Αποφθέγματα της πλάκας

Έχω την χαρά να γνωρίζω πολλούς ανθρώπους, και την ευτυχία να κάνω παρέα με μια μεγάλη ποικιλία χαρακτήρων και ηλικιών. Πολλές φορές η μνήμη με προδίδει, αλλά δεν είναι η μόνη, και τα μάτια και τα πόδια πολλές φορές και πάει λέγοντας.
Άρχισα διάλογο με ένα παιδί, και μου έθεσε το ερώτημα
-αν σου κόψω τα αυτιά τι θα πάθεις;
-θα τρέξει αίμα και θα πονέσω
-άλλο, άλλο, επέμενε
-θα κουφαθώ, απήντησα με βεβαιότητα
-κουφός είσαι και τώρα, άλλο, άλλο, επέμενε πάλι
-δεν ξέρω
-δεν θα βλέπεις
-λάθος, άρπαξα την ευκαιρία, τα μάτια βλέπουν όχι τα αυτιά
-άμα σου κόψω τα αυτιά, που θα στηρίζεις τα γυαλιά, άρα δεν θα βλέπεις.
Αυτό το παιδάκι 9 με 10 χρόνων, το σκέφτηκε μόνο του; στο σχολείο το έμαθε; στην τηλεόραση το είδε; Νόμιζε πως ήταν εξαιρετικά έξυπνο, και για αυτήν την ηλικία σίγουρα είναι.
Οι μεγάλοι τώρα άνθρωποι, δεν λένε τέτοια; (ας τα πούμε λογοπαίγνια). π.χ «άκου να δείς,» να ακούσω ή να ειδώ. Άλλο παράδειγμα, είναι εκείνο που αντιμετωπίζω πολλά χρόνια, με την στέγη, στάζει. Λέμε λοιπόν «η ταράτσα τρέχει» και που έφτασε; Η ακόμα ιδιαίτερα στην Κρήτη «ακούς μια μυρουδιά», όσες φορές κι αν το προσπάθησα δεν το κατάφερα, η μυρουδιά δεν ακουγότανε.
Αυτές οι εκφράσεις όσο λάθος κι αν είναι, είναι ακίνδυνες, μπορεί μεταφορικά να βγάζουν μάτι, αλλά κακό κάνουν μόνο στην Ελληνική γλώσσα. Υπάρχουν όμως και άλλα σοβαρά προβλήματα που δημιουργούνται από τέτοιους είδους εκφράσεις, όταν αυτά γίνονται απόψεις.
Λέει λοιπόν ο ασθενής, «ξέρει ο γιατρός τίποτα, αν δεν του πω, που πονάω και τι νοιώθω, δεν μου δίνει φάρμακα». Το λέει και το πιστεύει, απειθαρχεί στον γιατρό και θέλει να γιάνει, γίνεται;
Γνώρισα μια φορά, έναν γέροντα στον οποίον ο γιατρός ήταν απόλυτος, «να κρεμάσεις το τηγάνι», επιστρέφοντας στη βάση του, έλεγε και ξανάλεγε, «μωρέ ο γιατρός θέλει κρέμασμα».
Μοιάζει αυτή η κατάσταση με εκείνον τον μαθητή, που όταν τον ρώτησε ο δάσκαλος κάτι, του απάντησε «εσείς ξέρετε;» «ασφαλώς», «ε τότε τι με ρωτάτε;».
Πολλά τέτοια παραδείγματα υπάρχουν, είναι φαιδρά. Δεν είναι ακίνδυνα σε βάθος χρόνου. Φτωχαίνει η γλώσσα μας και δυσκολεύει η δυνατότητα έκφρασης. Διάβασα αυτές τις ημέρες, πως τα παιδάκια δυσκολεύονται να χρησιμοποιούν το μολύβι, ή κάνουν άσχημα και ασύμμετρα γράμματα, αυτό σημαίνει ότι ο εγκέφαλος δεν ελέγχει απόλυτα τα μέλη του σώματος, και αυτό είναι επικίνδυνο.

Μην ανησυχείς υπάρχει το πληκτρολόγιο, ίσα ίσα γι αυτό ανησυχώ.