Κακοκαιρία στο Κουρουντερέ

Τον περασμένο μήνα, είχα βάλει μια φωτογραφία με το χωριό Δαμάνια, χιονισμένο, και με την λεζάντα, μια και δεν έρχεται ο Χειμώνας, ας θυμηθούμε τα Δαμάνια χιονισμένα.
Τι τόθελα; Ήρθε ο χειμώνας και κάνει τα δικά του.
Σήμερα μετά από πολλές ημέρες το θερμόμετρο έδειξε 15ο Κελσίου, και βγήκα βόλτα στην θάλασσα, περισσότερο για να ειδώ τι ζημιές μαζεύονται για να επισκευαστούν το καλοκαίρι.
Αυτοί που ζουν στην εξοχή καταλαβαίνουν τι εννοώ, όλο τον χειμώνα είμαστε ανήμποροι να αντιδράσουμε στην φύση, και το καλοκαίρι επισκευάζουμε τις ζημίες για να ξαναχαλάσουν τον άλλο χειμώνα. Στις πολιτείες οι ζημιές είναι λιγότερες, αλλά η ζωή είναι δυσκολότερη. Εγκλωβισμένοι σε κουτιά που λέγονται διαμερίσματα, και προσπαθώντας με γλάστρες και ζαρντινιέρες να υποκαταστήσουν την φυσική ομορφιά που απολαμβάνουμε εμείς, οι της εξοχής.
Οι ισχυροί νοτιάδες ίσαμε τώρα, έχουν σπάσει τέσσερα δένδρα, έχουν κυριολεκτικά καταστρέψει άλλα δύο, από το σύνολο των 20 που έχει η αυλή του Πυθαγόρα. Επιβάλλεται έτσι το κόψιμο από τα σταυρώματα, που σημαίνει πως για δυο ή τρία χρόνια δεν θα έχουμε σκιά, παρότι τα αλμυρίκια αναπτύσσονται γρήγορα, θέλουν κι’αυτά τον χρόνο τους.
Οι νοτιάδες την περασμένη βδομάδα δώσανε την θέση τους στους βοριάδες, τα δέκα μποφόρ ήρθαν να αποτελειώσουν την ζημιά στην αυλή. Σήμερα λοιπόν που βγήκα για την αποτίμηση των ζημιών, ο σκύλος μου, ο Ράμπο δεν έλεγε να ξεκολλήσει από δίπλα μου. Πήδαγε και γρύλιζε συνέχεια. Η θάλασσα τις προηγούμενες μέρες είχε ανέβει τόσο, που έγλειψε το βράχο που είναι κτισμένη η μάντρα της αυλής. Δηλαδή η θάλασσα είχε βγει σαράντα μέτρα έξω.
Το πηγάδι με το νερό, είναι χτισμένο, όπως και το σπιτάκι με την αντλία, γεμίσανε από τα σκουπίδια που ξέβρασε η θάλασσα. Τα όποια χορτάρια είχαν φυτρώσει έξω από την μάντρα, γείρανε προς τα κάτω. Προχθές από το παράθυρο τα βραχάκια προστάτες δεν φαινόντουσαν από το κύμα, αυτό όμως είναι συνηθισμένο φαινόμενο.
Επειδή ο σκύλος δεν απομακρυνότανε, είχα την αίσθηση πως με προστάτευε, αποφάσισα να τον πάω εγώ στο μέρος που ξεμουδιάζει, ένα κολπίσκο 100 μέτρα παρακάτω. Ανέβηκα στον δρόμο και τότε με άφησε, μπροστά ο Ράμπο και ξοπίσω του εγώ, φτάσαμε στην κατηφόρα και παίρνοντας φόρα κατέβηκε το ζωντανό κάτω στα λημέρια του. Ο κόλπος όλος ήταν γεμάτος αποβράσματα της θάλασσας. Το σκυλί δεν ανεγνώριζε τον τόπο του, φαίνεται, και έβαλε σημάδια με τον τρόπο του, σε κάθε γωνιά. Την μια με κοιτούσε και την άλλη σήκωνε το ποδάρι του, ξανά και ξανά πολλές φορές. Όταν κάποια στιγμή τον φώναξα να γυρίσουμε πίσω, ανέβηκε και τρίφτηκε πάνω, η έκφραση του ήταν σκέτη απορία.
Οι δεκαπέντε βαθμοί δεν είναι ιδανική θερμοκρασία για βόλτα, επέστρεψα βιαστικά, κατέγραψα στο πρόχειρο τις ζημιές που είδα, περιμένω τώρα να ανοίξει ο καιρός να αρχίσουν οι επισκευές.