Το μελτέμι

Το σημερινό μελτέμι με έκαμε να παρατηρήσω πιο επισταμένα την θάλασσα, την οποία κάθε μέρα χαιρετάω πρωί και βράδυ επειδή είμαστε γείτονες. Πάνω από τα βραχάκια που είναι κτισμένο το κατάλυμα μου, βλέπω κάθε πρωί τον ήλιο να βγαίνει από την μια άκρη, και το βράδυ να φεύγει από την άλλη. Την απεραντοσύνη της θαυμάζω, και δοξάζω τον Δημιουργό.
Σήμερα όμως το μελτέμι με έβαλε σε σκέψη, παρατήρησα πως στα εκατομμύρια κύματα, κανένα δεν μοιάζει με το άλλο. Καθένα έχει τον δικό του παλμό, το δικό του ύψος, την δική του χάρη και όλα μαζί με την σειρά χτυπάνε τα βραχάκια σβήνονται, χάνονται και νέα δημιουργούνται. Ασυναίσθητα ο νους μου πήγε στον μεγάλο ποιητή Αριστοτέλη Βαλαωρίτη, που με οίστρο περιέγραψε το κύμα και το βράχο, στο πασίγνωστο ποίημα του «μέριασε βράχε να διαβώ», μια αλληγορία με τον έλληνα ραγιά και τον τούρκο αφέντη.
Θάλασσα ο Έλληνας, πήγαινε και ερχόταν, μέχρι που έφαγε τα σωθικά του βράχου, Τούρκου και ελευθερώθηκε. Πραγματική θάλασσα ο Έλληνας, ο καθένας με το δικό του παλμό, με την δική του χάρη, με την δική μοναδική προσωπικότητα που δεν αντιγράφεται και δεν επαναλαμβάνεται. Επιτυχημένη στο έπακρο η αλληγορία, διότι ο καθένας προσπαθεί με τις δυνάμεις του, να γκρεμίσει τον βράχο, και να επικρατήσει η θάλασσα.
Ως εδώ καλά. Μετά όμως, τα κάνε θάλασσα. Την ελευθερία την διαδέχθηκε η φιλοδοξία και αντιπαράθεση και γέμισαν οι φυλακές αγωνιστές, σαν το νερό κάθισε που στα λακκάκια του βράχου και εξατμίστηκε ή γίνηκε αλάτι.
Τα χρόνια πέρασαν έγινε η Ελλάδα των δυο ηπείρων και των πέντε θαλασσών. Ως εδώ καλά. Μετά όμως, τα κάνε θάλασσα και την μεγάλη Ελλάδα διαδέχθηκε ο διχασμός και η καταστροφή.
Ήρθε και ο άλλος μεγάλος πόλεμος, και όσο υπήρχε βράχος, η Γερμανική κατοχή, τον κτυπούσανε τα κύματα να πέσει, και όταν έπεσε ο βράχος και τελείωσε ο πόλεμος, τα ξανά κάνε θάλασσα και άρχισε ο διαχωρισμός ανάμεσα στους Έλληνες, και γέμισαν τα ξερονήσια.

Που με πήγε σήμερα ο λογισμός; Γιατί ο Έλληνας να μην ομονοεί ποτέ; Γιατί να είναι τόσο ισχυρογνώμον; Γιατί να μοιάζει τόσο με την θάλασσα ο ρωμιός;