Πονάει φίλε η εικόνα αυτή.

Με τον σημερινό τίτλο αναπαράγω ένα σχόλιο, σε μια παλιότερη ανάρτηση «χωρίς λόγια» του φίλου αυτού που είχε την ευπρέπεια να βάλει το όνομα του, έστω και ψευδώνυμο, το οποίο όμως είναι ο τίτλος του Blog που διαχειρίζεται, και μοιράζει τις γνώσεις του, σε όσους ασχολούνται με αυτά και θέλουν να τα διακοσμήσουν.
http://mousika-manitarakia.blogspot.com/
Αν έβαζα λόγια θα κατεύθυνα την σκέψη των αναγνωστών σύμφωνα με την δική μου. Συγκλονισμένος και εγώ, ενώ θα μπορούσα να βάλω λόγια δεν το έκαμα, θα το κάνω σήμερα μετά από αυτό το μοναδικό σχόλιο.
Πόνεσε εσένα φίλε μου που το είδες, σκέφτεσαι πόσο πονάει εκείνον που το ζεί; Αφορμή μου δίνεις να απευθυνθώ και σε άλλους αναγνώστες του Πυθαγόρα, που ρωτούν. Που τους βλέπεις τους πεινασμένους;
Διπλά αυτοκίνητα στην γειτονιά, πολλαπλά τηλέφωνα σε κάθε οικογένεια, οι ταβέρνες και τα κέντρα γεμάτα, δεν υπάρχει φτώχεια.
Δεν είναι έτσι όμως τα πράγματα. Τα διπλά αυτοκίνητα δεν δηλώνουν πλούτο, αντιθέτως, δεν μπορούν οι κάτοχοι κυρίως νέοι να στήσουν το δικό τους σπιτικό και επιβαρύνουν τους γονείς τους. Πολλά από αυτά είναι υπηρεσιακά, δηλαδή εταιριών που το παρέχουν στο προσωπικό τους, για να κάνουν την δουλειά τους, και με την δικαιολογία αυτή τους φορτώνουν το πρόβλημα της σταθμεύσεως.
Πόσοι άνθρωποι γυρίζοντας σπίτι τους, φορούν αμέσως την πιτζάμα τους ή συνηθέστερα μια φόρμα, για να μην φθείρονται τα ρούχα; Σημείο των καιρών να αθλούμεθα. Μακάρι, αλλά δεν είναι έτσι, κάνουμε οικονομία. Το αναφέρω σαν παράδειγμα, το πώς περνούν οι αξιοπρεπείς άνθρωποι την φτώχεια σήμερα. Κάτω από το όριο της φτώχιας, όπως το προσδιορίζουν οι αρμόδιοι ζουν το 20% των Ελλήνων, ας μην εθελοτυφλούμε.
Θα κάνω μια πρόταση σήμερα, και προσπαθήσετε να την εφαρμόσετε. Πιστεύω πως οι αναγνώστες του Πυθαγόρα, για να διαθέτουν υπολογιστή και να τον διαβάζουν, θα έχουν τουλάχιστον τα χρειώδη, σύμφωνα με τις απαιτήσεις της κοινωνίας σήμερα.
Αν είναι δύσκολο να βρούμε στην γειτονιά μας, ή έστω παραδίπλα, κάποιον που στερείται τα αναγκαία να βοηθήσουμε, ας κάνουμε μια άλλου είδους αρχή, να μην πετάμε φαγώσιμα στα σκουπίδια. Ας συνηθίσουμε να τρώμε το ψωμί της χθεσινής ημέρας. Αν φάμε δυο φορές το ίδιο φαγητό, δεν χάλασε ο κόσμος. Δεν είναι δύσκολο ούτε υπερβολικό, αυτό που προτείνω, δοκιμάστε το και θα νιώσετε άνετα.
Απευθύνομαι κυρίως σε εκείνους που διαβιούν στις πολιτείες, οι κάτοικοι της εξοχής, όπως τους λέγω εγώ, έχουν τα οικόσιτα ζώα, και δεν πετάνε τίποτα.