόεδρο που σμίγανε στο καφενείο και τα λέγανε και ξεθύμαιναν. Για ένα χαρτί πρέπει να πάει στον Δήμο, και εκεί γνώρισε την γραφειοκρατία, σε όλο της το μεγαλείο. Σιχάθηκε και θέλει και αυτός να φύγει και καταλήγει αν είναι σε παραγωγική ηλικία σε ένα κεφαλοχώρι.
Ο τρίτος ισχυρός κρίκος του χωριού, ο Παπάς, έγινε ακριβοθώρητος. Με την απομάκρυνση από την Εκκλησία, και την ολοένα αυξανόμενη μείωση των ιερατικών κλίσεων, εξέλειπε και ο εφημέριος του χωριού. Υπάρχουν Παπάδες που εξυπηρετούν τρία και τέσσερα χωριά, όταν στις πολιτείες υπάρχουν σε κάθε Ναό από δύο τουλάχιστον και παραπάνω.
Τώρα έρχεται ο Καλλικράτης, τυχαία νομίζετε; Μάλλον γελιέστε;
Οργανωμένα και στην κατάλληλη στιγμή έρχεται. Απηυδισμένοι και αγανακτισμένοι οι κάτοικοι των μεγαλουπόλεων σκέπτονται να γυρίσουν στα χωριά, αλλά σε ποιά χωριά;
Σε αυτά τα χωριά που δεν υπάρχει πρόεδρος, παπάς και δάσκαλος. Όχι σε αυτά, αυτά είναι ρημάδια, γεμάτα χαλάσματα. Από την εποχή της μεγάλης φυγής στην δεκαετία του 60, έχουνε να καλλιεργηθούν χωράφια και ρουμανιάσανε. Φύγανε τότε γιατί δεν του ζούσε η ύπαιθρος, σήμερα θέλουν να επιστρέψουν γιατί δεν μπορεί να τους ζήσει η πόλις. Με θλίβει πραγματικά όταν κάποιοι σκέφτονται, να μετακινηθούν σε άλλες χώρες και σε άλλες πολιτείες. Η αστυφιλία είναι αρρώστια που στο τελικό στάδιο τρώει τα παιδιά της.
Θα επιστρέψουν σε ένα χωριό του Καλλικράτη, που δεν θα είναι όμως χωριό αλλά πολίχνη, με αστυνόμο και τροχονόμο, με υπηρεσίες και νοσοκομείο, γιατί έτσι έχουν μάθει να ζουν πλέον, και δεν συμβιβάζονται με κάτι λιγότερο. Θα ψάχνουν και εδώ το μεροκάματο και δεν θα βρίσκουν, διότι χωράφια να καλλιεργούν δεν κατέχουν, και τα χωράφια είναι μακριά.
Υπάρχουν νησιά που περνάνε δύσκολες ώρες, και πολλές φορές αποκλείονται. Οι κάτοικοι αυτών έχουν προσαρμοστεί και δεν αγχώνονται. Είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν μπορούν να προσαρμοστούν οι έλκοντες την καταγωγή τους από αυτά.
Η σημερινή οικονομική κατάσταση μοιάζει με πόλεμο, και είναι κι’ όλας. Το πρώτο χρόνο του πολέμου αιφνιδιαστήκαν οι επαρχιώτες, το δεύτερο οργανωθήκαν και αντισταθήκαν. Φυτέψανε παραπάνω αγαθά και επιβιώσαν.
Οι Αθηναίοι ας θυμηθούν την προτροπή του Μεταξά, «σε κάθε μπαλκόνι, αντί για λουλούδια να βάλτε ζαρζαβατικά». Το γράφω θέλοντας να προλάβω τα επόμενα μέτρα, στα οποία ασφαλώς θα περιλαμβάνεται αυτή η απόστροφος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου