Χρήση και κατάχρηση

Έγραφε πριν από λίγες ημέρες, ένας φίλος από τα παλιά, από τα παιδικά μας χρόνια, σχολιάζοντας την επαφή μέσω της σημερινής τεχνολογίας, το εξής χαριτωμένο. «Δώξα τω Θεώ, την εποχή μας δεν υπήρχε Internet και έτσι έκανα παιδιά και εγγόνια».
Το εκ πρώτης όψεως απλοϊκό σκεπτικό, δεν είναι καθόλου απλοϊκό. Είναι γεγονός πως η υπογεννητικότητα είναι ένα μεγάλο πρόβλημα και στην πατρίδα μας. Ενώ σε άλλες χώρες ο πληθυσμός αυξάνει, στην Ευρώπη μειώνεται. Αυτός είναι και ένας λόγος που έρχονται καραβιές οι οικονομικοί μετανάστες αναζητώντας ψωμί να φάνε και κρεβάτι να κοιμηθούν.
Για την υπογεννητικότητα κατηγορούσαμε την τηλεόραση, μπροστά στη οποία χαζεύουν με τις ώρες κάποιοι συνάνθρωποι μας.
Ψάχνοντας το αντίδοτο της παθητικής τηλεθέασης, φθάσαμε στην δημιουργική ενασχόληση με τον ηλεκτρονικό υπολογιστή. Και σχεδόν όλοι, (γράφω σχεδόν, διότι υπάρχουν ακόμα ηλικιωμένοι κυρίως ή στενόμυαλοι, που απορρίπτουν από την ζωή τους τον υπολογιστή,) ασχολούνται με το πληκτρολόγιο. Δημιουργούν όμως κάτι ή απλά σπαταλούν τον χρόνο τους;
Μια μικρή παρένθεση εδώ, πόσοι από μας γνωρίζουν, πως η μεγαλύτερη εστία μικροβίων, μετά το ακουστικό του τηλεφώνου, είναι το πληκτρολόγιο του υπολογιστή; Κλείνει η παρένθεση.
Προτείνει ο φίλος αυτός, φυτεύεστε λουλούδια αληθινά. Πόσο δίκιο έχει. Από Facebook, έχουν σταλεί χιλιάδες λουλούδια, έχουν κεραστεί εκατομμύρια ποτά, και έχουν προσφερθεί δισεκατομμύρια γλυκά, όλα ήταν άοσμα και άγευστα, ήταν εικονικά. Ζούμε σε εικονική πραγματικότητα και δεν το πήραμε χαμπάρι;
Πόσες ώρες την ημέρα, μπροστά στον υπολογιστή μας, φτιάχνουμε ενυδρεία, φάρμες, χώρες, σπίτια, και ένα σωρό άλλα πράγματα που τα ονομάσαμε ηλεκτρονικά παιχνίδια. Το παιχνίδι που παίζει κανείς μόνος του είναι χάσιμο χρόνου. Παίζοντας μπρός στην οθόνη, απομονώνεσαι τελείως από τον περίγυρο, και αυτό είναι αρρώστια. Στην τηλεόραση τουλάχιστον, έχεις μια απόσταση από την οθόνη που σου προφυλάσσει τα μάτια, και την δυνατότητα να σχολιάζεις αυτά που βλέπεις, πίνοντας και τον καφέ σου που λέει ο λόγος.
Όταν λοιπόν σε ένα σπίτι, έχει ο καθένας τον δικό του υπολογιστή, στην ουσία έχει τον δικό του κόσμο. Απρόσιτος και αμίλητος καταντάει ο άνθρωπος από την κατάχρηση αυτού του πολύ χρήσιμου εργαλείου.
Αποτέλεσμα, να μην έχουμε πλέον ανθρώπινη επαφή, να μην υπάρχουν φυσιολογικές ανθρώπινες σχέσεις. Αφού ζούμε σαν άτομα, σε μια εικονική πραγματικότητα, τέτοια είναι και οικονομία μας και η οικογένεια μας και η πατρίδα μας. Αφήνουμε αυτά τα πανανθρώπινα αγαθά για να κρυφτούμε στο καβούκι μας, έτσι ο χώρος περισσεύει, για όποιον έχει ανάγκη. Να μην διαμαρτυρόμαστε.