Του Ασώτου

Χθες είχαμε ευαγγελικό ανάγνωσμα, την παραβολή του Ασώτου, όπως επεκράτησε να λέγεται. Ποιο σωστά θα έπρεπε να λεγόταν η παραβολή του στοργικού Πατέρα.
Ασχολούμαι σήμερα με αυτήν, όχι καθυστερημένα, μια και εδώ δεν είναι άμβωνας, αλλά εσκεμμένα, προκειμένου να την ξανά ακούσουμε, και να την αναλύσουμε. Ένα και μοναδικό στοιχείο είναι το θέμα σήμερα, ούτε ο Πατέρας, ούτε ο Άσωτος, είναι ο άλλος αδελφός, ο μεγάλος.
Αυτός ο «καλός» υιός, ο υπάκουος, ο οικονόμος, αλλά ανελεήμων. Όσο δεν έχανε κάτι, ήταν καλός, μόλις τα υπάρχοντα του κινδύνεψαν, φανέρωσε την αναίδεια του και την σκληρότητα του.
Δεν συγχωρεί, διότι αυτός δεν κάνει λάθη. Ποιος όμως δεν κάνει λάθη;
Αυθαδιάζει, διότι του δόθηκε η αφορμή. Είναι δυνατόν να περνούσε όλη του η ζωή, και να περνούσε για καλός, αν χανόταν τελείως ο άλλος.
Αν μεταφέρουμε την ιστορία στις μέρες μας, θα βρούμε κοινά στοιχεία; Όσο δεν μας πειράζει κάτι, το ανεχόμαστε και το δικαιολογούμε, μόλις όμως μας ενοχλήσει στο παραμικρό, ουαί και αλλοίμονο στον φταίχτη και το προστάτη του. (στο δίκιο μου απάνω δεν λογαριάζω τίποτα) η συνηθισμένη έκφραση. Και η ανθρωπιά σου που πήγε; Για να σε πειράξει κάποιος του έδωσες την ευκαιρία με την συμπεριφορά σου. Που είναι η μακροθυμία σου; Για να ενοχληθείς δεν ξέρεις να υπομένεις.
Δεν είναι τυχαίο πως η παραβολή αυτή,
τον μεγάλο υιό, μας τον αφήνει μετέωρο, ενώ τον μικρό τον εξασφαλίζει.