Τα τελευταία χρόνια πλήθυναν οι σύλλογοι κάθε είδους ενδιαφερόντων. Την μεγάλη τους ακμή ήταν η εποχή που υπουργός ήταν η Μελίνα. Εκείνη την εποχή κάπου στην δεκαετία του 1980 οι πολιτιστικοί σύλλογοι, γνώρισαν πραγματικές δόξες. Χρηματοδοτούμενοι στις περισσότερες περιπτώσεις, διοργανώνανε διάφορες εκδηλώσεις ποικίλου ενδιαφέροντος. Σήμερα ενώ στις πόλεις έχει ατονήσει το φαινόμενο στα χωριά καλά κρατεί. Πολύ περισσότερο στα νησιά μας, τώρα το καλοκαίρι που έρχονται οι παραθεριστές, και δείχνουμε με αυτόν τον τρόπο την δραστηριότητα μας.
Η πιο συνηθισμένη εκδήλωση μετά το κόψιμο της πίτας, είναι το γλέντι που οργανώνεται στο πανηγύρι του χωριού. Απλώνονται τραπέζια στην πλατεία, οι νοικοκυράδες εκτελούν χρέη σερβιτόρων, προωθώντας τα εδέσματα που οι ίδιες έφτιαξαν. Και πριν καλά, καλά, απολύσει ο εσπερινός αρχίζουν τα όργανα. Το πρωί βέβαια δικαιολογούνται να μην πάνε στην εκκλησία, τιμήσανε την ημέρα στο νυχτερινό πανηγύρι, το πρωί να εκκλησιαστούν οι γριές και τα παιδάκια. Και οι γιαγιάδες καρτερικά πάνε τα εγγόνια να τα κοινωνήσουν, αναρωτώμενες πότε άραγε θα τα ξανακοινωνήσουν.
Ως εδώ είναι καλά, τι γίνεται αν θέλουμε πανηγύρια και γλέντια και στα εξωκκλήσια. Κάθε σύλλογος έχει υιοθετήσει θα λέγαμε και από ένα ξωκλήσι. Με την έλλειψη Ιερέων που παρατηρείτε τα τελευταία χρόνια, ιδιαίτερα στα νησιά, έχομε το εξής παράδοξο. Μετατίθενται οι μνήμες των Αγίων, για την ημέρα που βρήκε καινό στις υποχρεώσεις του ο Παπάς. Διότι όσα τραπέζια και να στρωθούν, αν δεν γίνει η λειτουργία, πανηγύρι δεν λογίζεται, ενώ και μόνη της, η κάθε λειτουργία είναι πανηγύρι. Αυτό είναι βαθιά ριζωμένο στην συνείδηση μας , άσχετα αν δεν πηγαίνουμε στην εκκλησία. Έτσι οι ύμνοι ας πούμε για παράδειγμα, της Αγίας Κυριακής ακούγονται στην μνήμη της Αγίας Χριστίνας, ή του προφήτη Ηλία να μελωδούνται της Αγίας Παρασκευής, χώρια που την Αγία Ειρήνη την Χρυσοβαλάντου την εορτάζουμε με το παλαιό ημερολόγιο και πάει λέγοντας.
Ο Ιούλιος μήνας είναι γεμάτος από πανηγύρια, πρέπει να τα εκτελέσουμε γιατί είναι καθήκον μας. Τον Αύγουστο τον έχουμε μόνο για τις παρακλήσεις προς την Παναγία, που επεκτείνονται και μέχρι της απόδοση της εορτής. Έτσι τελειώνουν οι διακοπές, φεύγουν οι μουσαφίρηδες, (παιδιά και εγγόνια), και ο σύλλογος λαβωμένος προγραμματίζει την επόμενη εκδήλωση του, συνήθως την κοπή της Πίτας, που θα είναι πάλι, μαζεμένοι με την ευκαιρία των εορτών οι μουσαφίρηδες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου