Αλήθειες

Πριν από λίγο καιρό πειράζοντας όπως συνηθίζω κάποιο παιδάκι, του λέω «θα σε φάω», και εκείνο σηκώνοντας το μανίκι του, απαντά με εκείνη την αθωότητα που έχουν τα παιδιά των 5-6 χρόνων, «είμαι αδύνατος ακόμα, περίμενε να χοντρύνω και μετά».
Κατέγραψα αυτήν την απάντηση στο μυαλό μου, ως έξυπνη και χαριτωμένη. Δεν θα ασχολιόμουν με αυτή, αν δεν έπαιρνα μια εξ ίσου έξυπνη και διπλωματική απάντηση από ένα άλλο παιδάκι. Ο πράγματι απολαυστικός διάλογος έχει ως εξής:
-τι θα γίνεις άμα μεγαλώσεις;
-μεγάλος
-καλά μεγάλος, τι άλλο θα γίνεις;
-μπαμπάς
-εκτός από μεγάλος και μπαμπάς τι άλλο;
-τίποτα
-πως τίποτα, δεν θέλεις γιατρός, αεροπόρος, παπάς; Επέμενα εγώ
-άσε με πρώτα να μεγαλώσω και τα ξαναλέμε.
Το παιδάκι αυτό ήταν 5-6 ετών. Αυτός ο διάλογος φανερώνει μια ευστροφία του μυαλού του, αλλά και μια απαισιοδοξία, μια αβεβαιότητα αν θα μεγαλώσει. Και σίγουρα δεν εκφράζει μόνο αυτό και ούτε και εγώ αναφέρομε στο συγκεκριμένο άτομο.
Έχει η δική μας ανασφάλεια καταλάβει και τα παιδιά. Όχι μόνο εκείνα που βρίσκονται στην αρχή της ενηλικίωσης, αλλά και τα πολύ μικρά. Φαινόμενο της εποχής, η πολύ εξυπνάδα να έχει για συντροφιά την απαισιοδοξία.
Κάποια χρόνια νωρίτερα, το παιδί έκανε σχέδια από πολύ νωρίς, και έψαχνε δικαιολογία, όταν για κάποιον λόγο τα άλλαζε. Ήθελε να είναι τακτοποιημένο συνειδησιακά. Είχε άραγε δίκιο;
Αν κοιτάξουμε προσεκτικά στον περίγυρο μας, θα δούμε ένα σωρό ανθρώπους, που άλλα στοχεύανε, άλλα σπουδάσανε και τελικά αλλού προκόψανε. Που πήγαν άραγε τα όνειρα αυτών των ανθρώπων;
Τα ταλέντα του κάθε ανθρώπου φανερώνονται καθ’ όλη διάρκεια της ζωής του. Οι βιοτικές ανάγκες όμως, επιτακτικά του τα θάβουν. Και μένει η πίκρα και ο καημός, που κυρίως στους μεσήλικες έρχεται με την μορφή του ελέγχου. «τι έκανα στην ζωή μου;»
Τότε χρειάζεται η αυτοσυνείδηση, και το θάρρος να πούμε «επέζησα». Δεν έγινα βιομήχανος, δεν έγινα αεροπόρος, έγινα όμως οικογενειάρχης, έγινα δένδρο που έβγαλε κλαδιά, και αν ο κορμός δεν βγάζει καρπούς τα κλαδιά το κάνουν.
Στην εποχή μας δυστυχώς απογοητευόμαστε ευκολότερα από το παρελθόν, και προσπαθούμε λιγότερο.
Ο αγρότης σήμερα που δεν διαθέτει τρακτέρ, θα έχει σκαφτική μηχανή. Αν είναι χαλασμένη, δεν πιάνει την τσάπα μέχρι να την φτιάξει. Ξέμαθε την χρήση της, ή μάλλον είναι πολύ κουραστικό το σκάψιμο με την τσάπα και το αποφεύγει. Η χρήση της όμως, είναι καθημερινή στα χέρια του κηπουρού, και ο κηπουρός βγάζει λουλούδια από τον κόπο αυτό.
Συμπέρασμα, τα λουλούδια θέλουν πολύ κόπο και μεράκι, αλλά δεν τρώγονται.