Υπομονή

Ερώτημα που μου τέθηκε εδώ και μερικές μέρες, από φίλο «μα πόση υπομονή;». σπεύδω να απαντήσω σήμερα με λόγια όχι δικά μου, αλλά του Μεσογαίας και Λαυραιωτικής Νικολάου, από ένα βιβλίο, που εντελώς τυχαία βρέθηκε στα χέρια μου. Τίτλος του, «από το καθημέραν στο καθ’ ομοίωσιν».

«Η αρετή της υπομονής, που πολλές φορές την επικαλούμαστε κυρίως για τους άλλους, είναι πολύ αναγκαία σε μας και εξίσου δύσκολη στον αγώνα της.
Υπομονή δεν είναι η εξ ανάγκηςς αποδοχή των γεγονότων, επειδή δεν μπορούμε να κάνουμε διαφορετικά. Ούτε πάλι η αγχώδης, κατά κάποιο τρόπο, αναμονή μιάς απολύτρωσης από την δοκιμασία που περνούμε. Αλλά υπομονή είναι η μυστική προσδοκία της αποκάλυψης του Θεού στη ζωή μας. Της φανέρωσης του θελήματος Του σε χώρους, χρόνους και συνθήκες που δεν συνηγορεί η λογική και η φύση μας, η ελπιδοφόρα αναμονή της πειστικής μεταμόρφωση της δοκιμασίας σε θεϊκή ευλογία.»