Από άλλη σκοπιά

Το μοναστήρι να είναι καλά και οι καλόγεροι ν’ αλλάζουν, λέει μια παροιμία. μετά τα χθεσινά γεγονότα, θα την παραφράζαμε «η Βουλή να είναι καλά, και Βολευτές ν’ αλλάζουν».
Λυπηρά όλα όσα γίνανε, ψάχνουμε τους εγκληματίες, υποτίθεται, αλλά η συνέχεια του έργου γίνεται χωρίς ανάπαυλα.
Μια σκέψη θέλω να αποτυπώσω σήμερα, αντλώντας την από το μοναστηριακό τρόπο ζωής. Όχι μην νομίζεται πως θα κάνω προπαγάνδα υπέρ αυτού, άλλωστε η κλήση είναι απόλυτα προσωπική υπόθεση του καθενός.
Στην δύσκολη κατάσταση που φτάσαμε ως κοινωνία, με τις θέσεις εργασίας να είναι εξαιρετικά λιγότερες από τα εργατικά χέρια που προσφέρονται, δυο τρόποι υπάρχουν να λυθεί η εξίσωση. Η να αυξηθούν τα πόστα, ή λιγοστέψουν οι υποψήφιοι. Θα αναφερθώ στην δεύτερη πιθανότητα, αν και κινδυνεύω να χαρακτηριστώ ως αντί φεμινιστής.
Με την έξοδο της γυναίκας στην αγορά εργασίας, άρχισε να χαλά ο κοινοβιακός τρόπος ζωής της οικογένειας. Η ύπαρξη δύο ταμείων και η διαχείριση με διαφορετικά κριτήρια, έφερε την καταστροφή. Έχουμε την περίπτωση που το ζευγάρι προγραμματίζει χωρίς να ομονοεί. Αν έχουμε και εργαζόμενα παιδιά που συνοικούν, έχουμε και άλλα κουμάντα.
Λίγα χρόνια παλαιότερα η γυναίκα νοικοκυρά, έκανε το κουμάντο όσων τις κουβαλούσε ο άντρας και τα παιδιά. Δεν ήταν εργαζόμενη, ήταν όμως ο κυρίαρχος παράγων μέσα στην οικογένεια. Γύρω από αυτήν στριφογύριζαν πάντες. Ο τρόπος ζωής της οικογενείας ήταν κοινοβιακός. Στο κοινόβιο υπάρχει αλληλεγγύη. Στο κοινόβιο το έλλειμμα του ενός το συμπληρώνει ο άλλος.
Σήμερα ο τρόπος ζωής της οικογενείας είναι ιδιόρρυθμος, και όπως ο ιδιόρρυθμος μοναχισμός είναι κακός, έτσι και η ιδιόρρυθμη οικογένεια είναι διαλυμένη. Εάν σταματήσει η γυναίκα να εργάζεται, θα συμβούν τα παρακάτω.
Θα περισσέψουν κατ’ αρχάς θέσεις εργασίας, να απασχοληθούν άνδρες. Θα ξαναμάθει να κάνει παιδιά, και να είναι η μητέρα που τα ανατρέφει. Θα κλείσουν με αυτόν τον τρόπο οι παιδικοί σταθμοί, που δεν θα έχουν αντικείμενο εργασίας. Το παιδί στα πρώτα πέντε χρόνια της ζωής του έχει απόλυτη εξάρτυση από την μάνα του, στο παιδικό σταθμό δεν αναπληρώνεται αυτή η ανάγκη. Θα έχει χρόνο να αναθρέψει όσα παιδιά έρθουν, χωρίς να καταφεύγει στον φόνο μέσω της έκτρωσης.
Θα μυρίσει το σπίτι φαγητό μαγειρεμένο, και ψωμί ζυμωμένο. Τα κάθε είδους delivery, θα εκλείψουν. Το αγνό φαγητό θα έχει ως αποτέλεσμα την ευρωστία όλης της οικογένειας. Το χαμόγελο που θα προσφέρει ανοίγοντας την πόρτα θα αναζωογονήσει όλο το κλίμα.
Θα ξαναποκτήσει την προσωπικότητα της νοικοκυράς, που γύρω της όλοι θα στροβιλίζονται και θα την έχουν ανάγκη. Θα επανέλθει το κοινόβιο, το κοινό ταμείο στην οικογένεια, και οι κοινές επιδιώξεις.
Τέλος θα επανεξετάσουμε την στάση μας απέναντι στην ζωή, τι ζητά η γυναίκα τελικά, οικονομική και κοινωνική αναγνώριση; ή την οικογενειακή θαλπωρή και καταξίωση;