Ο εχθρός

Πυθαγόρα, Ποιός δεν έχει εχθρούς; πες μου.
Ρητορικό το ερώτημα που τέθηκε είναι κανείς άνθρωπος χωρίς εχθρούς. Πως θα προσωποποιήσουμε τον εχθρό; Να αναφέρω μερικά παραδείγματα της έχθρας. Ο διαβητικός το πρωί που θα μετρηθεί αν το αποτέλεσμα δεν τον ικανοποιεί εχθρεύεται το αλεύρι την ζάχαρη και τα παράγωγα τους. Ο υπερτασικός εχθρεύεται το αλάτι. Ο τεμπέλης θεωρεί εχθρό το ξυπνητήρι. Ο οδηγός τον Τροχονόμο και πάει λέγοντας, θα μπορούσα να αναφέρω πολλές παρόμοιες έχθρες. Θυμάμαι με νοσταλγία, τον καιρό που υπηρετούσα στο στρατό, σε ασκήσεις ολόκληρος ο λόχος έκανε προέλαση και επίθεση στον εχθρό, που ήταν ένα βαρέλι που έβγαζε καπνό.
Η έχθρα είναι ένα συναίσθημα που βγαίνει από μέσα μας. Ο καλός Χριστιανός δεν έχει εχθρούς. Μπορεί κάποιοι να τον εχθρεύονται, να τον επιβουλεύονται ή να τον συκοφαντούν. Αυτός τους αγαπά, προσεύχεται στον Θεό για αυτούς, δεν τους έχει εχθρούς, θεωρεί πως είναι πλανεμένοι από τον πραγματικό εχθρό του ανθρώπου το διάβολο. Μισεί την αμαρτία όχι όμως τον αμαρτωλό, μισεί την κλοπή όχι τον κλέφτη. Άνθρωπος είναι κι αυτός, με δυνατότητα μετανοίας.
Το συναίσθημα αυτό της έχθρας, αν μένει ανεξέλεγκτο μας οδηγεί σε θλιβερές καταστάσεις, πρέπει να το κατευθύνουμε ενάντια στον εγωισμό μας. Πίσω από οτιδήποτε κακό κρύβεται ο εγωισμός μας, και λένε οι πατέρες πως ο εγωισμός είναι η προσωποποίηση του διαβόλου.
Σύμφωνα με τον Ευαγγελιστή,
Ιω Α Δ-8 ὁ μὴ ἀγαπῶν οὐκ ἔγνω τὸν Θεόν. ὅτι ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστίν.
Αν δεν έχουμε αγάπη άδικα ζούμε. Ο χριστιανός έχει μόνο αγάπη, επομένως δεν μπορεί να έχει εχθρούς άλλους ανθρώπους, αλλιώς, για χριστιανός δεν λογαριάζεται.