Ο Φεβράρης κι αν φλεβίσει….

Ο Φεβράρης κι αν φλεβίσει, καλοκαίρι θα μυρίσει, λέει η παροιμία, τώρα μάλιστα φτάνει και στο τέλος του, και φέτος φλέβισε καλά. Το φλέβισε έχει να κάνει με τις φλέβες του νερού που ανοίγουν και κυλάνε προς την θάλασσα.
Τα τελευταία τρία χρόνια, άνοιξε ακόμα και το Κουρουντερέ, (Τοποθεσία που σημαίνει στα τούρκικα Ξεροπόταμος). Εφέτος ξεχείλισε και το πηγάδι, σημάδι τρανό πως όλο το καλοκαίρι θα έχουμε νερό. Δώξα τω Θεώ για όλα.
Είναι όμως η περίοδος της ετοιμασίας, για το Πάσχα. Περίοδος περισυλλογής και προσευχής. Βοηθάει η φύση με το παράδειγμα της, τον άνθρωπο να αναγεννηθεί, να μαζεύει σιγά σιγά τις οποίες ζημιές, του προκαλεί ο χειμώνας, να σηκώνει το κεφάλι, και να δοξολογεί τον Δημιουργό του.
Σε αυτό το κλίμα κινούμενος κι εγώ, προσπαθώ να συνεφέρω την αυλή του Πυθαγόρα, να είναι έτοιμη να δεχθεί εκείνους που θα θελήσουν να κατεβούνε τα σκαλάκια αναζητώντας ο κάθε ένας και κάτι.
Οι τακτικοί επισκέπτες της αυλής, ίσως τρομάξουν, δεν θα την αναγνωρίσουν. Ο δύσκολος φετινός χειμώνας, με τους ισχυρούς νοτιάδες, επέβαλε σημαντικές αλλαγές. Τα δένδρα κοπήκανε και άλλαξε τελείως η όψη, βλέπεις δηλαδή από το μπαλκονάκι την θάλασσα χωρίς καμία παρεμβολή. Μόλις μπορέσω θα αναρτήσω φωτογραφίες, (πριν και μετά για σύγκριση).
Σήμερα παρά το γεγονός πως έδειχνε ο καιρός για βροχή, θέλησα να συνεχίσω την χθεσινή προσπάθεια να κόψω τα χόρτα της αυλής. Πάγια τακτική είναι να μην ραντίζω με δηλητήρια.
Η πρόοδος έχει από καιρό φτάσει και στον αγρότη. Διαθέτω έτσι ένα χορτοκοπτικό μηχάνημα. Μην φαντάζεστε κάτι σπουδαίο, είναι ηλεκτρικό του μισού ίππου. Αυτό είναι και το μοναδικό μηχάνημα που με κάνει αγρότη, τα υπόλοιπα είναι εργαλεία, για χειρώνακτες.
Με το χορτοκοπτικό λοιπόν, επεχείρησα δύο μέρες τώρα, να ξεχορταριάσω τον κήπο, σήμερα με διαλλείματα λόγω βροχής. Απλώνω λοιπόν μπαλαντέζα, προσέχω που την απλώνω, μην την πάρω σβάρνα, και έχουμε καμιά ηλεκτροπληξία, μόλις βρέξει την μαζεύω για τον ίδιο λόγο. Αυτό το μηχανάκι του μισού ίππου, με ταρακουνά ολόκληρο. Από τα μπράτσα που καταβάλουν δύναμη, να το κουμαντάρουν, μέχρι τα πόδια που κλωτσάω τα όσα μαζεύονται χώματα και χόρτα. Δεν αναφέρω την μέση για μην το παρακάνω.
Γιατί τα γράφω αυτά; Μα για έναν απλούστατο λόγο. Εάν εγώ ταλαιπωρούμαι, τόσο και αγανακτώ για έναν κήπο, μικρών διαστάσεων, με το ηλεκτρικό μηχάνημα, τι θα πρέπει να πεί εκείνος ο αγρότης που ξεχορταριάζει με το βενζινοκίνητο, εκτός τα προαναφερόμενα, να εισπνέει και το καυσαέριο που εκπέμπει, να σηκώνει το όχι ευκαταφρόνητο βάρος του, και προφυλάγετε από τις πέτρες που πετά.
Την περασμένη εβδομάδα που με συνδρομή φίλων κόπηκαν τα δένδρα, με το αλυσοπρίονο, είχα πάλι τους ίδιους συλλογισμούς. Η δουλειά αυτή πάνω στο δέντρο, πολλές φορές αιωρούμενος, να παλεύει να κόψει το δέντρο και παράλληλα να αναπνέει το καυσαέριο του εκπέμπει το αλυσοπρίονο ανακατεμένο με το πριονίδι, πόσο είναι επικίνδυνη;
Η πρόοδος που φέρανε τα μηχανήματα στον αγρότη, τον βοήθησαν μεν, αλλά του κάνανε την ζωή επισφαλή.
Πληρώνεται άραγε όσο αξίζει αυτή η ζωή; Πέρα από την καθαρά αγροτική δουλειά, πρέπει να είναι ταυτόχρονα και μηχανικός επιδιορθώνοντας τα μηχανήματα του. Αφήνω απέξω τελείως την χρήση των φυτοφαρμάκων, τα οποία πρώτα από όλους δηλητηριάζουν τον καλλιεργητή και ακολούθως εκείνους που θα καταναλώσουν το προϊόν.
Φαντάζει εύκολα να κάψεις κλαδιά, ακόμα και αυτή η δουλειά έχει τα μυστικά της, και θέλει την τεχνική της.
Πόσα ξέρει ένας αγρότης, που δεν τα φαντάζεται ο άνθρωπος της πολιτείας; Και το αντίθετο βέβαια.

Παρακαλώ πολύ τους αναγνώστες του Πυθαγόρα, που κάνουν τους αγρότες στην φάρμα του Facebook, να αρχίσουν στο μπαλκόνι τους με ένα λουλούδι σε γλάστρα την αγροτική τους ζωή.